Анатоль Астапенка - Нацыянальная ідэя ў сучасным свеце

8. Абыякавасць, ці варожасць у адносінах да некаторых нацый, асабліва да былых прыгнятальнікаў.

9. Адданасць сутнасці, якая завецца нацыяй (Радзімай, Айчынай) і ўяўляе тэрыторыю, народ, культуру, спадчыну і г.д.

10. Надзея, што краіне, нацыі і індывідам у ёй забяспечана поўная бяспека і шчаслівая будучыня.

У прыведзеным азначэнні, ня гледзячы на даволі ёмкую фармулёўку, ёсць адзін істотны недахоп у восьмым пункце, які тычыцца варожасці да іншых нацый. На нашую думку, гэта не заўсёды так. Больш таго сапраўдны нацыяналізм, ўзрошчаны на хрысціянскіх каштоўнасцях, хрысціянскай любові да бліжняга не можа выклікаць варожых пачуццяў як да іншых, суседніх нацый, так і да народаў — былых прыгнятальнікаў — бо адна з хрысціянскіх запаведзей заклікае любіць і ворагаў сваіх. Ніжэй мы больш падрабязна спынімся на гэтым пытанні.

Тым не менш, ёсць сярод нацыянальных плыняў у некаторых народаў уласцівасць, адзначаная Б. Шэйферам у восьмым пункце. Менавіта гэтая варожасць да не сваіх, да суседзей часта з’яўляецца прычынай сур’ёзных канфліктаў паміж народамі і яна можа парадзіць і крайнюю форму нацыяналізму, якой з’яўляецца фашызм, ці расізм. Аднак, такія адмоўныя праявы даволі рэдкія. Сапраўдны ж, «чысты» нацыяналізм, як правіла з’яўляецца антыподам фашызму, што і адзначаў Энтані Сміт у сваёй класічнай кнізе.

Сярод сучасных азначэнняў нацыяналізму трэба вылучыць цікавае, і звязанае з гістарычный рэтраспектывай азначэнне Г. Кона, які адносіць гэтую з’яву да стану грамадскай псіхалогіі. Кон разглядае гісторыю, як паслядоўнасць змен у грамадскай псіхалогіі, у адносінах чалавека да праяў індывідуальнага і грамадскага жыцця: мовы, тэрыторыі, традыцый, такіх адчуванняў, як адданасць Радзіме і сям’і, якія адлюстроўваюць змены ў грамадзянскай псіхалогіі. Г. Кон заключае, што нацыяналізм гэта «стан розуму», гэта «ідэя, намаганне, якія запаўняюць мозг і сэрца новымі думкамі і новымі адчуваннямі і кіруюць чалавекам, каб перавесці яго свядомасць ў справу арганізаванага дзеяння». Менавіта такі падыход стаў стрыжнем фармулёкі азначання нацыяналізму ў Брытанскай энцыклапедыі: «Нацыяналізм азначаецца як стан розуму, у якім індавідуальныя адчуванні кожнага ў яго вышэйшай, векавой адданасці да нацыі — дзяржавы».

Усе разгледжаныя вышэй азначэнні маюць адзін і той жа недахоп: яны амаль не ўлічваюць рэлігійны фактар — уздзеянне хрысціянства на светапогляд чалавека і нацыянальныя асаблівасці. Менавіта гэта адрознівае сучасных заходніх філосафаў ад славутых рускіх рэлігійных філосафаў канца ХІХ — першай паловы ХХ ст.

Сярод іх перш за ўсё вылучаецца постаць знакамітага рэлігійнага філосафа М. Бярдзяева, думкі якога прыводзіліся вышэй. Вельмi блiзкiя да перакананняў М. Бярдзяева погляды I. Iльiна — таксама прадстаўнiка рускай эмiгранцкай iнтэлiгенцыi. Як рэлiгiйны фiлосаф, I. Iльiн такую з’яву як нацыя i нацыяналiзм бачыць цалкам у свеце Божага тварэння. Ён пiша: «Национализм есть уверенное и сильное чувство, что мой народ тоже получил дары Духа Святого, что он приял их своим и инстиктивным чувствилищем и творчески претворил их по своему…поэтому национализм проявляется прежде всего в инстинкте национального самосохраненения, и этот инстинкт есть состояние верное и оправданное… он подчинён законам добра и духа». Ільін вылучыў тры наступныя рысы нацыяналізму: любоўда гістарычнага мінулага і творчага дзеяння свайго народа, веруў інстынктыўную і духоўную сілу свайго народа і волюда таго, каб свой народ быў дастойным членам у сям’і народаў Зямлі.

Істотнае дапаўненне да думак згаданых філосафаў зрабіў М. Кляпенін у артыкуле «Мысли о религиозном смысле национализма», які быў надрукаваны ў Францыі ў часопісе «Путь» за 1927 год. Кляпенін звязвае нацыяналізм з вышэйшай ступенню хрысціянскай любові: «Подобно любви к родителям, семье и близким, национализм есть именно определённая степень раскрытия вселенской любви».

На наш погляд, найбольш аптымальны погляд на нацыяналізм, ляжыць у спалучэнні ідэй, выпрацаваных заходнімі аўтарамі, і падыходаў рускіх рэлігійных філосафаў, якія ўзводзілі хрысціянскую любоў у ранг палітычнага прынцыпа. Зыходзячы з гэтага мэтазгодна ўключыць у структуру нацыяналізму наступныя кампаненты:

— любоў да свайго народа;

— любоў да свайго краю;

— гордасць за гiсторыю свайго народа;

— павага i адчуванне адметнасцi i непаўторнасцi сваёй мовы;