СтаВл Зосимов Премудрословски - DE JOUWER. Humoristyske wierheid

– It wie, yn dy fiere sûnder juridyske tiden, doe’t de toendra in man wie. Rôp de oksel fan ’e toendra-man op, in heale dei, leger de oksel fan’ e toendra-man, in heale nacht. En luzen libbe derfan. En om hûndert prosint fisy goed te besjen wiene dit heulendal gjin luzen, mar mammoeten, iisberen, herten oan it ein en bargen. En doe neamden elkenien de Chukchi – minsken, om’t se it ienige ras wiene dat yn ’e toendra libbe. Op ien of oare manier rint in toendra man mei in oksel omheech en krast it, wylst de Chukchi by de yaranga in skriklike stoarm oerlibje. De oksel stoppe mei skodzjen fan ’e toendra-man, en de stoarm sakke. En de Chukchi ferlieten har huzen yn ’e toendra en betanke him fuortendaliks foar de skjinne wite snie mei syn giele urine. En de toendra waard as in tekoart oan fitamine yn it lichem, lykas akne op it lichem. En dit alles ferskynde en elkenien begon te dûnsjen, mar rêstich begon de giele iiskâlden te ferdwinen, immen stiel se en liet gatten. En doe, de pleatslike Chukchi-dakleaze Serezha, dy’t elkenien «giele snie» neamde, ferfolge syn ferhaal, de toendra-man bestelde him om in dief te finen en it rau te gabbeljen. Alle Chukchi begroeven yn ’e snieôfdriuwen en, en sochten, wachten se en waarden ferrast. It docht bliken dat har bern in dief wiene, dy’t dizze ijskegels beskôgen foar cockerels, dy’t se yn ’e bazaar ferkeapje. En sûnt de poppe berne is, sizze se tsjin him:

– Net ite, bastert, giele snie!! – en sloech him, slach him foarút, foaral op ’e kop.

Yn ’t algemien seach Serezha-Yellow Snow jong, sânentweintich jier âld, de rest is allegear lykas dy fan’ e Chukchi. Hy gie nei de Sintrale Bibleteek en sammele flessen ûnderweis. Ienris begon hy dagen te ferdwinen. Elkenien wie oars, mar nijsgjirrich. Doe’t hy ferskynde, waard hy ûnderfrege. Hy wie stil. Mar ienris wie hy dronken en Serezha Yellow Snow erkende dat hy gau trouwe soe.

– En op wa? – folge troch in fraach.

– Ja, d’r is de helte fan myn hert, sy wennet yn ’e regio, hoewol se al ienentweintich jier âld is, dêrfoar hoecht se gjin bern te dwaan, binne d’r al acht. Hjir fied ik se op en opliede, lykas myn heit my opwekke, en syn heit heit, en heit – heit, syn mem, om’t heiteleasens wie. – Seryozha pokere yn syn neusgat, rôle de geit út, seach it oan en iet it. – Ik hâld fan Chupa-chups, lykwols, it leveret tûke gedachten. No, net lang lyn fûn gjinien in hûs. Hy klom deryn yn, seach, d’r wie genôch romte foar elkenien: syn frou, en my, en de bern. Wier, de âldere is sorry, tolve jier finzen set. Mar dochs jong, dom, mar fjirtich kloppe. Ik haw him leard, mar hy leaude myn ûnderfining net. No, de simmer is hjir noch, dus ik besleat euro reparaasjes yn ’t hûs te meitsjen, ik haw al putty, kleur, borstels kocht. Wier, guon tanten kamen yn: «Wat dochsto?». – freegje se. «Reparearje». – Ik sis, mar ik besefte fuortendaliks dat se te let wiene, it hûs wie al troch my beset. – Serezha Yellow Snow helle in cracker ûnder it bêd, klikte op in kakkerlak dy’t net wist hoe fan it solder te springen, smarre it mei giele floeistof en, krimp it, bit it ôf. Rusk krapte, mar brekke net. De Chukchi die syn eagen stadichoan iepen, seach nei de brutsen fang dy’t út ’e kruk fan in cracker stie.

– Ooooooo!! hy kreunde en begon syn tosken te ferwaarmjen mei syn palm…

Simmer is foarby. Chukchi kaam mei Fingals, sûnder foarste tosken. Op syn holle siet in skulpdeksel fan geklotte bloed.

– Wat Seryozha, húshâldlike fiering, it wie tsjuster, it ljocht gie út? – de dakleazen makken in grap.

– Nee, dizze tanten mei de eigners fan dit hûs kamen oan, mar ik wie de reparaasje al klear, ik woe mei myn famylje. Dat se fersloech my mei klubs. De hûnen. It ein…

noat SIX

Stjerre, bitch, foar in krans!!

