Уладзіслаў Ахроменка - Тэорыя змовы

– Тое, пра што мроіш: апынешся не ў цяперашнім быдлячым часе… Са свайго боку гарантую, – прафесійнай скарагаворкай менеджэркі пасыпала хвастатая панначка, – па-першае, магчымасць пакласці жыццё за Беларусь… а калі не, дык хаця б моцна яго скалечыць. Па-другое, шанец змяніць гістарычны шлях Бацькаўшчыны на свой розум.

Адраджэнец імгненна ўявіў сябе ў Віленскім замку, з гетманскай булавой у правай руцэ і скарынаўскай Бібліяй – у левай. Запродаж душы не падаўся яму празмернай платай за падобную перспектыву.

– Перакідацца ў вялікіх князёў, канцлераў, гетманаў, маршалкаў і гуманістаў катэгарычна забаронена, – ласкава папярэдзіла пякельная прыгажуня. – Але ў іх памагатых – калі ласка! Дык кім бы спадар Скіргайла хацеў стаць?

– Ну… тады паплечнікам якога-небудзь тытана Адраджэння! – апошняе слова паэт вымавіў з вялікай літары. – Падобных вакансій мала.

– Хаця б самым дробненькім! – прашаптаў маладзён умольна.

– Дробненькім паплечнікам якога-небудзь вялікага адраджэнца? А вось гэта можна! – нечакана дазволіла сінявокая. – Раю адразу вызначыцца з мэтай.

У скіргайлавым мазгу нібы ўспыхнуў бікфордаў шнур, і фантанчык жарынак папоўз да дэтанатара. Паэт з асалодай прымружыўся, нібы цэліў праз снайперскую оптыку…

– Толькі не гэта! – энергічна запярэчыла красуня. – Я ведаю, чаго хочуць такія, як ты. Зрабіць аборт маці Івана Жахлівага. Павесіць генерал-губернатара Мураўёва. Як мінімум, перадушыць усіх цыганоў на Шклоўшчыне… Жаданні ўхвальныя, але не глабальныя. Ёсць вечныя святыні.

– Мова? Сымболіка? Жыве Беларусь? – аўтаматычна вылецела са Скіргайлы.

Панначка выразна агледзела пакойчык, аздоблены, рыхтык кабіна нацыяналіста-дальнабойшчыка. Ад сцяжкоў, гербаў, вымпелаў і партрэтаў стракацела ўваччу.

– Для цябе і табе падобных галоўнае – лозунг, эмблема, цытата. Карацей – фетыш… І сымбаль твой – забыты краю родны.

– А нягож не! – паэт дурнавата хаўкнуў пашчэнкай.

Незнаёмка беспардонна села на стол побач з ноутбукам і матлянула хвастом. Скіргайла неўпрыкмет слізгануў позіркам па ладных нагах у клятчастых калготках і пачырванеў. Хаця ён днямі і напісаў пранікнёны эратычны трыялет, але ж у душы заставаўся цнатлівым і несапсаваным маладзёнам.

– Ты чуў калі-небудзь пра Дзіду Лангіна? – з інтанацыямі спагадлівага следчага запыталася панначка. – Пра дзіду, якой рымскі цэнтурыён Гай Касій Лангін вызваліў на Галгофе ад пакутаў Збаўцу?

– Найвялікшая суперзброя цывілізаванага свету? – уразіўся адукаваны адраджэнец. – Дзіда, якая потым належала Язэпу Арымафейскаму, Святому Маўрыкію, рымскаму імператару Канстанціну, бізантыйскаму Юстыніяну, уладару франкаў Карлу Вялікаму… ды іншым славутым героям?

– Усе гэтыя героі, маючы найвялікшую суперзброю цывілізаванага свету, разбівалі ворагаў ушчэнт! – падступна нагадала красуня.

– І што, я буду мець шанец здабыць яе і… пазабіваць усіх ворагаў беларушчыны?

– Гарантую.

Сапсаваны кран манатонна цурболіў у чарупіну. Уладары Вялікага Княства, асветнікі, святыя і інсургенты маркотна глядзелі з пацвілых сценаў. Бікфордаў шнур дагарэў – у скіргайлавых мазгах выбухнула:

– Згодны!

– А гвалту мы дамо адпор! – панначка па-сяброўску абняла Скіргайлу.

Ад замочнай адтуліны данеслася зайздроснае шморганне.

– Вы толькі гляньце на яго! – прасіпеў Качан. – Ужо якуюсь дзеўку ў свой прытон зацягнуў… А што будзе, калі гэтыя нацыяналісты да ўлады дапнуцца? Прададуць нашу Сінявокую! Іванаўна, ну дзе ты там?!

У наманікюраных пальцах панначкі халодна бліснула тонкая голка.

– Я сама разумею, што гэта – сярэднявечнае цемрашальства, – сінявокая рухам амбулаторнай медсястры накалола палец Скіргайлы. – Але што паробіш – традыцыя…

Чырвоная кропля расплылася на пергаменце нязграбным павучком. Адраджэнец падзьмухаў на палец.

– Толькі, каб нашыя беларускія літаратары пра кантракт не дазналіся… А то потым у сваіх LiveJournal панапісваюць: маўляў, спадар Скіргайла замест таго, каб паэму пра Ефрасінню Полацкую пісаць, душу нячысцікам запрадаў…

– Гарантую абсалютную канфідэнцыяльнасць, – панначка абярэжна скруціла пергамент хвастом і сунула пад спадніцу. – А калі потым і дазнаюцца… будуць адно шалёна зайздросціць! Ведаю я тых беларускіх літаратараў!

Па той бок дзвярэй пранізліва завішчала дрыль. Свярдзёлак бязлітасна знявечыў замок. На падлогу пасыпаліся трэскі.

Красуня хіжа ўхапіла паэтаву руку і позіркам паказала на манітор з вершнікам: