Andrey Tikhomirov - Germaanse volkeren. Indo-Europese migratie

onder de naam van mieren. In de 10—11 eeuwen. ijzer- en staalproducten in Rusland waren wijdverbreid en hadden uiteenlopende toepassingen. De oude metaalbewerkers concentreerden meestal in hun handen zowel het smelten van ijzer uit het moeraserts, het zogenaamde «koken» van ijzer, en de vervaardiging van verschillende ijzerproducten, evenals het smeden van koper, tin, zilver en goud, vooral in sieraden. Een haard werd gebruikt, waar kluiten moeraserts van boven en van onder werden bedekt met steenkool, die werd ontstoken en verwarmd tot de gewenste temperatuur. Het gesmolten ijzer stroomde naar de bodem van de haard en vormde een viskeuze massa (crits). De smid nam het met een tang en smeedde het vervolgens met een hamer op het aambeeld, gaf het product de gewenste vorm, sloeg slakken van het oppervlak en verminderde de porositeit van het metaal. De ontwikkeling van ijzer leidde tot een belangrijke sprong in ontwikkeling. Bovendien waren afzettingen van tin en koper, en hun legering van brons, in de habitat van de oude Indo-Europeanen vrijwel afwezig, ze werden geïmporteerd uit andere gebieden. IJzerertsen waren meer verspreid dan koper en tin, ijzererts werden in grote hoeveelheden gevormd onder invloed van micro-organismen in moerassen en stilstaande waterlichamen. En het verspreidingsgebied van de oude Indo-Europeanen werd juist gekenmerkt door een overvloed aan meren en wetlands. In tegenstelling tot koper en tin, werd in de oudheid overal ijzer gedolven van bruin ijzererts, meren, moerassen en andere ertsen. Een voorwaarde voor het wijdverbreide gebruik van ijzermetallurgie was het gebruik van een rauwkaasproces, waarbij reductie van ijzer uit erts werd bereikt bij een temperatuur van 900 graden, terwijl ijzer alleen werd gesmolten bij een temperatuur van 1530 graden, om ijzer te produceren volgens een methode met ruw ijzer werd het erts verpletterd, gecalcineerd boven een open vuur en vervolgens in kuilen of kleine kleifoci waar houtskool werd gelegd en lucht werd geblazen door balg, werd ijzer hersteld. Een schreeuw vormde zich op de bodem van de oven (vergelijk Krishna uit het Sanskriet, lit. – «dark, black», een van de gerespecteerde goden in het hindoeïsme). – een brok poreus, pasteuze en zwaar vervuilde ijzer, die vervolgens moest worden onderworpen aan herhaaldelijk heet smeden.

Schreeuwend ijzer was opmerkelijk vanwege zijn zachtheid, maar al in de oudheid werd een methode ontdekt voor het verkrijgen van harder metaal door ijzerproducten te harden of te cementeren, dat wil zeggen calcineren in beenkool voor carbonisatie. De smederijoven voor de productie van ijzer in het kaasbereidingsproces was een ondiepe put in de grond, waaraan lucht uit balg werd toegevoerd met kleibuizen, die we waarnemen in oude reconstructies van Arkaim, Quintana, Goloring en andere dorpen. Vervolgens werden deze constructieschema’s als heilig beschouwd en werden ze gereproduceerd in verschillende kruisvormige variaties, waaronder in de vorm van een swastika, primitieve domnica zag eruit als cilindrische structuren gemaakt van stenen of klei, naar boven versmald, vandaar het uiterlijk van een swastika, een kruis met uiteinden gebogen in rechte hoeken. Van onderaf werden kanalen opgesteld waar buizen van kleimondstukken werden ingebracht, leerbont eraan werd bevestigd, met hun hulplucht in de oven werd gepompt. Deze ontwerpen leken op verschillende soorten kruisen, die later werden vergoddelijkt in het hindoeïsme, het boeddhisme en het christendom.

De Noord-Indiase stad Varanasi (de naam Var wordt genoemd in de naam van de stad, verscheen rond de 7e eeuw voor Christus), ook bekend als Benares, is nog steeds de bedevaartsoord van de hindoes, er is ook een massale crematie van de dood. De lijken van gelovigen worden in het volle zicht verbrand. In de oudheid was het ook in de vars: priesters met hoorns op hun hoofd en met vleugels achter hun rug verbrandden de dode mensen – dat is het prototype van de hel. De overledenen wilden dit zelf, omdat men geloofde dat zij met vuur onmiddellijk naar de hemel zouden gaan naar de goden.

De oudste boeken van de Veda en Avesta (vergelijk: de Slavische woorden ’weten’ en ’nieuws’) vormen eigenlijk de primaire basis voor de meeste religies die tegenwoordig bestaan. Het oudste deel van de Avesta Ghats wordt ook genoemd (Ghats) – bergen op het Hindustan-schiereiland in India (West- en Oost-Ghats), evenals het oude Russische woord «ghat» – vloeren gemaakt van houtblokken voor doorgang, doorgang door een moeras moeras. Ghats – de trappen van de dijk in Varanasi, afdalend naar de Ganges, de lichamen van de doden worden daar verbrand. Al deze woorden zijn van dezelfde oorsprong.

