Andrey Tikhomirov - Germaanse volkeren. Indo-Europese migratie

© Andrey Tikhomirov, 2019

ISBN 978-5-0050-9580-0

Created with Ridero smart publishing system

Modern archeologisch onderzoek bewijst dat het thuisland van de Indo-Europeanen de regio van de Zuidelijke Oeral is, waar ze zich vormden als een enkele taalgroep.

Gemeenschappen worden gecreëerd, eerst op basis van gemeenschappelijke oorsprong – bevalling, en naarmate verhandelbare producten toenemen, wordt een grote familiegemeenschap gevormd, bestaande uit phratry, d.w.z. verschillende geslachten. Dan de naburige gemeenschap in de vorm van een stam, de volgende stap – de vereniging van stammen, die op zijn beurt leidt tot de vorming van het volk, en vervolgens de staat. Maar voor elke gemeenschap is ook een gemeenschap van belangen nodig, in dit geval de bescherming van metallurgisten en hun producten. Er waren dus nederzettingen van oude metallurgisten, en in het bijzonder de Arkaim-cultuur van de Zuid-Oeral. Soortgelijke nederzettingen werden gevonden in Europa, in Duitsland nabij Dresden en Leipzig, evenals in Oostenrijk en Slowakije, onder de leeftijd van 7 duizend jaar. Na het einde van de natuurlijke rijkdommen werden de nederzettingen «gesloten», werden de sloten opgevuld en werden de overblijfselen van de woningen verbrand.

Het land van steden is de voorwaardelijke naam van het grondgebied in het Zuidelijke Oeralgebergte, waar oude steden en versterkte nederzettingen van de Sintash-cultuur van de Midden-Bronstijd (ongeveer 2000 voor Christus), één cultuur werden gevonden.

Nederzettingen werden ontdekt in de jaren 70 – 80. XX eeuw. Een van de eerste archeologische complexen was een oude nederzetting aan de Sintashty-rivier (een zijrivier van Tobol), waardoor de nederzetting zelf is vernoemd naar de Zuid-Oeral. Kort na de ontdekking van andere steden begonnen archeologen de term «Sintashta-cultuur’ te gebruiken. Dit «land» ligt in de regio Chelyabinsk, de regio Orenburg, Basjkirostan en het noorden van Kazachstan. Steden bevinden zich op het grondgebied met een diameter van 350 km.

Alle nederzettingen zijn verenigd door een soortgelijk type structuur, de organisatie van stedelijke infrastructuur, bouwmaterialen en de tijd van het bestaan. Evenals dezelfde topografische logica. Vestingwerken zijn duidelijk zichtbaar in luchtfoto’s. Na 4000 jaar verschijnen de skeletten van steden duidelijk tegen de achtergrond van het natuurlijke landschap, geploegde velden. Er komt een bewustzijn van de vaardigheid van de ingenieurs die dergelijke systeemsteden hebben ontworpen en gemaakt. De steden zelf waren het meest geschikt voor het leven. Ten eerste boden ze bescherming tegen externe vijanden, en ten tweede werden in de steden gebouwen gemaakt voor het leven en werk van ambachtslieden, zadelmakers, pottenbakkers en metaalbewerkers. Binnen de steden is er een stormriool dat water uit de nederzetting haalt. In de buurt van de steden werden begraafplaatsen georganiseerd, dierenhokken gebouwd. Alle versterkte nederzettingen werden in drie verschillende vormen gemaakt: rond (8—9 stukken); ovaal (ongeveer 5); rechthoekig (ongeveer 11). De term «land» kenmerkt deze locatie van steden op passende wijze. Naast het feit dat alle versterkte nederzettingen tegelijkertijd op een compact terrein werden gebouwd, in dezelfde stijl en met dezelfde technische oplossingen, zijn vergelijkbare materialen, andere verenigende eigenschappen zichtbaar.

