StaVl Zosimov Premudroslovsky - AG AN LÁ. Fírinne uafásach

Cad é atá ann? Seasann mé agus féachann mé ar phéist eile Guy atá ag dul thart. Feicim daoine ag gobadh amach nach bhfuil ag fiuchadh, ag beoir, agus ag duine gan dídean dó. Iarrann sé rud éigin, agus hovering dó ar an bpointe boise.

– A chara!!! Cabhair le arán, tabhair suim airgid? – a deir déirc mistéireach.

– Faigh amach, comrade Huy!! – chuir an fear isteach i gcomhrá. – Téigh steal, stinker!! – bhris sé as an mbuaic. – An bhfuil tú tuirseach de dhaoine gan dídean?! – aoibh an fear. Tharraing Loch aird air, scrúdaigh sé é agus ghlac sé a sheasamh tosaigh, agus é ag tabhairt an Guy ar a leibhéal saoránach. Lean sé air. – Cheannaigh tú beoir agus ní ólann tú i ndáiríre.

– Sea. tharraing sé. – Cheannaigh mé beoir, tagann ceann amháin: «Tabhair dhá rúbal dom?», Thóg mé sip, an ceann eile: «Cabhraigh liom an meitreo a fhágáil, lig siad dom dul ó na próistí.» An nglacann ár bpóilíní géara airgead pearsanta ar shiúl? Roinnt de na absurdity, ar an teilifís a deir siad a mhalairt.

– Hmm tá! – sucker ardú as an tacaíocht. Agus lean sé air:

– Ghlac sé sip eile: «Cuidigh leis an deartháir, le stroller an chiontóra …”, tá tú ag cur na sipíní sa seachtú.. – leag sé béim air.

– An 12ú Déag. – Bhuaigh mé thar an bhfear ag baint úsáide as teicnící clársceidealaithe agus comhairle Carnegie.

– Cad é? – Ná tuig Loch.

– Agus is tusa an dóú cuid déag…

– Cén fáth?

– Agus mar go bhfuil muid féin tuirseach den saol seo, den gheimhreadh, den mearbhall sa tír. Cheana féin pianta ar an anam. Mar sin shocraigh siad ar Eagraíocht Phoiblí Neamhspleách do Dhaoine gan Dídean a eagrú, go gairid: NOBL! Tá oifig ar cíos againn cheana féin agus chabhraíomar go leor le tithíocht, obair, turas abhaile, mar gheall go bhfuil doiciméid gan tábhacht. Is é seo an obair atá ag deasca pas agus an FMS. Tá macántacht sa chroí, ní ar pháipéar. Cén tomhas a ghlacann tú, aisíocfaidh Dia leat…

Agus d’oscail an goof an sluasaid, agus laistiar a dhroim bhí na próistí dóiteán cheana féin agus tá siad ag fanacht leis na Magarychs. De ghnáth is beoir agus shawarma é. Ach ní stew mé, ní theastaíonn uaim an mála a scanrú, is minic nach dtagann mé air seo, ach dhíspreagadh preas beag billí cille agus theastaigh rathúnas uathu, agus ghabh an Guy buíochas leis agus go tapaigh sé go tapa…

Fuuu, d’fhág sé na póilíní, ach ní a chuid féin. Nuair a bhuaileann tú le chéile, is é sin do chuid féin, agus mar sin de agus caitheann tú. Mar sin d’éirigh liom a bheith ina mhianach agus chuaigh mé chuig lánúin.

– Le saill, b’fhéidir, chonaic Zyoma-cara, dathúil, conas a fuair tú é Laz… Agus thóg mé na prócaí orm féin, chonaic siad iad, tharraing siad orm?

– Cé hiad féin? – d’iarr eagla ar an bhfear.

– Tá mé mar an gcéanna leat, gráinn… maith, scair nó bearradh?

– Tabharfaidh muid diabhal faoin mbácár, cé, cé a … – thacaigh sé leis an bhfear agus thairg sé dul chuig an Bistro. Chuaigh muid isteach agus shuigh muid ar feadh leath lae. Thiomáin siad go dtí an trá Nudist i Sestroretsk. Thóg an ghrian, an dúlagar, an dope agus na nudists ar an loch chun fuck, toisc go bhfuil cosc ar an trá? Ach is scéal speisialta é seo.

Ar maidin, tá gá le hairgead arís, agus téim, ag breathnú isteach san ailtireacht. Ólann mé beoir, briseann mé mo chuid fiacla, caitheann mé crotail agus déanaim puff fada toitíní, ar feadh trí cinn is tríocha rúbal, dhá uair níos daoire ná buidéal vodca. Ardaíonn agus téann an deatach comhdhlúite le séideán gaoithe…

nóta TEN

Agus tá na daoine gan dídean i bpáirtí

Agus chuaigh mé le cailín, dearthóir faisin gníomhach gan áit chónaithe áirithe de réir mo phas, is é sin domhan iomlán an Iarthair, go dtí an sráidbhaile taiga i Buturlinovka… In!.. A ríocht chodlata, áit nach bhfeiceann gach duine airgead agus leath ina chodladh ag maireachtáil ar feadh an tsaoil.

