СтаВл Зосимов Премудрословски - Луд детектив. Смешен детектив

– Фууу! – грицкан инцефалопат, – како го пиеш? Може да се опуштите…

– Што би разбрале во исклучителен гастроном? Не пијте. Мене лично ми се допаѓа. – пушти.. – зеде голтка од Отила и.., – Уххх, – ја закопа на страна. Скокна нагоре и истрча во далечниот агол на канцеларијата. Голем број магла во форма на магла го остави грлото на пределот и веднаш, како солзавец, ја поплави целата просторија. Арутуна беше фатена со астматичен спазам и кога кашлаше, тој не беше дополнет со вештина.

– Дали би се срамил или нешто?! Јас сум погоден за вашите татковци.

– Или можеби мајка? – Отила доживеа пржени јајца и, со уста, плукајќи трошки, строго лаеше: – секој има свој вкус, рече Хинду, симнувајќи се од мајмунот и го бришеше неговиот петел со лист од банана. Дали сакате око?

– О! Извини, патроне, заборавив нешто … – Арутун Карапетович се посрамоти и седна во стол.

Одеднаш се расплака една влезна улица, а една стара жена стара околу сто години влезе во канцеларијата.

– Кој не ја затвори вратата??? Зафатен сум, баба!!! – Бубачки Клоп и задави…

Сопругата ја слушна кашлицата и се стрча кон него со лист и пенкало, за да напише тестамент. Но, кога ја виде неговата бескорисност, го замавта и го удираше својот сопруг на коските на сечилата на рамо. Отила ја шутна и ја плукна жолчката.

– Ах, Харутун, стар «рскавица, зошто не ја заклучивте вратата зад вас кога дојдовте? А ти, баба, излезе, имаме состанок.

– Како? – праша глувата баба.

– Грант! дојди после вечерата!! – рече Клоп гласно.

– Јади, јади, душо со невен… waitе почекам. – бабата се насмевна и клеча надолу, бидејќи немаше повеќе столови, и не беше вообичаено да се откаже од овде, а никој од публиката не ми падна на памет.

– Каков ручек? А? Појадувам… И тогаш на агендата: работа со подредени. – Отила ја мавта со раката и, држејќи ја лажица со парче јајце, влече модринка директно во окото на Харутун, – а вие? – скокна на стол, – не благодарен просечноста, – потоа скокна на масата, – можеш да јадеш само месечина, и да ги победиш лицата едни до други. Јас нема да одам како којајт.. – и како акробат, користејќи салто, скокнав од масата до подот, – и се ставив со вас.. Напишете изјава и тоа е тоа!

– Која изјава? Што викаш? «Изолд Фифовна го прекина со плачот на Кинг Конг».

– Ах? – џуџето започна со почеток.

– Што викаш? – праша повеќе смирено и тивко, – не гледате, таа спие долго време.

– Значи, еве, сега, ноќевање? Инсифалуат, извади го овој пензионер. – Отила се опорави во торба и се искачи на столот за да вечера понатаму.

– Јас сум Инцефалопат, покровител, а не Инцифалат. – го поправи Корпоралниот и отиде кај спиената старица. Лесно ја погали со трска, како Поарот или Вотсон. – Драги, але?! – се сврте кон шефот, кој веќе седеше на масата и во шампион.

– Шеф, таа, според мое мислење, згрозена.

– Што? Силување-штракаат.

– Па,. Не дише. Мртов е. – повторно со страв во неговиот глас рече Харутун. Неговите усни се удрија. Замисли дека ја чека истата судбина. Харутун плачеше.

Отила се замрзна со уста храна. Ја погледна својата сопруга и праша:

– inkинка, оди провери го.

Фифовна излезе и ја крена старата жена од јаката. Нозете излегоа од подот, а колената не се исправи. Таа отиде и го постави трупот како вазна пред кригла, глупаво гледајќи со устата полна со џвакани јајца, нејзиниот сопруг.

– Погледнете сами, Шмак, дали е мртва или не?! – и требаше да замине. – Тој, inkинка. Answerе одговорите за inkинка. таа промрморе…

– Извади ја од трпезата, будала!!! Дали сте… навистина, или што? Јас сум шефот овде, а шефот и ти?…

– Па, повторно започна. – го замрзна послужавникот Интерсефалопат.

– И бесплатно го користите фондот Отила Алигаџиевич Клоп! – трошките од устата летаа, – и воопшто… па, срамота, – ги испрска сите содржини од устата и викаше, пред да се искачи на масата. «Тука сте слугинка». Го зеде?

– Да, господар. – Доналд Изолдуска и клекна. Главата head се испушти со главата на нејзиниот сопруг што стоеше на масата. И, големината на нивните глави едноставно ќе импресионира секој песимист: Главата was беше пет пати поголема од него.

– Добро, ајде, прости ми, извади ја оваа баба од вратата на тремот. Не, подобро подалеку од колибата. Утро е и некој ќе ја најде.

Сопругата го зела трупот и го носела таму каде што нарачал сопственикот. На крајот на краиштата, таа работеше и како поддршка, како технички техничар, чувар и помошник секретар со чин постар душек. Една минута подоцна таа се врати и одеше, марширајќи се на масата.