Рәмис Аймәт - Бозлы җилкәннәр / Ледяные паруса

Яшибез…
Яшибез һаман да
Үткән даныбызга коенып.
Киләчәкнең офыкларын барлыйм,
Кытай диварына таянып.

Киләчәкне кануннардан түгел,
Яшибез шул көтеп Күктән без.
Кирәк түгел кеше хокуклары,
Кеше түгел инде күптән без.

Шуның кадәр михнәт чиккән халкым
Фәрештәдер инде күптән ул.
Кызыл байракларны гына түгел,
Тәрене дә мәҗбүр үпкән ул.

Гасырларны ерып агып ята
Канлы елгалары чорымның.
Нинди генә заман килсә дә, ул
Үзгәртә алмас көен җырымның!
(Ә сүзләрен, туган, укы аны
Эзләреннән маңгай сырымның.)

Кем яздырды юлдан?.. Язмыш чиген
Әллә ялгыш үтеп киткәнбез?
…Кирәк түгел кеше хокуклары,
Кеше түгел инде күптән без!

Инде бар да, бар да сүндемени,
Иңдемени җиргә үткәннәрем?
Тотылгандай кояш офыкларда,
Тотылдымы әллә көткәннәрем?

Явып үткән күптән ләйсәннәрем,
Бакчаларда гөлләр кипкән сулып.
Бөтерелделәр дә гамьсез еллар,
Ятты алар җиргә яфрак булып.

Кайда минем, кайда яшьлегемнең
Яшен булып янган мизгелләре?
Ак ялларын чәчеп, тулпарымның
Өзеп чапкан чагы тезгеннәрен?

Өлгермәдем хушлашырга да мин,
Очып киткән икән торналарым.
Офыкларга багып актарамын
Хәтеремнең ерак чормаларын.

Үткәннәрнең эзләренме күмеп,
Сукбай буран йөри дөньяларда.
…Нинди чәүкә анда канат җилпи
Тик бөркетләр кунар кыяларда?!

Кара еллар эшелоны кебек,
Таптап, изеп узды безне ул көн.
Баш очыннан гүя очып үтте
Кансыз карчыгалар төркем-төркем.

Йортсыз-җирсез ятим җаннар сыман,
Күпме Акыл, Фикер калды аунап.
Дөньялыгын җуйган дөньяларда
Булса икән үз хакыңны хаклап?!

Пәри туе. Бар да буталдылар –
Кайда тәмуг, кайда оҗмахлары?!
Өнсез калган диварның да хәтта
Адаштылар кебек почмаклары.

Мәкер-хыянәттә чәбәләнгән
Ул көн әле җавап тотачак бер.
Намус көтә сынап сабырлыгын,
Бер Ходайдан көтә бары әмер.

Намус көтә… Гөнаһлардан безне
Ходай гына кала алмас саклап.
Күзләремдә беркөн кояшның да
Соңгы нуры сүнәр кебек чатнап.

Ат өстендә ут уйнатыр улың
Булалмадым, авылым, кичер мине.
Тик шулай да, озак кайтмый торсам,
Исләреңә, зинһар, төшер мине.

Яланнарның чын хуҗасы булып
Чабалмадым печән киерелеп.
Гомер узган саен… килә миңа
Үкенечле уйлар өерелеп.

Бөреләнмәде синдә сөюем дә,
Үкенечкә генә калды бары;
Мин бит сезне кочып үбалмадым,
Кичерегез, авылым сылулары.

Керә алмадым гомерем җәйләренә,
Синдә нигез корып, кичер, җирем!
Юк өлешем. Басу-кырларыңны
Сугармады минем кайнар тирем.

Ә шулай да синдә канат ярды
Пегас атым минем, ак дөлделем.
Илһамыма бетмәс тылсым бирде
Һәр тирәгең синең, һәрбер гөлең.

Төсләр җыйдым синнән, хисләр җыйдым –
Җитәрме соң гомерем буйларына?
Илһам-атым бераз боекса да,
Син төшәсең, авылым, уйларыма…

Син төшәсең, авылым…
Менсәм дә мин
Хыялымның биек кыясына…
Кайтасым бар әле сиңа беркөн,
Ут уйнатып, акбүз пегасымда.

Мин китәсе көнме?..
Тымык тынлык
Җирдә тынып яткан чакларда,
Әле уянмаган булыр чәчәкләрнең
Таҗларында таңгы чыклар да…

Япа-ялгыз учак төпкелендә
Таңны көтеп сүнәр соң куз да.
Бәхилләшеп, ак керфеген йомар
Тәңре гөле – соңгы йолдыз да.

Каракоштай атылыр гарешләргә
Соң сулышым – соңгы сәламем.
Соңгы аһым гөлтләп кабыныр да
Изге шәмен кабызыр галәмнең.

Ак җәймәсен җәяр бөек күкләр:
Фәрештәләр таңда бүз иңләр.
Җир өстендә – юк! Юк! Томан түгел! –
Томан булып җаным төтенләр.

Җаным ашар, Күк капкасын ачып,
Мәңгелеккә – тынлык иленә.
Адәм күзләреннән кача-кача,
Үлемем белән котлар җил генә.

Мин ятармын чиксезлеккә карап.
(Бер сүнәр бит җанда бу утлар.)
Күл өстеннән узган аккошлар күк,
Күзләремдә йөзәр болытлар.

Җилме килеп ябар күзләремне,
Укый-укый серле сүрәсен?..
Мин китәрмен алып болытларның
Күзләремә сеңгән сурәтен.