Зөлфәт - Бер көйрәтик, гомер = Давай поговорим, жизнь

Шундый рәхәт үлем көтә безне,
Рәхәт үлем... Ләкин чын үлем!
Нишләп инде шушы афәт хәтта
Парә-парә телми күңелең?!

Юлы бетеп бара Иделкәйнең...
Зур Хәзәргә хәзер төшәсе...
Колач салып бер йөзәсе килә,
Каерылып ишкәк ишәсе!

...Идел читтә калды... Дала безне
Кунак итеп дәште түргәрәк.
Монда гына күреп була икән –
Чынлап, газиз Җиркәй түгәрәк!

Шулчак... Әллә инде акылыма
Дала сихерләре сирпелде? –
Ак теплоход бара дала буйлап,
Карап туймас мираж шикелле!

Катлы-катлы «Титаник»тай кораб
Алсу мәкле дала түрендә!
Иделкәйнең Хәзәр кочагында
Эреп юкка чыгар җирендә!

...Идел ярында мин аңлый алдым:
Булган икән минем алдымда
Дала рәшәсенең шук уены –
Серле мираж түгел, чын дөнья...

...Югарыдан – очкычтан – мин күрдем
Таралгандай булды томаннар:
Менә кайда икән Иделкәйне
Тотып алып, буып салганнар!

Килгән юлы инде диңгез аның,
Юл дәвамы мәгәр... күр әле! –
Шушы икән
Безнең буынга ят
Борынгы, чын Идел дигәне!

Казан янындагы шау дулкынлы
Сусаклагыч түгел икән лә! –
Бормаланып ага... Яры таллы...
Теплоходлар йөзеп үткәндә

Минем сыман,
Тын даладан, читтән
Кемдер кылса моны тамаша,
Әйтер:
«Титаник»тай олы кораб
Дала буйлап бара лабаса!»

...Суы да бит
Инде хәзер яман –
Су коену хәтта тыела...
Әмма ярлар монда – чып-чын ярлар,
Борынгылар булып тоела!

Казан-Болгар күреп белгән ярлар
Күптән аккан ләмгә уралып...
Очкыч тәрәзеннән карап уздым –
Өнсез калды йөрәк беравык...

Күз алдына гел килә дә баса
Без яшәгән сәер бу заман:
Дала уртасында – ак теплоход!
...«Титаник»ка никтер охшаган.

Әйләнде безнең яшәеш,
Тәмам тулганды...
Кайларга тамган иде соң
Кендегең каны?

Шул изге җирне, чордашым,
Табарсың микән?
Хәтерне изеп, гүяки
Чирүләр үткән...

Ни нәфес безне котыртты? –
Алга ташландык!
Кичәге гаҗәеп гамьнәр
Бүген – ташландык,

Һәм нәкъ шушы ташландыктан
Көнне башладык...
Безнең хәтта иртәгәсе
Көн дә ташландык...

Шундый ташландык дөньяда
Кем белсен аны –
Кайларга тамган икәнен
Кендегең каны?!

Догалар кылып салынган
Нигезләр купкан, –
Нигезләр эзен кабатлап
Шыта кычыткан.

Авыллар купкан җирләрдә
Көтүлек кала,
Буразна сыза төрәннәр,
Иген чайкала.

Сөрәләр дә, таптыйлар да
Инде югыйсә –
Үҗәт нигез кычытканы
Кабаттан үсә!

Оныттың кая тамганын
Кендегең каны.
Шул төшнең бетмәс тамгасы –
Җир кычытканы!

Ни үсемлек биек, бөек
Кычыткан чаклы?
Шундый уй килде...
Әйтерсең
Кычыткан чакты!

...Уйлар да ташлар бу уен
Ташландык балаң,
Ташландык ил, ташландык җир,
Ташландык заман!

Күз алдына килә шомлык,
Куркынып куям:
Салкын бушлыкта оча
Җир –
ташландык оя...

– Миңа «Инәкәй!» дип эндәшегез! –
Диде безгә әнкәй нигәдер...
Әйтә алмыйм – бу сүз кайсы яктан,
Кайсы тарафлардан киләдер?

...Бар иде бит шундый рәхәт чаклар!
Караулы һәр казык, һәр такта...
Мич алдында чуен... бәрәңгеле...
Чыжлый чәйнек кече учакта...

Барыбыз да бергә – мич алдында...
Һәркем исән... Бергә бергәсен,
Ләкин беребез дә белми әле
Кемнең кая барып керәсен!

Ипи көтәбез лә:
– И инәкәй,
Ач инде шул мичнең капкачын!
– Ачар идем мичнең капкачын да...
Ярар микән аны ачкачтын?

Уртасы чи калып, асты көеп,
Нишләрмен соң өсте килмәсә?
...Абау бу инәкәй! Үз сүзе сүз!
Бирми икән Ходай бирмәсә!

Мич капкачын ачмый... Үзе исә
Шул капкачны ачып карый да
Әйтеп куя:
– Инде, Ходай кушып,
Йөзе генә килсә ярый ла!..

Мич көймәсе таман таманын да...
Ипекәйнең өсте купмасын!
Чү, атасы! Суык кертәсең бит!
Яп ишекне! Шуның тупсасын

Киезлә, дип, ничә әйттем сиңа!
...Без – сәкедә... Ипи көтәбез...
Шул ипине кабып карар өчен,
Мичкә керер хәлгә җиткәнбез...

Чү, агайне! Берүк шауламагыз! –
Мичтән ипи ала инәкәй!
Сындыра ул кайнар ипекәйне,
Чыжлатып май яга инәкәй!