Marion Lennox - Nie bój się uczuć

Jeszcze poprzedniego wieczoru zacumowała „Krokodylka” na czwartym stanowisku, turyści musieli więc minąć po drodze należącą do Connella „Mandalę”. Przypinając rower do słupka, Rose zerknęła na pomost i serce jej zamarło. Ryan Connell stał z założonymi rękami przy burcie jachtu i z wściekłością spoglądał na gapiów, którzy chwile oczekiwania zabijali oglądaniem luksusowej łodzi.

Rose nie miała ochoty na kłótnie, tej jednak nie dało się uniknąć. Ze zwieszoną głową powlokła się w kierunku swej łodzi.

– Proszę, proszę – usłyszała drwiący głos Ryana – w końcu raczyła się pani zjawić.

Nie mniej poirytowani okazali się pasażerowie. Z grupki czekających wyrwał się grubas z wyraźnym nadciśnieniem i wielkim jak spodek zegarkiem, który podsunął jej pod nos.

– Dwadzieścia minut spóźnienia – wyskandował głosem pełnym oburzenia. – Ja i moja żona opłaciliśmy dzisiaj jeszcze jeden rejs, więc jeśli się spóźnimy, będzie nam pani musiała pokryć straty.

– Bardzo przepraszam… Spóźniłam sicz nie swojej winy. O której musicie państwo być z powrotem?

– Wpół do pierwszej.

– Proszę się nie martwić, będziemy na czas.

– To pewnie mniej zobaczymy za te same pieniądze – prychnął grubas.

– Proszę wsiadać, nie traćmy więcej czasu – zachęcała Rose turystów, a jednocześnie musiała użyć wszystkich sił, żeby nie wybuchnąć płaczem i nie czmychnąć gdzie pieprz rośnie. Gdy wszyscy znaleźli się już na pokładzie, poszła zwolnić dziobową cumę, tu zaś czekał na rufie swej „Mandali” doktor Ryan Connell.

– Mam nadzieję, że to się nie powtórzy – oznajmił cierpko. – Pani klienci najwyraźniej uznali mój jacht za jeszcze jedną atrakcję turystyczną. Roy, mój sekretarz, ma ważniejsze sprawy na głowie niż pełnić rolę wartownika. A pani miała odbić od przystani o ósmej.

Znienacka całe jej przygnębienie i zmęczenie przemieniły się w zimną furię.

~ Tak, rzeczywiście się spóźniłam, ale musiałam załatwić sprawy, o których pan nie ma najmniejszego pojęcia. Doktorze Connell, czy pan w ogóle wie, co to znaczy praca? Stoi pan sobie na tym swoim jachcie za milion dolarów i się ranie czepia, a od poniedziałku zacznie pan zdzierać z ludzi skórę, narzekając z pewnością, jak strasznie pan haruje, podczas gdy ja całą tę pracę musiałam łączyć z tysiącem innych obowiązków. – Odetchnęła głęboko i poczuła, że musi kończyć tę przemowę, gdyż za chwilę wpadnie w histerię. – W każdym razie przepraszam. Zaraz przestanę pana drażnić swoim widokiem.

tymczasem i „Krokodylek” był dziś przeciwko niej. Gdy przekręciła kluczyk startera, silnik zakasłał i zgasł. Spróbowała jeszcze raz, z tym samym skutkiem.

Za jej plecami zapanowała złowieszcza cisza. Turyści czekali w napięciu. Nachyliła się i podniosła pokrywę silnika, a w tej samej chwili jak na komendę rozległy się gniewne komentarze.

– Co tam się dzieje?

– Straciliśmy już półgodziny…

– A mówiłam, lepiej zapłacić więcej, ale za to jechać z prawdziwym fachowcem…

Rose przygryzła wargi.

– Panie i panowie, zaraz wszystko będzie w porządku. Proszę jeszcze o chwilkę cierpliwości…

– W czym teraz problem?

To był głos Ryana Connella, który stał na pomoście i spoglądał w dół na „Krokodylka”.

– Na pewno styki… – mruknęła.

– A wie pani chociaż, gdzie ich szukać?

Spokojnie, nie zwracaj na niego uwagi, powtarzała sobie, oczyszczając śrubokrętem końce styków. Teraz potrzebowała ścierki, ale nie miała jej pod ręką, wzruszyła więc ramionami i przetarła metalowe końce rąbkiem koszulki.

– Pięknie! – usłyszała zgryźliwy komentarz. – To stąd ten pani elegancki strój.

