Карим Кара - Ак күгәрчен, күк күгәрчен

– Санап ал, акча санаганны ярата, – дип, үз яныннан урын бирде. Рәмил санаган арада, урындыгы астыннан шешә тартып чыгарып, пластик стаканнарга бүлде. Рәмил акчаларны түш кесәсенә күчергәч ым какты: – Әйдә, юыйк, азагын яхшыга юрыйк. – Ах-ух килеп торганнан соң, тагын бер җөмлә әйтәсе итте: – Ахрысы, соңгы сөйләшү бу безнең, шулай тоела. Ничек кенә булмасын азагы, минем хакта теш агартма. Хәер, андый егеткә охшамагансың. Менә шешәнең сиңа дигәне. Бигайбә, – дип китеп тә барды.

Артка чигенү юк иде инде, Матильдадан да яшерәсе түгел. Бары катырак торырга кирәк, тупасрак булырга. Кулыннан килгәннең барысын да эшләде сөйгәне өчен. Матильданың үзен шуңа ышандырырга, соңыннан рәхмәтләр укыр. Кергәч тә шап итеп өстәлгә шешәне утыртты ул, акчаларны куйды.

– Матильда, җаным, кил әле, сөйләшик, – дип, нәүмизләнеп калган хатынны үзенә тартты. – Карама алай, барысы да яхшы, барысы да әйбәт. Теге җырдагыча:

Их, ничек рәхәт миңа синең янда, белсәң иде. Ләкин безгә аерылышырга кирәк, Матильда.

– Син мине ташлап кайтып китәсеңме? – диде Матильда. Мизгел эчендә күзләре яшьләнде аның, ләкин ул карашын читкә борды. – Ихтыярың, шулай буласын алдан чамаларга була иде. Тик… нигә матур сүзләреңне уңга-сулга чәчкән булдың, өметләндердең? Сиңа ышанган мин юләр…

– Матильда, уйдырмаларыңны читкә куеп тор, безнең вакыт бик тар. Син беләсең минем яратканымны.

– Яратам дигән кеше китәргә җыена түгелме соң? – диде хатын, үпкәләп. Ике ут арасында калган иде ул. Әле генә күкләргә күтәрде бу ир, яшәү тәмен бирде, инде килеп ташларга җыена.

– Мин үз теләгем белән китмим. Их, әгәр мин теләгәнчә булса, гомергә бергә булырга тиешле кешеләр без. Ләкин тормыш дигән нәрсә аяусыз, менә мин аңа кулдан килгән кадәр каршы торырга булдым. Зинһар, юк дип әйтмә. Менә акчалар. Алар сиңа. Минем теләгем шул: син акчаларны аласың да улым белән бергәләп, ә Гарсия минем улым, туган якларыңа кайтып китәсең, яхшылап урнашасың, туганнарың белән кавышасың…

– Үзең булмагач, акчаларың миңа нигә? Кирәкми, хатыныңа кайтарып бир, оныт безне, – дип ярсыды Матильда, акчаларны идәнгә сыпырып төшерде.

Рәмил идән буйлап туздырылган акчаларны җыйды. Тагын өстәлгә алып куйды.

– Син мине башта тыңла, соңыннан тиргәрсең, үпкәләрсең. Сүз бир миңа, бернигә карамый туган якларыңа кайтып китәсең, киләсе атнада эзең дә калмасын бу авылда…

– Ә син?

– Ә мин, – Рәмил елмайды, – ә мин сезнең арттан ук юлга чыгам. Кайчан куып җитәрмен, күпме вакыт үтәр – анысы билгесез, тик бел, һәрвакыт, һәр мизгелдә сиңа ашкынган булырмын мин. Очраган киртәләрне җимереп, ә җимерә алмасам, уйларымда-хыялларымда булса да юлда булырмын. Мин сиңа бервакыт барып җитәрмен. Нинди шатлыклы булыр ул сәгать. Ә хәзер хыялыбыз тормышка ашсын өчен икебезгә дә юлга әзерләнергә вакыт.

– Әллә нәрсәләр сөйлисең син, Рәмил. Өеңә дә кайтырга җыенмыйсың бугай, тел төбеңнән шулайрак аңлашыла. Зинһар, уртага салып сөйләшик. Ике баш яхшырак дигәндәй… Кая барырга уйлыйсың соң, нигә безне ашыктырасың?

– Башта сүз бир: акчаны алам, кайтып китәбез дип, нәрсә булса да, син әйткән сүзләрдән чыкмыйм, дип әйт! – дип ялваргандай кат-кат кабатлады Рәмил.

– Ярый, сүз бирдем, – диде Матильда, Рәмилнең карашы акчаларда икәнен күреп, аларны алып кайдадыр куйгандай итте.

– Йә, мин тыңлыйм.

Рәмил аракы салып йотты, ачысын сизмәде дә. Җәя керешедәй тартылган иде аның нервылары. Артына ут төртергә бу дөньясының, тагын бер төн генә булса да бүләк итсә соң аларга?

– Синең диңгезләрне айкаган карт бабаң искә төште. Әллә кайчан булган хәл, ә һаман сөйлиләр аның турында. Матильда, син дә минем хакта Гарсияга сөйләрсең әле, яме? Менә шулай он сатып безне озатып калган иде туган якларга диярсең. Ә бәлки, ул үзенең улына сөйләр, таралыр чегәннәр арасында шундый риваять буыннан буынга, ә, Матильда?

Матильда исерә башлаган Рәмилнең янына күчеп утырды, тынычлыгын югалткан иде ул. Ничектер ямансу булып китте аңа, өнендә төш күргәндәй тоелды, югалта бит якын кешесен, югалта.

– Рәмил, акыллым, соңыннан иркенләп сөйләрсең аларын, ә хәзер әйт яшермичә, нигә бәргәләнәсең, нәрсә булды, җәфаланма, әйт… – дип, дөресен ишетәсе килде Матильданың, ләкин соң иде инде. Тышта ят машина тавышы ишетелде, нәкъ аларның тәрәзә төбендә тукталып калды.

Рәмил айнып киткәндәй булды, каударланып торып тәрәзәгә капланды:

– «Мисубиши», ха, Бычок үзе килгән, – диде ул, кулларын угалап. – Ә син, Матильда, миңа җиде ят кеше булып кылан, белмисең дә, күрмисең дә, аңладыңмы? Үзлегеңнән чыгып нәрсәдер эшләсәң, мәңге риза-бәхил түгелмен. Их, Матильда. – Рәмил ашкынып Матильданы кочаклап алды, тыны куырылды хатынның.