Katarzyna Grochola: Przegryźć Dżdżownicę

Nigdy nie powiesz – to wszystko celowo, żebyśmy wiedzieli, co jest ważne.

Nigdy nie wybaczysz.

Nigdy ja nie będę mogła wybaczyć.

I widzisz, co narobiłeś? Leżysz tam i ja nie wiem, czy mam gdzieś zadzwonić… czy poczekać… aż będzie za późno… Nie wiem. co mam robić.

Nie wiem…

Boże, byłoby tak. gdybyś był w tej kuchni. Boże. człowieku, przecież mogłeś być w tej kuchni…

Za małej na nas dwoje… I co?…

– kochanie pomogę ci,

– unikasz mnie, kochanie.

– tak mało czasu spędzamy razem, kochanie, – gdzie ta obieraczka, kochanie.

– trzeba wytrzymać, kochanie.

– dlaczego w tym domu nic nie można znaleźć, kochanie.

– możemy patrzeć jak rosną, kochanie. – ona była jak piwo. kochanie.

– dlaczego w innych domach, kochanie. – dlaczego ty w tym domu. kochanie.

– jesteś dla mnie najważniejsza, kochanie. – dlaczego smażysz, kochanie.

– to szkodliwe, kochanie.

– wszystko, co nas naprawdę formuje, to cierpienie, kochanie.

– dlaczego marchewka, kochanie,

– nie martw się, grunt, że my wiemy, co jest najważniejsze, kochanie.

– dlaczego kroisz tym nożem, kochanie, – od tego jest obieraczka. kochanie.

– gdzie ta obieraczka, kochanie, – ta z białą, rączką, kochanie?

To nie może tak być.

Deska do krojenia za mała na nas dwoje i kosz do śmieci za mały.

Szafki za małe i szafa za mała. Kuchnia za mała i pokoje za małe. Dom za mały i ogród za mały…

Leżałbyś tam teraz, na tej terakocie, co razem… Nie, nie mieścimy się już.

Żadnych psów, ani kotów, wszystko uprzątnięte.

No to mogę już iść.

marzec – lipiec 1996 r.