Fatma Nabieva - Günahsız günahkar. Roman. Hissə – 1

Səndə yaxın dostusan deyirsən, oğlumun xasyətini məndən dahada gözəl bilirsən, elə deyilmi Kamil? yenə təxmin etdiyim kimidir, içmiş və mən acılamayım deyə gəlməmiş. Kamil nə deyəcəyini bilmədi susdu, atası əsəblə öz – özünə: evə çataq mən onun dərsini verəcəm yaramaz uşaq. Oğlu böyümüş mənim boyda olmuş boyu, bu hələ uşaq kimi başına dönür ərköyün öyrədir yaramaz oğlunu. Atasına vaxt tapmamış oğlan çox məşğulmuş, göstərəcəm mən sənə bu dəfə vaxtını. Kamil cavab vermədi Ramizin içdiyini bilirdi, dostunun atasından alacağı vardı bunuda yaxşı anlayırdı, gözü arxada fikirə dalaraq səssiz oturmuş Aylında idi. Maşının güzgüsündən baxırdı ara – sıra, çox yorgun və dərtli görünürdü. Ramiz qızın başına gələnləri danışmışdı ona qısada olsa, atasının anasıyla davalaşaraq qızı gətirməyə getdiyinidə demişdi. Kamil bilirdi dostunun anasının bəzi pis xasiyyətlərini, qız orda dahada üzüləçəkdi. Kamil dərindən nəfəs alaraq – atasına: əsəbləşməyin Həsən dayı. Ramizdə bir gün çalışacaq və, hər şeyi öz öftəsinə götürəcək görəçəksiniz. O hələ qarşıda siz varsınız deyə bəlkədə ərköynlük edir azacıq, azacıq dediyində atasının özünə tərs – tərs baxdığını görüb baxışların qaçırtdı, maşının sürəətini artrdı.

Gəlib çatdılar evin qarşısında Kamil maşını saxladı, dayısı maşından enib qapını örtdü. Aylın fikirli olduğundan çatdıqlarını hiss etməmişdi, Kamil zarafatla – Aylına: çatdıq qəşəng qız. Əgər dayın evinə getmək istəmirsənsə gedək bizə qonağım ol. Aylın çatdıqlarını görüb, cavab vermədən tez maşının qapısını açıb endi. Kamil gülümsəyərək, sükan arxasından enib gəlib baqajı açib çantaları götürdü. Dayısı – Aylına: sən əvəllər heç gəlmədin bizə qısmət olmadı, gəl qızım xoş gəldin öz evindir bundan sonra burası, mehribanlıqla Aylının qolundan tutub apardı evə tərəf. Kamildə çantaları götürüb evə tərəf getdi ardlarınca. Qapını həyətdə qulluq göstərən yaşlı bir kişi açdi, xoş gəldiniz Həsən bəy. Həsən – kişiyə: çox sağol Məlik xoş günün olsun, Məlik baxdı mehribanlıqla – Aylına: xoş gəldin qızım. Aylın kişini birinci idi görürdü, Məlik nədən isə kövrəlmişdi Aylını gördüyündə. Aylın – Məliyə: çox sağolun xoş gününüz olsun sizində, Kamildə əlində çantalarla arxada dayanmışdı. Dayısı səslədi, – Aylına: gəl qızım orda niyə dayanmısınız? Məlik – Aylına: buyur qızım keçin içəri. Aylın çəkinə – çəkinə həyətə keçib getdi, ardıncada Kamil gəlirdi. Məliyin üzünün ifadəsəndən artıq anlamışdı evdə xoş şeylər gözləmirdi qızı, öndən gedən Aylının necə çəkindiyini görürdü, yazıgı gəlirdi.

Sənubər içəridə idi hazır dayanmışdı sancmağa. Aylını görüb tərs – tərs süzdü başdan ayağa kimi, ən azından Aylın bilirdi başına gələsiləri və, artıq peşmanda olsa geri dönüş yox idi. Qarşısında dayanmış zəhər yağan sifətiylə özünə baxan – Sənubərə: salam Sənubər xala. Arvad zorla cavab verdi, – Aylına: salam, sənə xoş gəldin deməyəcəm. Arxadan gələn Kamil arvadın dediklərini eşitdi pərt oldu, şaşqın halda əlində tutmuş çantalarla – arvada: Sənubər xala hara qoyum çantaları? Sənubər – Kamilə: qoy bura oğlum. Niyə sən daşıyıb zəhmət çəkirsən? qız balaca uşaq deyil ki, özü daşıya bilməsin çantalarını. Maşallah böyük qızdır özü aparar lazım olan yerinə, Kamil çantaları yerə qoydu. Gələn kimi arvadın qızı kobutlamasından heç xoşlanmadı, kefi pozuldu. Sənubər Aylını göstərib – Kamilə: indi sən de oğlum mənə, bax valideyinlər öz evladına zor tərbiyə verirlər bu zamanda, dinləmirlər böyüklərinin sözünə qulaq asmirlar. Mənim sözümümü dinləyəcək bu qız bura gəlib? dayısı eşitmədi məni, gedib başıma bəla gətirdi. Aylın səssizcə baxa qalmışdı, anası haqliymış bunun üzünü kimsə görməsin deyərdi həmişə sağlığında. Allah bilir yazıq anasınada nə haqsız sozlər demişdi bura qonaq gəldiklərində. Aylın – Sənubərə: bağışlayın xala, dayım sizi dinləmədiyi kimi mənədə qulaq asmadı zorla gətirdi məni bura. İnanın ki gəlib sizi narahat etmək istəməzdim, çox üzgünəm – peşmanam gəldiyimə. Sənubəri elə bil ilan vurdu, – Kamilə: bax indidən qabağıma söz qaytarir, gördünmü oglum? haqlı olduğum sübut olundumu? al sənə Həsən bravo, bu vaxtdı paltarını dəyişib dayısı gəldi. Aylının ayaq üstə arvadıyla üz -üzə dayndığını görüb – Aylına: sən hələ burdasanmı qızım? keç yuxarı otagına üstünü dəyiş yol yorğunuyuq. Cantalarını qaldırmağa Kamil yardım etsin, otağına çantalarını qoy gəl bura gözləyirəm. Aylın – dayısına: xalamla salamlaşırdıq dayı, arxada dayanmış – Kamilə: çantalarımı mən apararam otağıma zəhmət çəkmə, çox sağol bura qədər əziyyət verdik sənə. Kamil – Aylina: nə zəhmətidir? mən apararam sən buyur keç. Aylin bilmirdi ki hansı otaqdı ona ayrılan və, hara getməli idi? birinCi dəfə idi bu evdə olduğu. Sənubər – Kamilə: oğlum onun otağı Ramizin otağının yanındakıdır, sənə bir daha zəhmət olsada apar göstər xanıma hazırlatmışam otağını. Kamıl – Aylına: bu tərəfə buyurun, qarşıdan özü getdi ki ardınca Aylın gəlsin, evi tanımadan çəkindiyi üzündən bəlli idi. Kamil Ramizin yanına gəlib – gedirdi, tanıyırdı hansı otağı işarə edirdi arvad. Aylında kefsiz – yorğun – biçarə ardınca getdi Kamilin.

Deyilən otağın qarşısına çatıb çantaları yerə qoydu, qapını açdı. Çantaları götürüb otağa öndən girdi, – Aylına: bu da sənin otağın demək istəyirdi, sözü ağzında yarımçıq qaldı, pərt oldu. Çantaları yerə qoyub baxdı otağa. Aylında gəldi ardınca dayandı yanında, otaqda bir yataq çarpayısı vardı və, paltarlarını asmaqçün heçnə yox idi. Birdə balaca masa və stul vardı. Kamil öz – ozünə: anlamadım bu nə deməkdir? Aylın baxıb anladı arvad nəyə görə heçnə qoymamışdır otaqda, heç şaşırmadı. Kamil ətrafa baxıb – Aylına: paltarını hara asaçaqsan bəs? Aylın keçib əyləşdi çarpayıda yorğun idi çox, – Kamilə: narahat olamayın siz. Hər şeyə görə təşəkkür edirəm sizədə zəhmət oldu, Kamilin fikri hələdə otağın boş olmağında idi. Kamil – Aylına: nə zəhməti? xoşdur deyərdim, ancaq təssüflər olsun ki deyə bacarmıram. Sənubərin səsi gəldi – Aylına: bəyəndinmi otağını? Aylın ayağa qalxdı. Qapının açıq olduğundan gəldiyini duymamışdılar. Aylın özünü sındırmadan – arvada: hə çox sağolun bəyəndim, Sənubər göz – qaşını oynadaraq təhtidlə danışdı. Anlamadım bəyənməmək fikrində vardimı? Aylın yavaş səslə – arvada: yox hər şey çox gözəl olmuş, çox sağol zəhmət olmuş sizədə. Kamil nə deyəcəyini bilmirdi, Aylının çıxılmaz vəziyyətdə qaldığına çox üzülürdü. Sənubər yenədə təhtidlə danışmağa başladı, – Aylınla: qulaq as mənə diqqətə, mənimlə danışdıqda səsini ucaltmadan danış. Yan tərəfdəki oğlumun otağıdır, səs etmirsən anladınmı? oğlum gec oyanır yuxudan, onu narahat edəcək bir şey etmirsən buralarda səs edərək. Sən duydunmu məni? beləcədə əlini – qolunu sallayaraq boş durmaq yoxdur burda. Ev işlərində xadimələrə kömək edəcəksən, anladınmı dediklərimi? Aylın yavaş səslə – arvada: anladım xala. Dərindən nəfəs alıb kənara baxıb düşündü, dayısına hardan bu ilan ucah olmuşdur. Kamil daha dözə bilmədı arvadın qızı açılamasına, – arvada: mən gedim Sənubər xala. Arvad o saniyədə zəhər daman dilini dəyişərək, – Kamilə: hara gedirsən oğlum? dayan sənə qəşəng çay hazırladım. Aylın baxıb düşünürdü, «insanlar bir anda necə üz – sifət – dil dəyişə bilirlər?» Kamil – arvada: başqa vaxtda qalsın çox təşəkkür edirəm Sənubər xala. Sənubərdə Kamillə çıxdı otaqdan, – Kamilə: gəl oğlum görürsənmi mənim başıma gələnləri? deyinə – deyinə arvad otaqdan çıxdı. Kamildə ardınca otaqdan çıxarkən, Aylına dönüb baxdığında bi ixtiyar ürəyi sızladı. Aylın elə peşman görünürdü ki, sözlə ifadəsi qeyri mümkün idi. Arvad gözlədi Kamil çıxan kimi, otağın qapisni bərkdən çırpdı acıqla, Aylın dərindən nəfəs alaraq çarpayıya əyləşdi. Əlləri ilə başını tutub öz – özünə: mən niyə gəldim bura? Allahım sən mənə səbir ver, dərdinin üstünə dərt gəlirdi düşündükcə. Arvadın belə kobut rəfdarı, dahada gününü qara edəcəkdi bunuda yaxşı bilirdi.

Читать дальше