Тарханова Флёра - Саклыйм җылы назларымны = Душа моя полна нежностью

Сәгать кенәмени, ул Чистайда
Бер-бер артлы туган алыплар.
Хезмәтләре белән мәйдан тоткан,
Чәчрәп торган чибәр халык бар.

Туган якка кайттым синсез генә,
Йөрдем кырлар буйлап кичләтеп.
Әремнәрне сагыш баскан иде,
Минем юксынуны көчәйтеп.

Онытырга тырышып карасам да,
Оныттырмый сине Яуширмә…
Сагынуым чыкты ярларыннан,
Сөюеңне син дә яшермә.

Чиксез горурланам мин һәрвакыт
Шушы якта туып үскәнгә.
Гасырлардан бер әйләнеп үтәм,
Туган җирем искә төшкәндә.

Тамыры тирән Чистай каласының,
Болгарларга барып тоташа.
Күрәм аның узган шанлы юлын
Ялкынланып янган ут аша.

Хәзинәсе бик мул Чистаемның –
Ул бит
Сәүдәгәрләр, ишан каласы.
Шул хәзинә биргән мәшһүрләрен,
Данга күмгән тырыш баласын.

Менә бүген тагын балкып чыкты
Гаҗәп матур яңа «Хәзинә».
Безне генә түгел, башканы да
Тартып торсын һәрчак үзенә.

Килер буын, моннан үрнәк алып,
«Хәзинә»сен үзе үстерсен.
Аларга да изге эшләрендә
Бөек Ходам дәрман-көч бирсен!

Җитәкчеләр гаярьлеге белән
Китсен калам, китсен гел алга:
Туып торсын яңа «Хәзинә»ләр,
Килеп торсын шөһрәт Чистайга!

Еллар үтеп, шактый яшькә җитеп,
Ана булгач кына мин үзем,
Аңлый алдым әниемнең хәлен:
Күпме сабырлык һәм зур түзем
Кирәк булган аңа бу дөньяда
Давылларга каршы барырга,
Балалары горур үтсен өчен
Ышанычлы юллар салырга.

Узган гомерләрдән бер әйләнсәм,
Хәйран калып торам кайчакта:
Тугыз гына бала үсмәгән бит
Безгә генә дигән кочакта.

Дүрт ел саен кырык ике сабый,
Белем генә түгел, наз алып,
Әниемнән әтиемә күчкән,
Төрле сыйныфларга таралып.

Авырлыкка бирешмәгән әни,
Әти белән икәү бергәләп
Сикәлтәләр аша сикереп үткән,
Упкыннардан чыккан үрмәләп.

Сызлыйдыр шул хәзер кулбашы да,
Ишле табын хәлне алгандыр,
Бәлки, яшь чактагы көч-куәте
Ипи күәсендә калгандыр.

Көнаралаш мич тутырып салган
Ипиеңнең тәме бүген дә
Телебездә безнең һәммәбезнең –
Белмидер ул моны үзе дә.

Балалары очкан тугыз тараф
Аның өчен кыйбла булгандыр,
Һәр көн саен шушы тарафларга
Теләк теләп, дога кылгандыр.

Изге теләкләре кабул булды –
Олы юлдан туры барабыз…
Безне саклап, гел янәшә атлый
Ару белмәс газиз Анабыз.

Безнең әни уңган гына түгел,
Чибәрләрнең булган чибәре.
Әти аны белеп сайлап алган,
Йөз гүзәлне читкә тибәреп.

Болыт кебек куе кара чәче
Дулкынланып төшкән, таралып.
Зәңгәр күзләренең төпкелендә
Сөю назы торган яңарып.

Әтиемә аны бүләк итеп
Үстергәндер Байлар Сабасы.
Чистай-Саба каннарыннан туган
Чәчрәп торган мишәр баласы.

Бер генә дә түгел, унбер Тархан
Аваз салган ошбу дөньяга,
Тик тугызы гына яшәп калган,
Юлын алып милли кыйбладан.

Әниемнән күп сыйфатлар күчкән:
Хәтта челтер матур тавышы.
Гомере буе тавышында йөрткән
Туган җирен сагыну сагышын.

Сагынган ул яшел урамнарын,
Шул урамнан чапкан атларын,
Кичләр буе тынлы оркестрда
Уйнап йөргән үсмер чакларын.

Сабалардан бер әйләнер көнне
Тилмерепләр көткән чагында
Телләрендә ниләр булды икән?
Кемнәр йөрде икән аңында?

Төннәр буе дәфтәр тикшергәндә,
Уйларына кереп, чуалып,
Бәгыренә үткән сары сагыш
Шигырь булып төшкән чыланып.

Без аларны укып хәйран калдык,
Гүя булган ул яу кырында,
Эчтән янган икән гомере буе –
Моңнар шуннан икән җырында.

Саба якларыннан җилләр искәч,
Күңелләре тулып ташкандыр,
Җыр өйрәткән булып җырлаганда,
Йөрәк әрнүләрен баскандыр.

Ул җырлары хәзер безнең моңда –
Без дәвамы аның җырының.
Ана табан асты – оҗмах, диләр,
Без чәчкәсе оҗмах кырының:

Әниемнең аяк эзе калган,
Җырлый-җырлый күз яшьләре тамган,
Әтиебез мәңге йокыга талган,
Шәфкать салган оҗмах кырының.

И әнием!
Яннарыңа кайткан саен гел ашыгам –
Бу юлы синең яныңда бераз гына онтылыймчы:
Бер читкәрәк куеп борчу-мәшәкатьне,
Кызың булып кына эреп утырыймчы.