Әмирхан Еникиев - Матурлык

Ул иҗат эшенә керешеп киткән 1927–1928 еллар әдәбиятта аеруча катлаулы һәм каршылыклы булуы белән аерылып тора. Шуңа күрә 1920–1930 елларда Ә. Еники әдәби процессны күбрәк күзәтә, әдипләр белән очраша, белем алуын дәвам итә. Ул 1932–1933 елларда Хезмәтне фәнни оештыру институтындагы психотехниклар әзерләү семинарларына йөрү, соңыннан шунда эшче-аспирант вазифаларын башкару булачак язучының иҗади үсешенә көчле йогынты ясый. Бераздан бу юнәлешнең капитализм системасы өчен генә яраклы икәнлеген «исбатлап», ябып та куялар.

Әмирхан 1934–1941 елларда кинофикация трестында инструктор, Үзбәкстанның Маргилан шәһәрендәге бер мәктәптә укытучы булып эшли. 1941 елда Татарстанга кайтып төшүенә сугыш башланып китә, һәм ул фронтка алына. Шул рәвешле, яшь әдип иҗатының танылып, тернәкләнеп китүе иң элек шул чордагы мавыктыргыч һәм драматик вакыйгалар белән бәйле.

Ә. Еники иҗатында сугыш тормыш чынбарлыгы итеп сурәтләнә. Ул сугышчы, ил сакчысы кебек үзәк геройларны тирәлектән аермый, аларның эчке сыйфатларын, омтылышларын гадәти тормыш кысаларында сурәтли. Шулай да «Бала», «Ана һәм кыз», «Бер генә сәгатькә», «Ялгыз каз» хикәяләрендә автор тормыш диалектикасын күрсәтүгә ирешә. Көрәш кырында булмаган вакыйгалар-ны тасвирлап, әдип сугыш чынбарлыгы шартларында да кешеләр арасындагы мөнәсәбәтләрдә гармония эзли.

Ә. Еники иҗатында Солдат образын ачу төрле юнәлешләрдә бара: сугыш хәрәкәтләренең башланган чорында-гы солдат Зариф («Бала»), бердәнбер улын көтеп ятучы ананың соңгы өмете булган, үлем хәбәре килгән Хәсән («Ана һәм кыз»), туган йортына бер генә сәгатькә кайта алган Гомәр («Бер генә сәгатькә»), штраф ротасы повары Иван («Ялгыз каз»), бөтенләй исеме күрсәтелмәгән, исе-ме аталмаган солдат («Мәк чәчәге»), иң куркыныч сугышта коралсыз калган Василий, Талип, Хәкимнәр («Кунакчыл дошман»), сөйгәне Таһирәнең җырын тыңлап шатлык кичергән, шул шатлыгы белән сугышта алган яраларыннан якты дөньядан китеп барган солдат егет («Кем җырлады?») һ. б.

Сугыш шартларында автор чынбарлык күренешләрен күптөрле образлар аша ачарга омтыла. Әйтик, ана һәм бала арасындагы матурлык, үзара мөнәсәбәтләр төрле вакыйгаларга бәйле рәвештә ачыла. Солдат Хәсәнне авы-ру әнисе урын өстендә көтеп ята. Улының кайтканын күрергә теләп авыр хәлдә ятучы ана образы «Ана һәм кыз» хикәясендә тасвирлана. Хикәядәге ана, Рәхилә образлары ике юнәлештә – бер-берсенә карата һәм солдат Хәсәнгә мөнәсәбәттә ачылалар. Хикәянең реалистик нигезгә корылганлыгын исбатлаган фикер Ә. Еникинең «Соңгы китап» әсәрендә бирелә: «…дүрт кыздан соң Кәримә тутакай бер ир бала да тапты. Тәлгать исемле иде ул, Кәшшаф җизнинең үзе төсле тыныч кына, сабыр гына бер малай иде… Сугыш башланган елны гына Тәлгать Куйбышевтагы план-экономика институтын бетерә. Бетерү белән ирекле рәвештә фронтка китә һәм 1941 елның көзендә, Мәскәүне фашистлардан як-лаган чагында һәлак тә була. Бердәнбергә тия дип, халык юкка гына әйтми икән». Чыннан да, әнисенең бердәнбер улын югалту турындагы хәбәр язучыны нык дулкынландырган, фаҗигале вакыйга хикәянең нигезенә салынган.

Сугыш чоры хикәяләрендә ана образына зур урын би-релә. «Бер генә сәгатькә» хикәясендәге Мәрьямне көнүзәк-кә чыгарып, автор, бер яктан, әдәбияттагы традицияне дәвам итсә, икенче яктан, көтелмәгән очрашу халәтендә ананың бөтенләй башка сыйфатларын ачып сала. Хикәя-нең һәр персонажы очрашудан алган уйлар, хисләр белән яши. Гомәрне бу минутлар тирән борчуга сала, уйлары үткән хатирәләрне яңарта. Алар исә эчке монолог-искә төшерүләр аша бирелә: «Ул, әтиемне, әниемне, бөтен туганнарымны шатландырырмын, бәхетле итәрмен, дип уйлады. Хәзер исә ул шатлык уйный башларга өлгермәгән музыканың кинәт өзелеп ыңгырашуы кебек, бу бәхет елмаерга өлгермәгән кояшның кара болыт артына яшеренүе кебек иде». Ә. Еники, уңышлы чагыштыруларга мөрәҗәгать итеп, өзелгән музыка, кара болыт артындагы кояш кебек әдәби детальләргә игъти-бар юнәлтеп, солдат Гомәрнең эчке дөньясын ачып бирә. Шул ук вакытта аның күңелендә барган икеләнүләр, бор-чылулар белән бәйле хис-кичерешләр палитрасы да гаять бай тасвирлана.

Ә. Еникинең кырыгынчы елларда иҗат иткән «Бала», «Ана һәм кыз», «Бер генә сәгатькә», «Ялгыз каз», «Мәк чәчәге», «Кунакчыл дошман», «Икенче көнне», «Тауларга карап» хикәяләре психологик прозаның гүзәл үрнәкләре булып торалар. Аларның эчтәлеге драматик һәм фаҗи-гале җирлектә ачыла. Арада фаҗигалелек ягыннан иң тәэсирлесе – «Кунакчыл дошман» хикәяседер. Бу әсәр үзәгенә салынган вакыйгалар аерым үзенчәлекле, чөнки немецларның рус солдатларына икмәк тәкъдим итүләре, аларны сыйлаулары гадәти вакыйгалар түгел. Сугыш һәм кеше язмышы хикәядә типик булмаган хәлләргә куеп тасвирлана. Сугыш хорафатлары янындагы матурлыкны күрү мөмкин дә түгел. Язучы аны бик гадәти генә мәк чәчәге монологы рәвешендә тәкъдим итә.