Уладзімір Арлоў - Дзесяць вякоў беларускай гісторыі (862-1918)

Уладзімір АРЛОЎ

Ператвораная ў калонію Беларусь трапіла пад прыгнёт царскага самаўладдзя. Смак новай улады найвастрэй адчуў просты люд, прававое і эканамічнае становішча якога адразу пагоршылася. Сотні беларускіх вёсак расейскі ўрад перадаў ва ўласнасць сваім памешчыкам і чыноўнікам, увёў рэкруцтва, многія тысячы вольных людзей перавёў пад прыгон, а мяшчан пазбавіў вольнасцяў і выгодаў магдэбургскага права. Павялічваючы павіннасці і пераследуючы вунію, царызм наступаў менавіта на бальшыню беларускага народа (да якога так крывадушна апеляваў, апраўдваючы анексію).

Інкарпарацыя Беларусі ў склад вялізнай імперыі зусім не ратавала яе ад новых спусташэнняў і стратаў. Цэлы край стаў пабаявішчам французскай і расейскай арміяў у 1812 годзе, потым беларусы гінулі ў крымскай і турэцкіх войнах. Калі Напалеон абнадзеіў шляхту планамі аднаўлення Вялікага Княства, дык і атрымаў яе падмогу, але пасля паразы французаў тысячы патрыётаў мусілі пакінуць айчыну, эмігруючы на Захад.

Уплывы Эўропы, ідэі французскай рэвалюцыі «Свабода - Роўнасць - Братэрства» спрыялі росту шырокага нацыянальна-вызвольнага руху на акупаваных землях. Імкненне адрадзіць былую Рэч Паспалітую вылілася ў збройны антырасейскі выступ. Пачатае ў 1830 годзе ў Варшаве паўстанне перакінулася і на Беларусь, ды было задушанае арміяй. Царскія ўлады паспяшаліся знішчыць усялякія падставы новых антырасейскіх бунтаў - заняліся «разборам» шляхты (пазбаўлялі дробных дваран шляхоцтва або высялялі з Беларусі), поўнай ліквідацыяй вуніі і паслядоўнай русіфікацыяй забранага краю. Справаводства і навучанне пераводзілася на расейскую мову, а замест Статута паўсюль уводзілася расейскае заканадаўства. Каб не згадвалася былое, нават наш гістарычны назоў быў заменены казённым тэрмінам «Северо-Западный край». Але «исконно русскими землями» Беларусь так і не стала. Калі ў Польшчы выбухнула новае паўстанне, беларусы таксама ўзняліся «на вайну з маскалём за нашую вольнасць» (К.Каліноўскі). Пасля крывавых рэпрэсіяў супраць удзельнікаў паўстання дайшло да татальнай русіфікацыі Беларусі. Царызм прывозіў сюды чыноўнікаў, папоў і нават сялянаў з самой Расеі, бо мясцовым не давяраў. «Русские начала» на беларускай зямлі прышчапляліся брутальнымі метадамі генерала Мураўёва-Вешальніка. Нягледзячы на ўсё гэта, краіна абуджалася да ўласнага нацыянальна-культурнага жыцця. Яго этапнымі праявамі сталі часопіс нарадавольцаў «Гоман», у якім упершыню абгрунтоўвалася права беларускага народа на самастойнасць, творчасць Францішка Багушэвіча, які агаласіў крэда беларускага нацыянальнага адраджэння, дзейнасць студэнцкіх гурткоў. Неўзабаве беларусы займелі і сваю палітычную партыю ды першую легальную газету «Наша Ніва», што цягам дзесяці гадоў была люстрам усяго нацыянальнага жыцця Беларусі.

Ва ўмовах крызісу ўлады ў імперыі, выкліканага Першай сусветнай вайной, сведамыя патрыёты перайшлі ад агульных думак пра вольную Беларусь да ідэі яе дзяржаўнага суверэнітэту. Каб вызначыць лёс краіны, на Першы Ўсебеларускі з'езд сабраліся пасланцы з усіх этнічных беларускіх абшараў. Дэлегаты гэтага з'езду, разагнанага бальшавікамі, стварылі ўрад, які 25 сакавіка 1918 года абвясціў Беларусь незалежнай і вольнай дзяржавай.

Генадзь САГАНОВІЧ

12 студзеня 1812 года імператар Аляксандар у выніку намаганняў духоўных і свецкіх колаў Беларусі выдаў указ: «Во уважение представленного Нам желания Белорусского дворянства и пользы для наук от соревнования между несколькими училищами равной степени, признали Мы за полезное возвести Полоцкую иезуитскую коллегию на степень Академии с присвоением ей преимуществ, дарованных Университетам».

Адкрыццё акадэміі адбылося 10 чэрвеня, перад самым пачаткам напалеонаўскага паходу. У сувязі з вайной заняткі пачаліся толькі 8 студзеня 1813 года. Студэнтаў чакалі тры факультэты: тэалагічны, моваў і літаратур, філасофіі і свабодных навук. У дадатак да дысцыплінаў, што ўваходзілі ў праграму калегіума, тут вывучалі дастасоўную матэматыку, хімію, заалогію, батаніку, мінералогію, трыганаметрыю, палітычную эканомію і статыстыку, права. На філалагічным факультэце выкладаліся такія мовы і створаныя на іх літаратуры, як лацінская, грэцкая, старагабрайская, польская, расейская, французская, нямецкая, італьянская, арабская і сірыйская. Курс той ці іншай мовы вёў педагог, для якога яна была родная.