Marion Lennox: Nie bój się uczuć

– W takim razie… – Widać było, że Ryan Connell stara się o beztroski ton. – Mój sekretarz ma wolne popołudnie, więc moglibyśmy zjeść u mnie kolację.

– Co takiego? – zapytała głosem ochrypłym ze zdumienia.

– Ja miałabym z panem zjeść kolację? Chyba pan żartuje.

– Kiedy już lepiej mnie pani pozna, zobaczy pani, że bardzo rzadko żartuję.

– Ani mi się śni poznawać pana lepiej, doktorze Connell.

– Mam na imię Ryan.

– Doktorze Connell, żyjemy w innych światach i nic nas nie łączy. – Zerknęła na swoje gołe nogi, pokryte plamami oleju. – Ma pan z pewnością na jachcie drogie meble i nie chciałabym ich pobrudzić.

– Może aż tak bardzo mi na tym nie zależy.

Zerknęła podejrzliwie na jego twarz, ale nie dostrzegła w niej śladu drwiny.

– Jeśli dobrze zrozumiałem – ciągnął Ryan – przez ostatnie dwa lata udzielała pani w Kora Bay porad lekarskich, więc mój przyjazd odbiera pani zajęcie.

– Pan ma kwalifikacje, a ja nie. Koniec, kropka.

– Tak czy owak, zapraszam panią na kolację.

– Nie dzisiaj – odrzekła, ale w jej głosie mniej już było stanowczości. Usiłowała ominąć Ryana, ale on chwycił ją za rękę. – Proszę mnie puścić. Chcę wrócić do domu i wziąć kąpiel.

– A więc jedyną przeszkodą jest ten olej?

– Powiedzmy.

– Może uda mi się pomóc. – Zanim Rose zdążyła się zorientować, silne ręce porwały ją w powietrze. – Mam dobry środek na takie uparte plamy.

– Co pan sobie… Proszę mnie puścić… Natych…

– Słowa protestu uwięzły Rose w gardle, gdy zobaczyła, że z drugiego końca pomostu z zaciekawieniem i rozbawieniem przypatruje im się grupka turystów.

– Za chwilę panią uwolnię – obiecał Ryan, który najwyraźniej nic sobie nie robił z takich protestów. Byli już na pokładzie „Mandali”; szerokie, mahoniowe drzwi do kabiny były otwarte na oścież.

Rose tymczasem oniemiała ze zdumienia i ze złości. Przez dwadzieścia sześć lat życia nigdy jeszcze nie została potraktowana tak obcesowo. I to przez kogo? Przez jakiegoś szaleńca, który porywa ją do swojej twierdzy.

Właśnie: do twierdzy! Powinna więc się wyrywać, krzyczeć na całe gardło, zaalarmować wszystkich turystów w promieniu kilometra, a przecież nie robiła tego. Dlaczego? Co zasznurowało jej usta? Dlaczego poddała się uściskowi tych opiekuńczych ramion, które niosą ją do…

Do łazienki. Ryan Connell długimi krokami przemierzył pomieszczenie, które służyło do rejestracji chorych, i nogą popchnął drzwi.

Rose nigdy jeszcze nie widziała czegoś podobnego.

Ściany, sufit i podłogę olśniewająco białej łazienki wyłożono pięknie wyszlifowaną włoską glazurą. Nigdzie nie widać było luster, ale na dobrą sprawę w zupełności zastępowały je kafelki. Pośrodku, wpuszczona w podłogę, znajdowała się ogromna wanna: w istocie malutki basenik wypełniony parującą wodą, która czekała na ukojenie zmęczonego ciała. Ryan Connell ramieniem przycisnął jakiś guzik przy drzwiach, a woda w kąpieli zafalowała z bulgotem.

Dopiero teraz Rose zaczęła się rozpaczliwie szarpać i wyrywać.

– Proszę mnie puścić! – zawołała i ręką ściśniętą w pięść uderzyła go w ramię. – Co pan sobie wyobraża?

– Chciała się pani wykąpać. Proszę, nie trzeba daleko chodzić.

– Nie mogę… Nie mam ubrania na zmianę… Zostawię na pańskiej wannie grubą warstwę oleju. Muszę wracać do domu.

– Najpierw problem numer jeden – mruknął Connell i przycisnął stopą duży, żółtawy guzik koło wanny, która natychmiast zaczęła się napełniać pienistym płynem. – To znakomite mydło nie zostawi kropelki oleju nie tylko na pani, ale i na ściankach wanny. – Ryan Connell wskazał brodą stos białych materiałów w koszu pod ścianą. – A teraz problem numer dwa. Tutaj są ręczniki i szlafroki kąpielowe. Ponieważ w tej chwili pani ubranie jest równie brudne jak pani, więc radzę wykąpać się w nim, a potem zdjąć i powiesić na zewnątrz. Wyschnie, zanim zdążymy zjeść kolację.