Het kruis werd vereerd in pre-christelijke culten. Zijn beelden werden ontdekt tijdens archeologische opgravingen in verschillende delen van de wereld, met name in Zuid-Amerika en Nieuw-Zeeland. Er werd vastgesteld dat hij diende als een voorwerp van aanbidding van andere naties als een symbool van vuur, dat oorspronkelijk werd verkregen door wrijving van twee gekruiste stokken, een symbool van de zon en het eeuwige leven. Reeds in de oudheid, om het smeltpunt van metallurgisten te verminderen, begonnen ze fluorieten te gebruiken (fluoriet, fluorieten komen in verschillende kleuren: violet, geel, groen, zelden kleurloos) en konden staal ontvangen bij een temperatuur van 1100 – 1200 graden, in plaats van 1530—1700 graden, waardoor we minder brandstof (hout of kolen) konden uitgeven tijdens het maken van staal, waardoor we zeer duurzame ijzerproducten kregen.

De namen «Germaans», «Germaans», «Duitsland» komen uit de Latijnse taal: Germanicus – Germaans; Germani – Duitsers, talloze stammen die tussen de Rijn, de Donau, de Vistula en de Noordzee leven; Germania – Duitsland, een gebied ten oosten van de Rijn, bewoond door Germaanse stammen. Die op hun beurt teruggaan naar Latijnse woorden als: germane – eerlijk gezegd, oprecht; germanitas (germanus) – broederschap, hechte verwantschap, verwantschap; germanus (germen) – native, echt, echt; germen – nier, spruit, germ, afstammeling; germino (kiemen) – laat spruitjes groeien.

De zelfnaam van de Duitsers komt van het oude Duitse woord «mensen» – Thiuda. Bijna alle buren noemen Duitsers niet bij naam, maar volgens een van de Germaanse stammen: Italianen – tedesco (van de «Germanen»), Frans – allemagne (van de «Alemans»), Finnen – Saksa (van de «Saksen»), Slaven noemen Duitsers Duitsers, volgens de bekende versie van het woord «dom».

De Oostenrijkers vonden plaats als gevolg van de Germanisering van de Slaven. De Slaven creëerden de staat Samo rond 623. Na de ineenstorting creëerden de Slaven een vorstendom in Karinthië (Horutania), waarvan de bewoners op boerderijen woonden. In het midden van de 8e eeuw werden de Slaven die tegen de Avaren vochten afhankelijk van de Beiers, vervolgens de Franken, en na de ineenstorting van het Karolingische rijk in 843 werden deze landen, samen met Beieren, overgedragen aan het koninkrijk van de East Franks, het toekomstige Duitsland, dat blijkbaar deze gebieden «Oostenrijk» – «oostelijk rijk», van Ost – «oost» en Reich – «rijk» noemde.

Het voorouderlijk huis van Germaanse en Romaanse talen werd toegeschreven aan het westen van Rusland. Een internationaal team van wetenschappers (inclusief specialisten uit St. Petersburg en Samara) heeft een nieuwe genetische bevestiging gevonden van de hoop op de opkomst van Indo-Europese talen. De auteurs publiceerden de resultaten van hun onderzoek in het tijdschrift Nature en zijn kort te vinden op de website van de University of Adelaide. In hun werk melden wetenschappers dat ten minste enkele van de Indo-Europese talen in Europa zijn ontstaan als gevolg van massale migratie van proto-taalsprekers uit het Europese grondgebied van modern Rusland. In het bijzonder zijn als gevolg van dergelijke migratie hoogstwaarschijnlijk de Baltisch-Slavische, Germaanse en Romaanse talen ontstaan. Experts kwamen tot deze conclusie door de genomen te analyseren van 94 mensen die 3—8 duizend jaar geleden in Europa woonden. Genetica heeft geconstateerd dat vanaf 4,5 duizend jaar geleden ongeveer 75 procent van de mensen in Midden-Europa voorouders hadden uit de steppen van Rusland. Deze vertegenwoordigers van de cultuur van snaarkeramiek bleken de voorouders te zijn van mensen van een andere cultuur – de put, die leefde op het grondgebied tussen de Dnjepr en de Wolga. Dit kan een bevestiging zijn van de hypothese dat de cultuur van snaarkeramiek ontstond onder invloed van de put, of dat zijn vertegenwoordigers sterk werden beïnvloed door de vorige. Wetenschappers merken ook op dat mensen van de pitcultuur de voor die tijd meest relevante technologie, met name beweging met het wiel, naar Europa kunnen verspreiden.

Читать дальше