Op het uitgestrekte grondgebied van de steppen in de oude tijd ten westen van de Oeral leefden de stammen van de zogenaamde Srubnaya, en ten oosten van de Andronovo-cultuur, de laatste die de regio van de Oeral tot Altai en de Yenisei bedekte.. Andronovieten, die een van de dialecten van de oude Iraanse taal (Indo-Europese groep) spraken, grootgebracht vee en klein vee, paarden, waren bezig met vissen. In de zuidelijke Oeral zijn sporen van uiterwaardenlandbouw geïdentificeerd. De samenleving van Andronovo werd als nogal achterlijk en archaïsch beschouwd, zoals met name bleek uit de armoede van hun begrafenissen. In het graf plaatsten ze samen met de overledene meestal aardewerk, bronzen sieraden, minder vaak gereedschap en wapens.

Volgens Videvdat (het eerste boek van de Avesta, een verzameling heilige boeken van de oude Iraanse religie, een soort Iraanse voortzetting van de Veda’s), is het voorouderlijk huis van de oude Iraniërs Airyanem Vaejah (Avest. Airyanem Vaejah, «Aryan» ruimte»). Dit land wordt beschreven als de eindeloze vlakte waardoor de prachtige rivier Daitya (Vahvi-Datiya) stroomt.

Indo-Europese stammen trokken van oost naar west en, als een sneeuw die van een berg viel, veegden ze alles op hun pad weg en namen degenen op die zich bij hun stammen voegden. Hun voorouderlijk huis, waar ze zich als één taalgroep vormden, waren de steppen van het Zwarte-Zeegebied – de Zuidelijke Oeral.

Indo-Europese gebieden van Kentum (blauw) en Satem (rood). Het geschatte initiële gebied van satellietvorming wordt felrood weergegeven. De divisie Kentum-satem wordt isogloss genoemd in de Indo-Europese taalfamilie, gerelateerd aan de evolutie van drie rijen dorsale medeklinkers gereconstrueerd voor de Pra-Indo-Europese taal (PIE), * kW (labio-velar), * k (velar) en * k; (kamer). De termen komen van de woorden die het cijfer «honderd» betekenen in de representatieve talen van elke groep (Latijns centum en Avestaans satem).

In de Avesta adviseert de god Ahura Mazda (een uiterst deskundige priester) de legendarische onbevlekte koning van de oude Ariërs (Indo-Europeanen) Yime om een gigantisch hek te maken – Varu, en daar, voor dit hek, legde «het zaad van alle mannetjes en vrouwtjes die het grootst zijn op deze aarde, en het zaad van alle geslachten, en het zaad van alle planten. En om alles in paren te doen, terwijl mensen in Var zijn … «De legendarische Vara bestond uit 3 cirkels, ingesloten de een in de ander. Van de extreme 9 passages werden uitgevoerd, van het midden – 6, van de interne – 3. En op dit grondgebied omheind van kwade wind, bouwde Yima 18 straten en creëerde een raam boven de top – zoiets als een schoorsteen voor rook. De beschermheer van het smeden in het Slavische heidense pantheon was de smidgod Svarog (Sanskriet. «Svarga» – hemel). Het beeld van Svarog ligt dicht bij de Griekse Hephaestus en Prometheus.

De zon – Ja-God – werd in de Slavische mythologie beschouwd als de zoon van Svarog. De oude Slavische god – Dazhdbog – de drager van geluk, symboliseert waarschijnlijk regen, bijvoorbeeld in Slowaakse dažď (lees «dazhd») – regen. «Wind waait» is de analogie van een man die uit zijn mond blaast. «Blinde regen» betekent dat het regent en de zon schijnt, en zo blijkt dat het is alsof de regen «niet ziet» en gaat waar de zon schijnt. In de christelijke volkskalender veranderde Svarog in heiligen Kozma en Demyan – beschermheren van smeden en huwelijken. De aanwezigheid van de goden – de beschermheren van het smeden – duidt op de oudheid van zijn oorsprong. Met het woord «Svarog», is het woord «Swastika» (Skt.) Idiomatisch vergelijkbaar – een kruis met uiteinden gebogen in rechte hoeken, een van de oudste decoratieve motieven gevonden onder de volkeren van India, China, Japan, waar het swastika-teken had ook religieuze betekenis. Vergelijk ook de Slavische woorden «koken», «lassen». In de steppen van de Oeral-Altai heeft smeden al een aanzienlijke ontwikkeling doorgemaakt onder de Scythische stammen van de Noordelijke Zwarte Zee-regio (7—4 eeuwen voor Christus), evenals onder de Sarmaten en Slaven bekend in de 4e – 6e eeuw.