СтаВл Зосимов Премудрословски - Луд детектив. Смешен детектив

– И ако не го најдеме?

– И ако не го најдеме, тогаш сите трошоци ќе бидат одземени… од вас.

– Како така?

– И така. Ако сè уште поставувате глупави прашања, можете да изгубите работа. Го зеде?

– Така е, разбрано. Кога одиме?

– Глупаво прашање. Веќе треба да бидеме таму. Ајде да одиме сега!

– И што е толку наскоро? Не го спакував куферот?

– Ние секогаш мора да го подготвуваме. Вие знаевте каде заработувате работа… Патем, истата работа…

– Што?

– Не го спакував куферот. Да, не ни требаат. По пристигнувањето, купете што ви треба. Имам банкарска картичка.

– И ако нема доволно пари?

– Тој ќе фрли. – и повторно окружниот полицаец okedиркаше прст на таванот и во пигмиски стил скокна, со помош на салто, на масата, мавтајќи со нога пред носот на колегата. Се качи на нозе и ја премина масата пеш во правец од Арутун кон столот. Солзи и се упати кон излезот.

– Што седите? ајде да одиме! – и ја мавтаа со раката, – и, како да долж Санкт Петербург, ја зафати Земјата…

Тие го напуштија упориштето, оставајќи само нота во креда на вратата:

«Не грижи се. Заминавме на итна задача на Санкт Петербург. Вие останувате на местото на Инсефалат, а Изија – наместо мене.. Јас!»

И на дното е додавањето во друг ракопис:

«Sorryал ми е, Пупсик, ќе се вратам како што морам! Додека вашата Флеа оди нагоре. Чекајте ме и ќе се вратам. Можеби една…»

Исја ја прочита белешката и, пишувајќи на листот во ракописот на неговиот татко и Интефалопат, ја скри во џебот и го избриша натписот од вратата.

– Па, стара коза, ја добивте. – Го зедов мобилниот телефон и му испратив СМС порака на татко ми. Потоа влегол во куќата и gave дал белешка на својата мајка. Читаше и се намали.

Нека се вози. Willе го замениме. И не збор за продолжување на таткото. Го зеде?

– Секако, мајко, разбирам… И ајде да ја земеме свињата од директорот, а? предложи тој.

– Што си ти Ние мора да сториме сè според повелбата и правдата.

– И тој ми вика неправедно?

– Тој е директор. Тој знае подобро. И тој самиот ќе биде оправдан пред Бога.

– Дали е тој што виси на wallидот во канцеларијата?

– Скоро. Таму е обесен Ironелез Феликс, неговиот заменик. Океј, оди си домашна работа.

– јас направив. Мамо, можам да одам на прошетка на реката?

– Оди, но запомни, кутре: удави, не доаѓај дома. Youе те убијам…

– Да. – Изи извика и исчезна зад вратата…

АПУЛАЗ 3

– Не, покровител, би можел да останам, моето срце е слабо…

– Ништо, овде во Санкт Петербург ќе дишете гасови и олеснувате.

Харутун сепак сакаше да каже нешто за да остане заедно со сопругата на Клоп, но тој стана внимателен и погледна на погледот во ползи со две опашки на коленото и со палецот го притисна инсектот во ткаенината на панталоните.

– Што сакавте да размачкате? – саркастично, кривајќи ги очите, праша Отила.

– Немам пари или лекови.

– Па, тоа е решливо. Сè што го плаќа буџетот. Ако го најдеме носот.

– И ако не го најдеме?

– И ако не го најдеме, тогаш сите трошоци ќе бидат одземени… од вас.

– Како така?

– И така. Ако сè уште поставувате глупави прашања, можете да изгубите работа. Го зеде?

– Така е, разбрано. Кога одиме?

– Глупаво прашање. Веќе треба да бидеме таму. Ајде да одиме сега!

– И што е толку наскоро? Не го спакував куферот?

– Ние секогаш мора да го подготвуваме. Вие знаевте каде заработувате работа… Патем, истата работа…

– Што?

– Не го спакував куферот. Да, не ни требаат. По пристигнувањето, купете што ви треба. Имам банкарска картичка.

– И ако нема доволно пари?

– Тој ќе фрли. – и повторно окружниот полицаец okedиркаше прст на таванот и во пигмиски стил скокна, со помош на салто, на масата, мавтајќи со нога пред носот на колегата. Се качи на нозе и ја премина масата пеш во правец од Арутун кон столот. Солзи и се упати кон излезот.

– Зошто седите? ајде да одиме! – и ја мавтаа со раката, – и, како да долж Санкт Петербург, ја зафати Земјата…

Тие го напуштија упориштето, оставајќи само нота во креда на вратата:

«Не грижи се. Заминавме на итна задача на Санкт Петербург. Вие останувате на местото на Инсефалат, а Изија – наместо мене.. Јас!»

И на дното е додавањето во друг ракопис:

«Sorryал ми е, Пупсик, ќе се вратам како што морам! Додека вашата Флеа оди нагоре. Чекајте ме и ќе се вратам. Можеби една…»

Исја ја прочита белешката и, пишувајќи на листот во ракописот на неговиот татко и Интефалопат, ја скри во џебот и го избриша натписот од вратата.

– Па, стара коза, ја добивте. – Го зедов мобилниот телефон и му испратив СМС порака на татко ми. Потоа влегол во куќата и gave дал белешка на својата мајка. Читаше и се намали.