Rem Wоrd - Historia od stworzenia Świata. …i nie ma już czasu…

Polska przegrywa wojnę i oficjalnie oddaje prawobrzeżną Ukrainę Turkom. Aleksiej Michajłowicz uważa to za powód do rozszerzenia władzy korony na całą Małorosję, oczywiście w przypadku zwycięstwa nad potężnym Portem. Wydarzenia nie rozwijają się tak, jak chcą tego Rosjanie. Walczą z Turkami i Tatarami Krymskimi. Te zintensyfikują represje wobec ludności. Ludność odpada od Turków i natychmiast zostaje oddana dobrze funkcjonującej polskiej administracji. Znaczna część mieszkańców ucieka na rosyjską lewobrzeżną Ukrainę. Miasto Chigirin zajmuje wówczas szczególne miejsce na Ukrainie. To nieoficjalna stolica Hetmanatu, dużego obozu kozackiego, obejmująca strategiczne przejście przez Dniepr. Armia rosyjsko-ukraińska zdobywa miasto, zmusza Doroszenkę do złożenia przysięgi na wierność carowi Rosji i sporadycznie opiera się dwóm tureckim oblężeniom. Drugi z nich (1678) pokazuje brak doświadczonych strzelców, podczas gdy działa osmańskie strzelają prawie bez pudła. Cztery tureckie działa są «super ciężkie». Do przetransportowania każdego z nich potrzeba 32 bawołów. Stosunek sił w ludziach wynosi 1:10. Turcy tracą 30 tysięcy żołnierzy ze 120-tysięcznej armii. Koalicja rosyjsko-ukraińska traci 15 tys. Z pierwotnych 65 tys. W końcu wojska Romodanowskiego, uformowane na ogromnym placu, wycofują się w kierunku Dniepru i ewakuują na lewobrzeżną Ukrainę.

Wojna zbliża się do ślepego zaułka. W każdym razie prawobrzeżna Ukraina jest ułożona według polskiego modelu. Trudno go odzyskać i utrzymać bez sojuszu z Polską. Sami Polacy jako warunek sojuszu potrzebują ogromnych sum na wsparcie swoich wojsk. Ostatecznie, zgodnie z traktatem pokojowym Bakczysaraj (1680), Port uznaje wejście Lewobrzeżnej Ukrainy i Kijowa do Rosji. Prawobrzeżna Mała Rosja jest obecnie rządzona przez tureckiego wasala, mołdawskiego władcę Gheorghe Duca. Sicz Zaporoska uniezależnia się od Moskwy. Tak jak poprzednio, Rosja składa pozory hołdu chanowi krymskiemu.

W 1676 roku, po ogłoszeniu spadkobiercy piętnastoletniego Fedora (matki – Marii Milosławskiej), car zmarł na zawał serca. Fiodor Trzeci rządzi szczęśliwie, ale niedługo, pięć lat, nie pozostawiając spadkobierców. To nie on, a nie jego brat Iwan V, zostaje wielkim cesarzem, ale Piotr Pierwszy, urodzony w małżeństwie ze swoją drugą żoną Natalią Naryszkiną.

Klan Naryszkinów oświadcza, że umierając car Fiodor osobiście przekazał berło Piotrowi. Miłosławscy rozgniewali łuczników plotkami, że Naryszkinowie udusili Carewicza Iwana. Wojsko, pomimo tego, że są przedstawiane książętom na własne oczy, zabija kilku bojarów. Nie mają odwagi poradzić sobie z Piotrem.

W rezultacie przedstawiciele rodzin Miloslavsky i Naryshkin w tym samym czasie pobrali się z królestwem w 1682 roku. Dla książąt ustawiają nawet tron z dwoma siedzeniami. W rzeczywistości rządzi aktywna córka z pierwszego małżeństwa Aleksieja Tishaishy, drugiej regentki królewskich braci, księżniczki Zofii.

W 1686 roku carska podpisała z Polską «wieczny pokój». Kijów jest przypisany do królestwa rosyjskiego (wypłacane jest 146 tysięcy rubli odszkodowania), Zaporoże, Smoleńsk, Czernigow. Obszary buforowe obejmują szereg terenów zdewastowanych. Ponadto Rosja dołącza do krajów prowadzących wojnę z Imperium Osmańskim, Świętą Ligą. Wypełniając zobowiązania sojusznicze, podejmuje się pierwszą i drugą kampanię krymską. Obie kończą się w ten sam sposób. Prawie 100-tysięczna armia, cierpiąca na brak zapasów i świeżej wody, wraca. W pierwszym przypadku (1687) wojsko dociera do rzeki Konki, położonej 150 kilometrów na południe od Dniepropietrowska. W drugiej (1689) – dociera do Perekopu. Pomysł budowy fortec w celu gromadzenia zapasów nie jest realizowany. Oddziały bardziej proaktywnego Grigorija Kosagowa zdobywają strategicznie ważny Oczakow (Kara-Kermen, Czarna Forteca), położony na wybrzeżu Morza Czarnego w pobliżu ujścia Dniepru. Dopiero wtedy ostatecznie królestwo rosyjskie przestaje oddawać hołd chanowi krymskiemu.

