Роберт Әхмәтҗанов - Гомер биштәре / Котомка жизни

Кама өсләрендә күк күкрәде,
сөю антын җиргә биргәндәй.
Агачларны җилләр барлап йөрде:
«Исәннәрме бар да?» – дигәндәй.

Агачларны җилләр барлап йөрде,
мин барладым сине йөрәктә.
Аһ, бу чакны җылы кулларыңның
кирәклеген тойдым бигрәк тә!
Бу якларда җилләр – сагыну җыры,
исмәс иде сиңа кирәктә…

Кама өсләрендә яшен яшьни,
күкрәүләре – минем йөрәктә!

Су кызыдай каян калкып чыктың,
гомерем сиңа ничек юлыкты?
Егерменче язда күкрәп туган
тойгыларга сәбәп булыпмы?

Хәтерләтеп сихри тау елгасын,
чәч дулкының коя җилкәңә.
Тик бик азны өмет итәм синнән –
бер карашың белән иркәлә!

Тик бик азны өмет итәм синнән,
көнләштерми мине үткәнең –
ай нурыдай сарылып иңнәренә,
елап-көлеп ятны үпкәнең!

Тарихыңны инде еллар юган,
мин үзем дә сөйдем тилереп.
Синең утлы карашыңнан бүген
җаным тора сусап, тилмереп…

Су кызыдай каян калкып чыктың,
гомерем сиңа ничек юлыкты?!
Егерменче язда күкрәп туган
тойгыларга сәбәп булыпмы?

Болытлар суда йөзә,
Күл буе – яшел камыш.
Күңелдә – талгын сагыш…
Җуелмас өмет исә
Ерак шатлыгын сизә.
Болытлар суда йөзә.

Алланды шәфәкъ тагын,
Камышлар шаулый талгын;
Талгын, ямансу булып…
Судагы алсу болыт
Яулыгы сыман аның…
Алланды шәфәкъ тагын!

Сиңа карыйм да күңелдән
язларның сурәтен ясыйм.
Кызганма, борчылма,
дөньяда
тагын бер сурәтең калсын.

Минем күк сөеп чәчеңнән
язгы давыллар тарасын.
Соңыннан,
сагынып исемеңне,
Рәсемеңә еллар карасын!..

Уйнаклады таңда салкын карлар,
ак карларда зәңгәр эзләр бар.
«Уф!» дип куя җилләр ерак китеп, –
ак карларны эретер сүзләр бар.
Сүзләр йөри синең эзләр буйлап,
салкын кышлар килде микәнни?
Якты. Салкын. Әллә син түгелме?
Кар яктысы көлде микәнни?..
Бер нәрсәнең сизәм җитмәгәнен:
йөзең кайда салкын аллаган?..
Йокысыз төн, елмаюларың бар,
истәлегем сиңа ялганган.
Уйлар чәчәк аткан төннәрем бар,
карга уелып калган эзләрем…
Кар яктысы кебек елмаюың,
әллә әрнү,
әллә бәхетеңнән
тоныкланган зәңгәр күзләрең…

Ни әйтсәң дә, һаман сиңа тарта,
сиңа тарта
зәңгәр эзләрем…

Тәрәзәмдә кардан ап-ак челтәр,
яшел гөлләр кая үрмәләр?
Тәрәзәмдә ап-ак тропиклар,
тәрәзәмдә ап-ак хөрмәләр!

А, тойгылар! Җылы дулкын булып,
йөрәгемдә кабат терелгән.
Чирек гасыр шушы тәрәзәдән
алтын кояш миңа күренгән.

Рәсемнәрне карыйм: таныш йөзләр,
истәлекләр җанны җилкетә.
Мәхәббәтем, якты еллар язы,
килерсеңме, йә, кил, мин көтәм!..

Йә, кил инде! Мөлдерәмә күзләр,
җиңел чәчең йөзгә кагылсын.
Күрсәт әле миңа язлар ямен,
бокалларда шәфәкъ чагылсын!

Суыта алмас кышлар; синең хакта
тирән итеп уйдым хисемне.
Карлы тәрәзәләр… Салкын карга
бармак белән яздым исемеңне!

Әйтерсең без әле кавышу таңын
тау артында көткән ике кош:
Арабызда безнең ике яз бар,
иң кимендә әле – ике кыш…

Карлы тәрәзәләр гомермени –
кояш агызыр салкын яшьләрен.
Өй түремдә, ике теләк сыман,
ике тирәк торыр яшәреп!

Икебездә безнең ике ут бар,
ике сагыну, ләкин – бер бәхет.
Без мәңгелекмени? Тынса йөрәк,
икебезгә булсын бер ләхет!

Кояшларың белән кил син миңа,
син бит минем ике канатым.
Әллә син булганга, бу дөньяны,
бу тормышны өзелеп яраттым!..

Кояшларың белән кил син миңа,
бер яктырсын йөргән юлларым.
Елмаюың аша тагын бер кат
матурлыгын күрсәт дөньяның!

Кояшларың белән кил син миңа,
сагындырып килгән яз сыман.
Синең белән башны башка куеп
сөйләшәсе сүзләр бар сыман…

«Онытма!» дип әйткән ерак тавышы
еллар арасыннан ишетелде.
Әле дә ул бүген бурап яуган
карлар арасында шикелле.

Күк астына китеп адашкан да,
җиргә кайта янә кайтаваз.
Җир үз итми аны, күк ят итә.
(Җиргә, күккә инде ят аваз!)

…Килде сөю. Булды яратулар.
Бүтән ярлар керде йөрәккә…
«Онытма!» дип миңа кычкырганы
онытты мине… Еракта…