Тарханова Флёра - Саклыйм җылы назларымны = Душа моя полна нежностью

И әнием!
Дөнья гаме вакытымны бик нык били,
Әниеңнең эргәсендә озак итеп яшә дими.
Торып булса, иң күбесе – ике-өч көн,
Хәтта туган-тумачага вакыт тими.

И әнием!
Рәнҗеп калма яныңнан чыгып киткәнгә,
Синнән аерып ала торган эш көткәнгә.
Мин үзем дә эчтән янам, урын тапмыйм,
Үпкә тулы карашың мине өткәнгә.

Хатирәләр дәрьясына чумып,
Йоклый алмый яткан төннәрдә
Истәлекнең тик яктысы күчсен
Сигез дистәң тулган көннәргә.

Хәсрәте дә, дәһшәте дә калсын
Хәтер сандыклары төбендә.
Янып торсын бары бәхет, шатлык
Йолдыз булып тормыш күгеңдә.

Алтын сарайларда тормасаң да,
Корган ояң гаҗәп бай булды:
Өең тулды бала-чага белән,
Бишек җыры белән өй тулды.

Күпме еллар үтте. Әле дә булса
Һәрбер балаң өчен янасың.
Хәзер инде бары оныкларда
Күңел тынычлыгы табасың.

Хафаланма гомер узды диеп,
Искә төшкән саен яшьлегең.
Сигез дистәң тулган көннәрдә дә
Җаның әле һаман яшь синең.

Өзелеп сагыну бәгырьләрне кисә –
Бик еш җыелып булмый яныңа.
Искә алып әйткән һәр сүзебез
Дога булып иңсен җаныңа.

Телемнәргә йөрәк телгәләнә –
Ишетелми йомшак тавышың.
Башны ташка орып еласаң да,
Булмый инде кабат кавышып.

Йөрәкләрдән сыкрап каннар тамды,
Фәрештәләр алып киткәндә,
Канатларның икенчесен каерып,
Безне тулы ятим иткәндә.

Балаларым диеп яшәдең син,
Балаларым диеп өзелдең.
Синдә булган икән иң олысы
Сабырлыкның, чыдам-түземнең.

Безнең өчен түккән күз яшьләрең
(Шатлык-борчуданмы – барыбер)
Күзләреңне килеп капламаса,
Сөеп карар идең тагы бер.

Ул-кызларым имин йөрсен диеп,
Булдың һаман изге теләктә.
Син бит мәңге безнең җаныбызда,
Яшәрсең гел безнең йөрәктә.

Балалардан айрылдым бит диеп,
Йөргәнсеңдер эзләп кайтыр юл.
Шулчак оҗмах ишеге ачылып китеп,
Сузылгандыр чакырып ике кул.

Әти, мәрхүм, шунда каршы чыгып,
Кочагына алып сөйгәндер.
«И карчыгым, озак көттерәсең,
Синсез гаҗәп авыр», – дигәндер.

Очрашкансыз, беләм: ничә тапкыр
Төшләремә килеп кердегез,
Өр-яңа зур машинага утырып,
Казан урамында йөрдегез.

Әти үзе йөртә машинаны,
Син янына кереп чумгансың:
Чирек гасыр «аеры» торганнан соң,
Кабат күрешү бәхетен тойгансың…

Өзгәләнә йөрәк, бәргәләнә –
Йөзебездә – хәсрәт, күздә – яшь.
Бар дөньяны басты караңгылык,
Якты көннәр кинәт үзгәргәч.

Тирәләтеп йөргән ач үлемнән
Тоныкланды зәңгәр күзләрең.
Шул мизгелдә безнең өнне алды
Йөрәгеңнән чыккан сүзләрең:

«И балалар, нәни чагыгызда
Сыендыгыз килеп куеныма.
Үзем киткәч, сезгә истәлеккә
Шигырем калыр минем урыныма.

И балалар, кереп урнаштыгыз
Сезнең өчен көйгән бәгыремә.
Мине озаткачтын ядкәр итеп
Гөл чәчәрсез ялгыз каберемә…»

Васыятеңне истә тотып, әни,
Бик күп итеп чәчтек гөлләрне…
Шул чәчкәләр «исеңә төшереп» торыр
Тормышыңның матур мизгелләрен,
Безнең белән булган көннәрне.

Хуш, әнием, инде тыныч йокла,
Борчымасын беркем, бернәрсә.
Төшебезгә кереп хәбәрләр сал,
Ни дә булса бездән кирәксә!

Адашкан кыз – атылган кош,
Никадәр талпынса да,
Ычкыналмый тозагыннан –
Шул җирдә башын сала.

Син дә, Чистай, адаштырып,
Китердең дә калдырдың,
Зәңгәр күзле егетеңнән
Һушларымны алдырдың.

Кибәргә элгән җиреннән
Очты-китте күлмәгем,
Читтә мәңге калырмын дип
Һич кенә дә белмәдем.

Туган илемә кайтырга
Җыендым әллә ничә,
Тормышның әче җилләре
Туктатты жәлләмичә.

Гомер буе яна-яна
Калдым кара күмергә,
Туганнарымны сагынып
Яшәдем мин гомергә.

Ниләр генә табыйм икән
Башкаемны акларга?!
Әллә язмыш, әллә азмыш –
Калдым шушы якларда.

Балкып торган яшьлегемне
Алыштырды картлыгым,
Картайдым дип үкенмимен,
Балаларым – шатлыгым.

Төн утырып оек бәйлим,
Бәйлимен дә сүтәмен,
«Әни» дип кайтып керсәләр,
Эримен дә китәмен.