Księżniczka Sophia Alekseevna (1657—1704)

Pierwsza, umowa Nerchinsk z Chinami zostaje zawarta. Ogólnie panowanie Zofii nie było naznaczone specjalnymi wydarzeniami. Rosja gromadzi siły, by przetrwać epokę Piotra Wielkiego. W maju 1689 roku Piotr kończy 17 lat i za namową matki poślubia Evdokię Lopukhinę. Miłość trwa rok. Car znajduje ukojenie w ramionach córki złotnika z niemieckiego przedmieścia Anny Mons. Pomimo początku dorosłości prawie nikt wokół Piotra nie traktuje poważnie jego rozkazów. Plotki o zbliżającej się próbie zamachu docierają do króla. Piotr wraz ze swoimi najbliższymi krewnymi i powiernikami znajduje schronienie w klasztorze Trinity-Sergius. Stąd wysyła polecenie dowódcom pułku, aby stawili się osobiście z kilkunastoma osobami. Przybywający łucznicy czekają na łaskę władcy, wódkę i uczty, ale sam Piotr prowadzi wzorowe życie moskiewskiego cara. Sophia traci swoich zwolenników. Musi przejść na emeryturę do klasztoru Nowodziewiczy, choć prawdziwą zakonnicą zostaje zakonnicą dopiero po stłumieniu powstania Streltsy. Iwan Piąty spotyka się z Piotrem w katedrze Wniebowzięcia i faktycznie oddaje wszelką władzę.

Peter lubi walczyć. W 1695 r. Przeprowadził pierwszą kampanię azowską. Ponad 30 tysięcy armii przedostaje się przez Don do Azowskiego (szczyt Morza Azowskiego), na statkach transportowych i drogą lądową. Tutaj okazuje się, że nie można zdobyć miasta bez okrętów wojennych. Zdobyto tylko dwie fortece nachodzące na rzekę.

W wiosce Preobrazhenskoye, nad brzegiem Yauza, niedaleko Moskwy, w pośpiechu budowane są nowe statki transportowe i wojskowe. Są demontowane i transportowane do Woroneża, do Dona, gdzie są ponownie montowane. Liczba żołnierzy sięga 70 tys. W maju 1696 r. Azow ponownie popadł w oblężenie. W lipcu, po masowym ostrzale, garnizon poddaje się. Zgodnie z umową Turcy opuszczają miasto wraz z rodzinami i ruchomościami. Wojewoda Szejn zostaje pierwszym rosyjskim generalissimusem. Na mocy traktatu pokojowego w Konstantynopolu z 1700 roku Rosja jest oficjalnie zwolniona z płacenia daniny chanowi krymskiemu. Otrzymuje Azow i kilka sąsiednich terytoriów. Ale główny cel – dostęp do Morza Czarnego, mimo że przez Cieśninę Kerczeńską, wciąż nie jest osiągnięty.

Piotr Wielki (1672—1725)

W 1697 r. Piotr Wielki, który rok temu został autokratycznym carem, przedstawiony jako «sierżant pułku Preobrażeńskiego», wyruszył w podróż po Europie. Celem «Wielkiej Ambasady» (60 osób) jest pozyskanie sojuszników w walce z Turcją, zakup broni i zatrudnienie rzemieślników. W tym okresie rządów jest wiele niekonsekwencji. Spotkania z angielskim królem Wilhelmem III w Utrechcie, władcą Austrii Leopoldem Pierwszym, z Newtonem, Leibnizem, Levengukiem, Halleyem (tym samym astronomem) są nadal klasyfikowane jako «tajne». Niektórzy historycy uważają, że Piotr Wielki w ogóle nie uczestniczy w ambasadzie.

.. Niemożliwe jest porozumienie z Austrią i Holandią w sprawie sojuszu przeciwko Turkom. Wiedeń odmawia nawet uznania transferu Kerczu i odpowiadającej mu cieśniny do Rosji, jeśli zostali przez nią schwytani. Młody car przyjaźni się tylko z królem Rzeczypospolitej Augustem II. W celu wyboru swojej kandydatury na Sejm RP Piotr Wielki w swoim czasie poczynił pewne wysiłki i środki. Między innymi rówieśnikom udaje się dojść do porozumienia w sprawie wspólnej wojny przeciwko Szwecji.