De sinne skynde. De loft wie dúdlik en patriotten dakleaze janitors sieten yn ’e finzeniskeamers en brochten karton, setten oare flessen, en noch oaren krummelen aluminiumblêden foar cocktails en bier. En alles soe goed wêze, mar yn ien fan ’e húshâldwenten wiene d’r twa UAZ’s mei blauwe fjoertuorren en de «dads» liedden de doar út en «handboeiden» in frou en twa jongens klaaid yn janitorial vesten, neamd «yolks» yn gewoane minsken. Pleatslike ynwenners begriepen de reden fan ’e arrestaasje noch net, om’t dit trio skrupulearich rommele yn ôffal dumps, en elke dei de yard skjinmakke. Elk hie syn eigen ynventarisaasje, wêr’t syn hannen al wiene wend oan, en dizze waarden elk markeare mei in bezem, lepel en tas. Dizze ark ferskynden har as in talisman as amulet, as in hûs as hûs foar it hûs. En, ferbean, dat immen in frjemdling sil nimme. Alles, dea. Kranty. Mar ferskynde by dizze trijeling earder foar it ynsidint en de fjirde Madame Tumor. En fuort geane wy.

De dei derfoar. Op ’e foarjûn fan’ e moarn stie Madame Tumor earst op en besleat in alternatyf sjen te litten, in nuttige baan te dwaan en it gebiet skjin te meitsjen, wylst elkenien sliepte mei in stoarm fan drank, dat is registraasje yn ’e famylje. Alle leden fan dizze «bende» waarden net ienris feroardiele. Foar dat se har net hie, naam se de inventaris fan immen oars, yn ’e hope dat se, sizze se, al har eigen?! It giet, it is sweepend, it sammelt sigarettenstammen, ferwideret allerhande snoepwrapkes en ferachtet net, sjocht nei wat yn ’e bakken en sammelt ferspraat sûchdieren om’ e baaien en tanks ûnderweis. Hy hat de flier fan it territoarium al skjinmakke en sjocht ynienen hoe’t oan ’e oare kant fan’ e dyk in man en in frou stevich sorteare.

– Skandaal. – Tocht Madame Tumor en gie fierder nei it skjinmeitsjen fan it territoarium. De rûzje wie hjit en lûden hearden al, doe’t ynienen de dame gûlde, sa lûd dat in echo yn ’e tunen tongere. Madame Tumor tilde har eagen op en seach dat dizze man op in boartige manier in dame op ’e wangen slacht. Foarbygongers jouwe gjin omtinken, mar de ynbaarnde dief fan hûseieren en kippen yn it ferline, yn foaral grutte maten, waard troch it behear fan pluimveebedriuw tafoege oan ’e twa aaien dy’t har naam, op fersyk fan’ e loader-cohabitant, dy’t waard opnomd troch de befeiligingskamera fan dizze ûndernimming. Ik koe it net stean en sette mei in bezem oer de dyk del. Auto’s yn ferbjustering joegen har ta, as gek. Se, net omtinken foar de heulende frjemde auto’s, rûn de stoep yn en, lykas in kite út ’e himel, rûn in boer yn, wipte him yn’ t gesicht mei in stront mei in bezem, wêrfan hûnekit nei de kanten fleach. De dame bulged har eagen yn ongeloof en, bedutsen har mûle mei har hannen, lake lilk. Ynienen fan wêr’t it te nimmen. Ynienen ferskynden bûten it plak trije plysjes en begon Madame Tumor fuortendaliks te slepen. Dat skreaude:

– Dizze boor, slach de frou!!

– Kalm del, rêstich! – frege de plysje-sergeant beleefd. – Nimmen sloech immen. Sjoch der oerhinne. – Yn ’e fierte koene jo in filmkamera en in bemanningsfilmploech sjen.

– Dizze film is sketten troch in komeedzje-detective blockbuster! – in twadde cop tafoege.

– Hy he he he!!! – belêste de tredde. – En skandaal pretinsje! Hu hu hu!!! En in gefjocht!

De tumor sette him del en, mompele wat, knipte nei de artysten, seach doe nei de politie, naam in bezem en gie dom oer de strjitte Furshtatskaya.

En op dit stuit yn ’e candeyka, wêr’t it gopbedriuw earder rattele hie, en no woeksen de wipers út in kater, seagen se dat ien fan’ e ynventarissen ûntbrekke of ûntbrekke, groeide syn skonken en flechte, begon in plot te tarieden om de dief of har skonken te eksposearjen. Doe’t se de ôfrûne wykein de flessen oerlevere hienen, skopten se in waskmiddel op mei de namme Snezhinka en, neidat se it mei wetter út ’e húskepot ferwidere, fanwegen it ûntbrekken fan in kraan, fanwegen de reparaasje fan’ e piipline, begon se stadichoan te drinken, en iten fan snackresten út ’e ôffalcontainer dy’t juster waard opheft. neamd – de baai en heul soer.