Ar maidin d’éirigh mé suas, chrom mé amach sa chlós agus chailleann tú thú. Déileáil an máistreás leis an maistreáin ar an oíche roimh ré. Déanann Baska caora a ghortú agus a dhoirteadh isteach sa chlós. D’ith sicín amháin iad agus thit sé gan stró. Thóg agus thosaigh an hostess, a amadán, cleití ar philiúr ó phóite, cheap sí go raibh sé ró-dhéanach a ghearradh, fuair sí í féin bás agus gan í a bhriseadh as a ceann, bhí an fheoil righin.

Idir an dá linn, dhúisigh an sicín agus dhúisigh sé, ag cleachtadh cleití cibé áit, cibé áit, a dúirt an t-éan ó phóite agus rith sé maol taobh amháin ar shiúl.

– Téimid ag siúl timpeall an tsráidbhaile. – a mholtar, i bhfíor-am atá caite, mezzo-soprano, cara a d’imigh i mo dhiaidh.

– Nó b’fhéidir go mbeidh crawl orainn? – ag ardú crawl ón gcéad chéim eile den phóirse, d’fhreagair mé le fear. Bhí mo shála stale níos faide ná an tairseach taobh istigh den both agus den fhuil a shreabhann go dtí an ceann, rud a threisigh an phian. Chuaigh cara suas, ag claonadh ar mo chorp agus shoved sé mo shrón, bróga daor, chuaigh sé ar aghaidh go dtí an bealach amach ón gclós. Chlaon mé síos na céimeanna go dtí mo chosa agus chuimhin liom tar éis di cnaipí a imirt chuig an siopa le haghaidh vodca.

– Agus nitriúil? D’iarr mé, ag cur sip ó bhuidéal alcóil a ceannaíodh.

– Agus tá seanmháthair Nyurka, a mháthair pickles agus salann an oiread sin go bhfuil sé go leor chun greim a fháil ar an gcuideachta.

Agus muid críochnaithe, chuaigh muid ar aghaidh chuig an údarás áitiúil, gaol a scaoileadh le déanaí ó áiteanna díothachta saoirse agus gluaiseachta bia. Bhí a bothán, cosúil le go leor eile, rickety. Agus muid ag lúbadh ar ais sa chúl íochtarach, chuaigh muid isteach sa veranda agus, gan é a dhíbirt, chuaigh muid isteach sa bothán. Ag an tábla shuigh fad waist, stripped, go léir i tattoos, fear tanaí leasainm Kharya. As na matáin ar a chorp, ní raibh ach cnámha le feiceáil.

– Great Kharya. – bheannaigh mé mo mháistir gan chontúirt. De réir dealraimh, tógadh an tsíleáil le haghaidh hobbits agus abhaic.

– Mór, mura bhfuil tú ag magadh. – d’fhreagair an t-iar-chiontóir nasally le timthriall fiacla. Ní raibh mé ag caint díreach cosúil le mo chara, sheas mé ag an doras agus d’fhan mé ar chuireadh. – Suigh síos, díreach tar éis teacht.

– An mbeidh tú i do Vodyaru? – d’iarr mé orm.

– Agus cad atá ann? d’iarr Kharya.

– Ar ndóigh, cén margadh, anseo. – D’fhreagair an mianach go sona sásta agus chuir sé buidéal vodca lítir ar an tábla.

– Bhuel, lig dúinn é a dhoirteadh. – thóg an príosúnach mboilgeog agus phriontáladh é agus dhoirtigh sé é i mug. – teacht isteach, suí síos, daor aíonna, tú féin a dhéanamh sa bhaile. – Mhol sé agus scartáil sé as an scornach, agus ansin tháinig sé as an mug. – Haaa! d’imigh sé amach agus leathnaigh a shúile. – Ní raibh ach mise, mar mháthair, curtha i bhfolach ó fhear a chuir isteach, le liathróid rollta, agus ní rud damn. Níl ach caife dubh. Tá sí cheana féin i mo scornach ag gobadh amach. Ba mhaith leat, dreapadh isteach sa cellar.

– Diathesis, a deir tú? Mhínigh mé.

– Cad é?? d’iarr Kharya. – cé hé seo?

– Is é seo mo chuid fraer, ceart agus nár ciontaíodh é. – mhínigh mé an mianach.

– Agus cén cineál míorúilt atá agat? – D’iarr mé go diongbháilte ar an bpríosúnach.

– Go ciúin, ní dhéanann guys trumpa go ciúin. – chuir mé mo chiall chugam agus thug mé cóta dom. «Is é seo mo uncail féin le pianbhreith fiche bliain.»