Ann Maxwell - Diamentowy tygrys

– Przeczytaj dziewiątą zwrotkę – polecił van Luik.

– Sam przeczytaj. Ja mam dosyć.

– Zacznij od czwartej linijki.

Street ścisnął słuchawkę tak mocno, że zabolała go ręka, ale upomniał się w duchu, że nie pora teraz tracić nad sobą panowanie. Chociaż to nie jego wina, tajemnica Kopalń Śpiącego Psa prześlizgnęła mu się między palcami. Jeśli wielokrotne czytanie „Pawia” miało być za to jedyną karą, to i tak ma szczęście.

Kamienne łono daje mi nadzieję,

Sekrety czarniejsze niż śmierć

I prawdę, za którą mogę zginąć.

Street przerwał, Hugo van Luik się nie odezwał.

– „Kamienne łono” to kopalnie, tak? Czy nie do takiego wniosku doszliśmy… Kiedy to było? Chyba sześć czy siedem lat temu, kiedy stary zmienił „kobietę” na „łono”.

Van Luik zignorował ironię w jego głosie.

– Tak. Mów dalej.

– Łono, kobieta i kopalnia to wszystko są mroczne miejsca. Wyjawienie prawdy oznaczałoby dla Abe'a śmierć, i stary dobrze o tym wiedział.

Ale do ciebie przemówię,

Posłuchaj mnie, dziecko smutku.

Street nic nie powiedział, zaskoczony nagłą zmianą ról i tym, że van Luik sam czytał kiepskie rymy, które obaj już znienawidzili.

Niech sekret spoczywa uśpiony,

Niech czeka na owoc miłości mej zdradzonej

Kiedy roos skaczą po ziemi,

Blaszane pudełko

Grzechocze pod nimi.

Cisza narastała w słuchawce, a Street odczuwał coraz większą smutną pewność.

– On mówi o swoim spadkobiercy, prawda? – spytał. Nie o każdym przypadkowym czytelniku „Pawia”, ale o tym swoim cholernym spadkobiercy!

– Masz rację. Nie możemy już twierdzić, że „dziecko smutku” to dla Abe'a każdy nieszczęśnik, chodzący po tej ziemi.

– Niech to szlag! Czy ten jego spadkobierca znajdzie w tych wariackich rymach, czego my nie potrafimy dostrzec?

Ból między oczami Holendra narastał z każdym uderzeniem serca. Byłoby mu łatwiej, gdyby człowiek na drugim końcu łącza wyraźnie zdradził się z jakimś krętactwem, dał mu jakiś namacalny dowód nieuczciwości. Jednak niczego takiego nie zauważył, co znaczyło, że jakieś nieznane i przez to trudne do przewidzenia siły chcą naruszyć delikatną równowagę, w Dziale Handlu Diamentami ConMinu, równowagę, nad którą Hugo van Luik pracował całe życie i którą osiągnął kosztem wielu zasad, ideałów i istnień ludzkich.

Holender wyobraził sobie, co zaszło w odległej Australii. zastanawiał się, czy Abe Windsor w końcu wyszeptał swój sekret w korzenie traw, kiedy umierał leżąc na ziemi. Te spekulacje i tak były bezużyteczne, ponieważ trawy nie mają uszu, żeby to usłyszeć, i ust, żeby powtórzyć. Van Luik wiedział tylko, że Jason Street słyszał o spisanym własnoręcznie testamencie Abe'a i znał długie wierszydło zwariowanego starca. Wiedział też, że Windsor po pijanemu opowiadał o diamentach tak zielonych, jak głęboki billaoong ocieniony akacjami, i tak różowych, jak sutki białej dziewczyny; o diamentach barwy i przejrzystości destylowanej wody.

Poniewczasie żałował, że wiele lat temu nie dał Streetowi wolnej ręki i nie pozwolił mu wykorzystać jego zdolności do okrucieństwa. Australijczyk otworzyłby starego jak jesiotra i wydobył z niego połyskliwy kawior prawdy. A może, co byłoby nawet lepsze, uśmierciłby go prosto i szybko, przez co na zawsze pogrzebałby tajemnicę kopalni…

– Nikt nie jest w stanie udowodnić, że ta kopalnia naprawdę istnieje – odezwał się miękko van Luik, nie zdając sobie sprawy, że mówi na głos. – Przecież ten starzec nie był całkiem zdrowy na umyśle.

– Nie oszukuj się, koleś – odparował Street. – Kopalnia istnieje.

