– Mixaіл Максімавіч! Па-мойму, трэба пачынаць сенакос у першай брыгадзе.
– Пачакай, даражэнькі, параюся з РАПА, – крыху астудзіў яго старшыня i пазваніў у раён.
Старшыні РАПА на месцы не было, а яго намеснік паабяцаў даць адказ заўтра, бо Парфен Парфенавіч у камандзіроўцы.
Калі ж вярнуўся старшыня РАПА, яго намеснік тут жа ўнёс прапанову:
– Лічу, Парфен Парфенавіч, што пара пачынаць сенакос у першай брыгадзе калгаса «Перадавік»!
– Пачынайце! – згадзіўся Парфен Парфенавіч, а сам падумаў: «Глядзі ты, а казалі, мой намеснік нічога не шурупіць… А ён жа i прапанову дзелавую ўнёс і ведае нават дакладны адрас, дзе трэба пачынаць…»
– Малайчына, Mixaiл Максімавіч! – гаварыў неўзабаве намеснік старшыні РАПА старшыні калгаса. – Парфен Парфенавіч адобрыў вашу ініцыятыву.
«Малады, а башкавіты!» – думаў старшыня калгаса, аддаючы распараджэнне аграному Петрусю Захарчыку пачынаць касьбу.
– Можна касіць! – сказаў неўзабаве аграном брыгадзіру, у душы зайздросцячы, што той такі дзелавы, сапраўдны гаспадар.
Брыгадзір жа выклікаў да сябе Амялляна Муравушкіна:
– Так, паступіла ўказанне з раёна – пачынаць касьбу. Хуценька чапляй касілку i адпраўляйся на поле!
– Так, – бадзёра пачаў дырэктар, – сёння мы павінны разгледзець тэрміновае i вельмі важнае пытанне: падабраць кандыдатуры для плануемага скарачэння штатаў. У каго будуць прапановы?
– Я лічу, што падыходзіць Семчанка, – узяў слова Іван Іванавіч, намеснік дырэктара, які прыйшоў у інстытут нядаўна. – Які з яго вучоны! Больш дваццаці год працуе над кандыдацкай, а вынікаў – нуль…
– Наадварот! – перапыніў яго дырэктар. – Яму уласціва творчае гарэнне, апантанасць, нарэшце вернасць мэце!
– Семчанка – стрыечны брат дырэктара, – шапнуў Івану Іванавічу вучоны сакратар.
– У такім разе давайце пазбавімся ад Алены Паўлаўны – старшага рэферэнта па інфармацыі, – увайшоў у азарт Іван Іванавіч. – Усё роўна ад яе ніякай карысці, толькі плёткі разносіць…
– Э, не, даражэнькі! – падскочыў дырэктар. – Без навукова-тэхнічнай інфармацыі нам i кроку не зрабіць наперад!
– Гэта ж сястра жонкі дырэктара, – шапнуў Івану Іванавічу вучоны сакратар.
– А можа, мне ўзяць на свае плечы большы цяжар, – прапанаваў раптам дырэктар, намякаючы на скарачэнне свайго намесніка.
– Xiбa вы забыліся, як Іван Іванавіч трапіў да нас? – шапнуў дырэктару вучоны сакратар.
– А ўвогуле, таварышы, спяшацца не будзем, – спыніў нараду дырэктар, – магчыма, i на гэты раз неяк абыдзецца.
Да трэцяга паверха Альжбета дабегла больш-менш спакойна. A на чацвёртым дыханне перахапіла, затахкала сэрца, ногі сталі як ватныя. «Гэта ж трэба, – пранеслася думка, – так хвалююся!»
Вось i пакой нумар 469, у якім жыве яе Пятрок. Ужо два тыдні, як ён адпачывае ў санаторыі. I ўвесь гэты час на сэрцы ў Альжбеты неспакойна: ведае Петракову памаўзлівасць да кабет. I сны нейкія пачварныя aпошнім часам ёй сняцца. Таму i рашыла наскочыць знячэўку: во будзе, калі раптам якую кралю застукае ў пакoi з Петраком! Хай пакруціцца, як уюн на патэльні!
Ціхенька падышла да дзвярэй, балазе на калідоры нікогa не было. У пакоi гучала прыемная музыка з радыёпрыёмніка. Альжбета, пастукаўшы, рэзка адчыніла дзверы. I войкнула: на ложку ля акна сядзела сімпатычная маладзіца. Яе плашчык ляжаў у крэсле, модныя туфлі cтaялi ля дзвярэй. Сама яна папраўляла прычоску. Больш нікога ў пакоi не было.
– Ты што тут робіш? – грозна падскочыла да жанчыны. – Вось я табе зараз пакажу!
– Яшчэ пабачым, хто каго! – падхапілася жанчына. – I наогул, што вам тут трэба?
– Яна яшчэ пытае, гадаўка! Развалілася ў пакоі майго мужа i чакае!.. Я табе зараз… – i Альжбета коршакам кінулася на кабету. Тая залямантавала.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.