Даниэл Дефо - Жыццё i дзiўныя прыгоды марахода Рабiнзона Круза (на белорусском языке)

Не падазраючы падману, стары маўр згадзiўся са мною i, паколькi ён стаяў на носе карабля, узняў ветразь.

Я ж сядзеў за рулём на карме, i, калi судна адышло мiлi на тры ў адкрытае мора, я лёг у дрэйф* - як быццам для таго, каб зноў узяцца лавiць рыбу.

* Легчы ў дрэйф - размясцiць ветразi на судне так, каб яно заставалася амаль нерухомым.

Затым, аддаўшы хлапчуку руль, я перайшоў на нос, падышоў да маўра ззаду i раптам прыўзняў яго i кiнуў у мора. Ён зараз жа вынырнуў, таму што плаваў, як корак, i пачаў прасiцца, каб я ўзяў яго ў шлюпку, абяцаючы, што паедзе са мною хоць на край свету. Ён плыў так шпарка за суднам, што вельмi хутка дагнаў бы мяне (вецер быў слабы, i шлюпка ледзь рухалася). Бачачы, што маўр нас хутка дагонiць, я ўскочыў у каюту, узяў там паляўнiчую стрэльбу, прыцэлiўся ў маўра i сказаў:

- Я не жадаю табе зла, але зараз жа адчапiся ад мяне i хутчэй вяртайся дадому! Ты добры плывец, мора цiхае, ты лёгка даплывеш да берага. Паварочвай назад, i я цябе не зачаплю. Але калi ты не адстанеш ад шлюпкi, я прастрэлю табе галаву, таму што я цвёрда вырашыў здабыць сабе волю.

Ён павярнуў да берага i, я ўпэўнены, без цяжкасцi даплыў да яго. Вядома, я мог узяць з сабою гэтага маўра, але старому нельга было давяраць.

Калi маўр адстаў ад шлюпкi, я звярнуўся да хлопчыка i сказаў:

- Ксуры, калi ты будзеш мне адданы, я зраблю табе многа дабра. Паклянiся, што ты нiколi не здрадзiш мне, iнакш я i цябе кiну ў мора.

Хлопчык усмiхнуўся, гледзячы мне проста ў вочы, i пакляўся, што будзе адданы мне да самае смерцi i паедзе са мною, куды я захачу.

Гаварыў ён так шчыра, што я не мог яму не паверыць.

Пакуль маўр не наблiзiўся да берага, я трымаў курс ў адкрытае мора, лавiруючы супроць ветру, каб усе думалi, што мы iдзём да Гiбралтара.

Але як толькi пайшло на адвячорак, я пачаў кiраваць на поўдзень, прытрымлiваючыся патроху ўсходу, таму што мне не хацелася аддаляцца ад берага. Дзьмуў вельмi свежы вецер, але мора было роўнае, спакойнае, i таму мы iшлi добрым ходам.

Калi ж на другi дзень к тром гадзiнам наперадзе ўпершыню паказалася зямля, мы былi ўжо мiль на паўтараста паўднёвей Салеха, далёка ўжо за межамi ўладанняў мараканскага султана, ды i ўсякага iншага з афрыканскiх цароў. Бераг, да якога мы наблiжалiся, быў зусiм бязлюдны.

Але ў палоне я набраўся такога страху, так баяўся зноў трапiць да маўраў, што, карыстаючыся спрыяльным ветрам, якi падганяў маю шлюпку на поўдзень, пяць дзён плыў наперад i наперад, не становячыся на якар i не выходзячы на бераг.

Праз пяць дзён вецер змянiўся: падзьмуў з поўдня, i паколькi цяпер я ўжо не баяўся пагонi, то вырашыў падысцi да берага i кiнуць якар у вусцi нейкай маленькай рэчкi. Не магу сказаць пэўна, што гэта за рэчка, дзе яна працякае i якiя людзi жывуць на яе берагах. Берагi яе былi пустэльныя, i гэта мяне вельмi ўзрадавала, таму што ў мяне не было нiякага жадання сустракацца з людзьмi. Адзiнае, што мне было патрэбна, - прэсная вада.

Мы зайшлi ў вусце пад вечар i вырашылi, калi сцямнее, дабрацца да сушы ўплаў i агледзець ўсё навокал. Але як толькi сцямнела, мы пачулi страшэнныя гукi: бераг кiшэў звярамi, якiя так шалёна вылi, рыкалi, раўлi i брахалi, што бедны Ксуры ледзь не памёр ад страху, i Ксуры пачаў упрошваць мяне не выходзiць на бераг да ранiцы.

- Добра, Ксуры, - сказаў я яму, - пачакаем! Але можа здарыцца так, што пры дзённым святле мы ўбачым людзей, якiх нам трэба асцерагацца больш, чым лютых iльвоў i тыграў.

- А мы стрэлiм у гэтых людзей са стрэльбы, - сказаў ён, смеючыся, - i яны ўцякуць.

Мне было прыемна, што хлапчук трымаецца малайцом. Каб ён i надалей не вешаў носа, я даў яму глыток вiна.

Я паслухаў яго парады, i ўсю ноч мы прастаялi на якары, не выходзячы з лодкi i трымаючы напагатове стрэльбы. Да самай ранiцы нам не давялося заплюшчыць вачэй нi на хвiлiну.

Гадзiны праз дзве пасля таго, як мы кiнулi якар, мы пачулi страшэнны рык нейкiх велiзарных звяроў вельмi дзiўнай пароды (якой - мы i самi не ведалi). Звяры наблiзiлiся да берага, зайшлi ў рэчку i пачалi плюхацца i валтузiцца ў вадзе, жадаючы, вiдаць, асвяжыцца, i пры гэтым вiшчалi, раўлi i вылi; такiх агiдных гукаў я да таго часу нiколi не чуў.

Ксуры дрыжаў ад страху; шчыра кажучы, напалохаўся i я.

Але мы яшчэ больш напалохалiся, калi пачулi, што адно страшыдла плыве да нашага судна. Мы не маглi яго бачыць, мы толькi чулi, як яно фыркае i сапе, i толькi па гэтых гуках здагадалiся, якое яно вялiзнае i лютае.

- Напэўна, гэта леў, - сказаў Ксуры. - Давайце падымем якар i хутчэй паплывём адсюль.

- Не, Ксуры, - запярэчыў я, - навошта знiмацца з якара? Мы адпусцiм як мага даўжэй канат i адыдзем далей у мора - i звяры не пагоняцца за намi.