Тарханова Флёра - Саклыйм җылы назларымны = Душа моя полна нежностью

Бүләкләр дә кирәк түгел,
Үзләре зур бүләк лә,
Сатып та ала алмыйсың
Валюталар түләп тә.

Рәхмәтем зур балаларга
Хөрмәтлиләр үземне,
Һәммәсенә бәхет теләп
Тәмамлыймын сүземне.

Яуширмәнең таллы зиратында
Ятып калды гомер юлдашым,
Йорт-җиремне ташлап чыгып киттем –
Чит шәһәргә таба юл башым.

Һәр ел саен ямьле җәйләр җиткәч,
Кайтып керәм барыбер йортыма,
Болдыр баскычына басу белән,
Сагышларым кинәт онытыла.

Көзләр килгәч, янә китәргә дип
Җыенуны күреп, шомыртлар,
Китмә, диләр, безне ятим итмә,
Өеңне ташлама, торып кал!

Ялгыз калып яшәү бик авыр шул,
Туры килә тагын китәргә.
Урамымны, күршем Хәлимәне,
Бар дөньямны моңсу итәргә,
Туры килә тагын китәргә.

Ярсып-ярсып уйнармын дип,
Алдым кулыма гармун,
Гармун теленә күчсен, дип,
Күңелдәге барлык моң.

Гармун миңа буйсынмады –
Көем килеп чыкмады,
Сагыш тулы башкаемны
Төрле уйлар тукмады.

Шушы уйлар алып китте
Үткәндәге көннәргә,
Авырлык һәм хәсрәтләрдән
Елап үткән төннәргә.

Шөкер инде, алар китте,
Әйләнеп кайтмас өчен.
Бәхетле көннәр килсенгә
Түгелде бөтен көчем.

Ярый әле кабул булды
Теләкләрем, догалар –
Хезмәтемә балаларым
Һәйкәл булып торалар…

Ярсып-ярсып уйнармын дип,
Гармуныма кагылдым.
Узган гомер – катлаулы моң –
Гармунсыз да агылды.

Чибәр кеше иде безнең әти –
Зәңгәр күзле горур бер мишәр.
Ни кызганыч, инде ничә еллар
Кабер өсләрендә җил исә.

Бик тә моңлы иде безнең әти –
Уйнамаган көе булмады,
Баян, гармун, скрипкаларны
Ут уйнатты аның куллары.

Гаҗәп уңган иде безнең әти –
Эшләмәгән эше юк иде,
Аның чиксез тырышлыгы белән
Тугыз бала бөтен, тук иде.

Балаларын нык яратты әти –
Алларыннан төшми үстек без,
Тырышлыгын, зыялыгын алып,
Дөнья киңлегенә күчтек без.

Хәтта мәңгелектән ничә еллар
Төшебезгә кереп «йөдәтте»:
Авыр чакта юлдан язмагыз дип,
Киңәш бирде, акыл өйрәтте.

Инде сирәк керә, мәрхүмкәем,
Урнаштылар, булды, дигәндер,
Тынычланыр өчен, ул, мөгаен,
Тәрәзләрдән карап йөргәндер.

Әйбәт кеше иде безнең әти –
Берәгәйле горур бер мишәр,
Ни кызганыч, инде ничә еллар
Кабер өсләрендә җил исә.

Менә, әти, тагын килдек әле
Хәл-әхвәлләреңне белергә.
Ташка уйган сурәткәеңдәге
Елмаюың кабат күрергә.

Ничек анда: кемнәр синең янда,
Аралашыр җаннар таптыңмы?
Безне сагынуың үтми бугай –
Син төшләргә шуңа кайттыңмы?

Вакыт уза – олыгайган саен,
Ешрак уйландыра балачак.
Безнең өчен көеп яшәүләрең
Тирән эзләр булып калачак.

Гомерең буе авыр йөк тартсаң да,
Сыгылмадың – булдың чыдамлы,
Әмма балаң чирләп китте исә,
Керфекләрең яшькә чыланды.

Шаярышсак, «талкан коры» иде –
Күзләреңә генә караттың.
Ә шулай да безнең һәрберебезне
Ана назы белән яраттың.

Шуңадыр да кичләр җиткән саен
Җыелыштык синең яныңа:
Барлык гадәт, барча һөнәреңне
Сеңдердең һәр балаң канына.

Өйдән яшьли очкан һәммәбезгә
Булдың бит син терәк, дирбия, –
Чит җирдә дә юлдан яздырмады
Бишектән үк салган тәрбия.

Ни кызганыч, иртә китеп бардың,
Күрә алмый калдың бу көнне.
Тик «аннан» да безнең һәр адымны
Күзәтәсең кебек шикелле:

Төшкә кереп, безне кисәтәсең,
Явыз көчкә киртә корасың,
Зыян салыр кебек тоелганны
Якын җибәрмичә торасың…

Сине юксынуны җиңә алмый
Кайчакларда сабыр, көч сына,
Җыйган бурычларны да, ичмасам,
Түли алмый калдык без сиңа.

Һәр ел саен бергәләшеп, әти,
Кайтырбыз да синең яныңа,
Ризалыгың, якты рухың өчен
Хөрмәт белән чиксез рәхмәтләрне
Дога итеп уеп калдырырбыз
Кабереңдә үскән талыңа.

Син беренче киттең өйдән,
Җиде сыйныф төгәлләп.
(Ул елларда күп авылда
Юк иде урта мәктәп.)

Чистайның бер мәктәбендә
Русча белем эстәдең.
Һәр атнасы юлда үтте
Өч елының дистәнең.