Nazywali go Szalony Abe, i słusznie, ale jeśli chodzi o diamenty, to nie znam zdrowszego faceta. One były jego dziećmi, kobietami, ojczyzną i bogiem. Przez te lata usłyszałem wiele kłamstw i bardzo mało prawdy. Ale kiedy Abe opowiadał o diamentach, to tak szczerze, jak na spowiedzi. To była prawda, chociaż zupełnie niewiarygodna. Nigdy nie trzymałem w ręku tych diamentów z woreczka, ale założę się o wszystko, że były prawdziwe.

Cisza.

– Szesnasta zwrotka. Czytaj – odezwał się w końcu van Luik. Tym razem Street się nie sprzeciwiał. Przedtem tylko się obawiał, że Abe Windsor wyjawi tajemnicę kopalni komuś innemu. Teraz miał już pewność, że tak się stanie. Zaklinał się, że ten wiersz nie powie mu już nic nowego. Mylił się.

Możesz to wszystko mieć.

Tylko pożegnaj starą kłódkę

A powitaj moją królową.

Przejdź tyle metrów, ile lat mnie okłamywano,

Obróć się raz. Czy widzisz, co ci dano?

Głupi osioł

Nie znalazłby piasku na pustyni, tak samo jak ty

Van Luik czekał.

– Stara kłódka w rymowanym slangu oznacza prostytutkę – oznajmił Street zmęczonym głosem. W tej linijce tekstu nie znajdował nic nowego. – Nie nazywa się tak żadna mapa ani żadna działka czy dzierżawa starego Abe'a. „Królowa” to chyba kopalnia, prawda? – Holender stęknął ciężko. – Jeśli chodzi o resztę zwrotki, to skoro nie wiemy, w jakim miejscu stanąć ani ile lat okłamywano Abe'a, to te informacje na nic się nam nie przydadzą. Tak samo jak dalszy ciąg.

Weź mapę Tasmanii,

Znajdź człowieczka w łódce.

Dalej, wiosłuj przed siebie.

– Mapa Tasmanii to tyle co cipka, a człowieczek w łódce to…

– Tak, tak, tak – przerwał mu niecierpliwie van Luik. – Czy to, że Abe zwraca się do swojego spadkobiercy, nasuwa ci jakąś nową interpretację wiersza?

Street zawahał się i westchnął.

– Nic podobnego, koleś. Absolutnie nic. Ale wątpię, czy żółtki będą miały więcej szczęścia w rozszyfrowywaniu tych rymów. Szukali pewnie map albo próbek rud, czegoś, co naprowadziłoby ich na właściwy trop. To wielka stacja, a w dodatku Abe dzierżawił działki również w innych okolicach.

– Ale ten wiersz musi coś dla kogoś znaczyć. Spadkobierca Windsora może być w stanie go rozszyfrować – powiedział Holender. – To jest możliwość, do której nie wolno nam dopuścić.

– Wiecie, kto jest tym spadkobiercą?

– Jeszcze nie. Wkrótce go poznamy.

– Znajdźcie go – nakazał Street. – Ja się nim zajmę. Spokojna głowa, koleś. Kiedy spadkobierca zginie, kopalnie zostaną opuszczone i przejdą na własność państwa. Wtedy ja wystąpię o dzierżawę, wy zlecicie prawdziwe badania geologiczne i w końcu znajdziemy to złoże. Zdobędziemy nad nim kontrolę. Spokojna głowa.

– Nawet mając prawa do tych terenów, nie znajdziemy się o krok bliżej do rozwiązania zagadki, niż jesteśmy teraz.

– Spokojnie. Znajdę tę cholerną dziurę. Potrzebuję tylko czasu i pieniędzy na sprzęt.

Van Luik uśmiechnął się blado. Gdyby tylko to było takie proste. Ale nie było. Wszystko, co dotyczyło Kopalń Śpiącego Psa, okazywało się skomplikowane. Wszystko. Diamenty stały się zarówno syrenim śpiewem, jak i śmiertelnym zagrożeniem od chwili, kiedy ujrzały światło dzienne.

Syreni śpiew okazał się fałszywy. Zagrożenie było nazbyt realne.

– Zastanowimy się nad twoją propozycją – oznajmił van Luik.

– Nie zastanawiajcie się zbyt długo. Ta operacja i tak jest już spóźniona.

W słuchawce zaszumiało, van Luik się rozłączył.

Mimo zawiłości prawniczego języka Cole'owi Blackburnowi wystarczyło jednokrotne przeczytanie umowy spółki. Miał niemal doskonałą pamięć. Była to szczególna właściwość umysłu, która czasami mu pomagała, ale jeszcze częściej przyczyniała się do cierpień. W jego życiu zdarzyło się zbyt wiele rzeczy, o których wolałby zapomnieć.