– Nie mam zamiaru…

– Kąpać się w ubraniu? – zapytał z uśmiechem Connell.

– Doskonale panią rozumiem, znacznie lepiej kąpać się nago. Sądzę jednak, że w obecnej sytuacji poczuje się pani bezpieczniej, mając na sobie jedną czy dwie warstwy ochronne. Może… – na chwilę zawiesił głos – może tak będzie bezpieczniej dla wszystkich, – Jak pan śmie?! Proszę mnie puścić, i to natychmiast!

– Na pewno?

– Na pewno!

Ryan Connell postąpił o krok do przodu, a Rose natychmiast zrozumiała, co teraz nastąpi. Było już jednak za późno. Za późno na protesty, obronę i na wiele innych rzeczy. Jednym płynnym ruchem została opuszczona w pienistą kąpiel.

Pierwszym odczuciem była kojąca przyjemność. Rose pogrążyła się w czułym, puszystym objęciu piany. Kiedy się wyprostowała, stała po piersi w wodzie, a wędrujące po skórze bąbelki pieściły zmęczone ciało. Popatrzyła na stojącego nad nią mężczyznę i przymknęła oczy. To niemożliwe. To sen. To nie dzieje się naprawdę.

I nagłe zdała sobie sprawę z tego, że znalazła się na łasce i niełasce prawie nie znanego jej mężczyzny. Mógł zrobić z nią, co chciał. Wątpliwe, by ktokolwiek na przystani usłyszał krzyki dochodzące głęboko z wnętrza jachtu. Spojrzała na niego, a w jej oczach zamigotał strach.

– Pani O’Meara – powiedział miękko. – Chcę panią tylko doprowadzić do porządku i nakarmić. Gdyby tylko pani wiedziała, jak pani teraz wygląda… Natychmiast się czuje, że ktoś musi się panią zaopiekować.

– Bardzo pan łaskaw, ale sama najlepiej o siebie zadbam. Spod ręki rozzłoszczonej Rose prysnęła piana.

– W porządku. – Ryan Connell odskoczył o krok. – Dzisiaj jednak ja muszę się panią zająć. Jeśli na przyszłość zamierza pani ograniczyć lunch do paczki krakersów, to proszę nie robić tego pod oknami mojego jachtu. Trudno mi znieść widok głodującego stworzonka… Szczególnie tak uroczego jak pani.

– Doktorze Connell… – zaczęła podniesionym głosem Rose.

– Już mnie nie ma – przerwał jej. – Na drzwiach jest zasuwa, ale zapewniam, że nikt nie będzie pani niepokoił. Kolacja czeka, kiedy tylko będzie pani gotowa.

Ledwie za wychodzącym zamknęły się drzwi, Rose wyskoczyła z wanny i przekręciła zamek. Usłyszawszy metaliczny trzask, oparła się z ulgą o framugę. Była sama, a on nie mógł teraz wejść. Wprawdzie i ona nie mogła spokojnie pójść do domu, na razie jednak najważniejsze było to, że od doktora Ryana Connella oddziela ją zapora drzwi.

Popatrzyła na siebie. Szorty i mało reprezentacyjna koszulka były mokre i pokryte pianą. Owszem, może się opierać, krzyczeć, ale tylko po to, żeby przemoknięta i na pół brudna powlec się do smutnego domu. A tu czekała na nią wspaniała, odprężająca kąpiel, jakiej nigdy jeszcze w życiu nie zaznała. I… kolacja z doktorem Connellem.

Decyzja zapadła nagle. Doktor Ryan Connell stanął nie proszony na jej drodze, a ona ma prawo z tego skorzystać. Jest dostatecznie bogaty, żeby zaspokoić niewinny kaprys. Kolacja, oczywiście, nie, ale kąpiel? Chciała sobie dzisiaj pozwolić na kaprys, który na chwilę przesłoniłby wszystkie zmartwienia i kłopoty. Zdecydowanymi ruchami pozbyła się ubrania i weszła do wody.

Spędziła w wannie ponad godzinę. Woda utrzymywała stałą temperaturę, a okazało się, że w jednym miejscu obudowa wanny uformowana jest w kształt siedzenia, pozwalającego wygodnie usiąść i oprzeć głowę o kafelki. Rose przymknęła oczy i zapadła w półsen, w którym rozpłynęły się myśli o dziadku, kłopotach finansowych i o natrętnym doktorze Connellu…