Na pokładzie „Krokodylka” ucichły wszystkie głosy. Podróżni najwyraźniej wyczuwali nadciągającą burzę i z góry się na nią cieszyli. Tym razem jednak czekało ich rozczarowanie. Rose raz jeszcze udało się zapanować nad sobą; przekręciła kluczyk, silnik zaskoczył, ona zaś ruszyła w kierunku rufy, żeby zwolnić tylną cumę. Okazało się, że ktoś ją uprzedził. Doktor Connell poluzował linę i miękko wskoczył na pokład łodzi.

– Dziękuję, ale sama dałabym sobie radę – prychnęła Rose, zła, że musi znowu przybić do. pomostu, aby wysadzić tamtego.

– Ile kosztuje bilet? – zapytał Connell.

– Nie ma już wolnych miejsc.

– Doprawdy? – zapytał z niedowierzaniem i przyjrzał się tablicy rejestracyjnej. – Siedemnaście miejsc pasażerskich – przeczytał na głos, a potem odwrócił się, policzył siedzących i oznajmił: – Tymczasem razem z panią jest na pokładzie piętnaście osób.

– Ja…

– Nie chce pani zarobić ani centa więcej? – Uśmiechnął się ironicznie. – W porządku, proszę mnie zatem uznać za członka załogi. Przydam się, jeśli trzeba będzie popchać na mieliźnie.

Rose nie potrafiła powstrzymać uśmiechu na samą myśl, że ktoś miałby popychać łódź w rzece, w której roiło się od krokodyli. A gdyby już miało do tego dojść, najlepiej by było, gdyby zrobili to razem Connell i Bain.

– Trudno, nie będę zawracać – powiedziała Rose i głośno zwróciła się do pasażerów: – Wszyscy państwo słyszeliście: obiecał, że nas popcha, kiedy zajdzie taka potrzeba.

Pierwsze dwie godziny wycieczki upłynęły w spokoju; być może obecność Ryana wpłynęła kojąco na turystów, być może podziałał tak piękny, słoneczny poranek.

Tyle że i tym razem krokodyli nie było ani na lekarstwo, więc po kilkudziesięciu minutach pojawiły się głosy rozczarowania i pretensje. Gdzie się podziały te złośliwce? Najpewniejsze miejsca okazały się dziś puste. Rose zmarszczyła brwi: dopiero październik, więc kilka gadów powinno być na widoku. Widocznie krokodyle były jednak innego zdania.

Rose podała turystom przygotowane jeszcze w domu drinki i ciasteczka, sama zaś rozpaczliwie rozglądała się po mokradłach.

– Jak pani mówiła? – odezwał się zaczepnie tłuścioch, który dał się jej we znaki już na przystani. – O której będziemy z powrotem?

– Około dwunastej.

– Jest już jedenasta, a krokodyli ani widu, ani słychu.

– Czasami tak bywa, że się pochowają, a wtedy…

– Bardzo przepraszam – przerwał jej wojowniczo grubas. – W reklamie rejsu było powiedziane, że zobaczymy krokodyle. Znam swoje prawa. Nie będzie krokodyli, zwraca nam pani pieniądze.

– Robię wszystko, co…

– Mnie zupełnie nie interesuje, co pani robi. Chcę zobaczyć krokodyle!

– Tam jest jeden.

Grubas zamilkł z otwartymi ustami, a Ryan Connell przemówił po raz pierwszy od chwili, kiedy zasiadł w fotelu obok niej i ze znudzonym wyrazem twarzy wpatrywał się w odległy błotnisty brzeg.

– Nie bardzo rozumiem, o co ta kłótnia. Ja zdążyłem zobaczyć już trzy gady.

– Trzy?

Rose nie mogła uwierzyć własnym uszom. Potrafiła bardzo sprawnie wypatrywać krokodyle, mogła więc od biedy przegapić jednego, ale aż trzy?

– Trzy – potwierdził ze spokojem Connell. – Mogło ich być więcej, ale specjalnie się nie rozglądałem. – Machnął leniwie w kierunku brzegu. – Tamten jest naprawdę duży, to z pewnością samiec. Jeśli się dobrze przyjrzeć, to z tyłu, pod zeschłym namorzynem, można zobaczyć samicę, chociaż z tej odległości wygląda po prostu jak pień.

– Gdzie? – dopytywała się Rose.

– Doprawdy, nie widzi pani nawet samca, pani O’Meara? Niech pani podpłynie trochę bliżej.

Rose posłuchała, ale z powodu płycizn nie mogła nazbyt oddalić się od środka rzeki. Tak czy owak, we wskazanym kierunku mogła dostrzec tylko wielki pień.