Jordan Penny - Lilia wśród cierni

W obecnych czasach utrzymywanie dziewcząt w ignorancji w sprawach seksu nie byłoby ani mądre, ani pożyteczne. Matka przełożona należała do pokolenia, któremu poskąpiono edukacji w tym zakresie, jednak wiedziała, że takie podejście to przeżytek. Zadbała o wprowadzenie stosownego przedmiotu do planu zajęć, chociaż napotkała silny opór ze strony niektórych rodziców. A ponieważ wiedziała to i owo o· sir Henrym, jego dezaprobatę uznała za wyraz czystej hipokryzji.

Jak się tego spodziewała, do osiemnastych urodzin Hope ojciec niezbyt interesował się córką. Większość dziewcząt opuszczała klasztorne mury po ukońq;eniu siedemnastu lat, a matka przełożona patrzyła z żalem, jak jedna z naj zdolniej szych uczennic tkwi w nich nadal, zamiast iść na studia. Gdyby Hope była mniej inteligentna, łatwiej by się dostosowała do życia, jakie zaplanował dla niej ojciec, pomyślała ze współczuciem.

– Mam dla ciebie dobre wieści. Jutro wyjeżdżasz. Twój ojciec przebywa teraz we Francji, więc przysyła po ciebie swojego przyjaciela, hrabiego de Servivace' a. – To rzekłszy, zaczęła wertować leżące na biurku papiery, taktownie dając Hope trochę czasu na ochłonięcie.

Bardzo lubiła tę subtelną i wrażliwą Angielkę chyba nawet nazbyt wrażliwą. Szkoda, że Hope była I tak bardzo izolowana od świata zewnętrznego. Jej ojciec wyrządził jej w ten sposób krzywdę.

– Wiem, że to dla ciebie niespodziewana wiadomość, dla mnie również; twój ojciec mógł uprzedzić nas wcześniej. Jednak już najwyższy czas, byś zajęła należne ci miejsce w społeczeństwie. Pamiętaj jednak, że gdybyś kiedykolwiek znalazła się w potrzebie, te mury' przyjmą cię z otwąrtymi ramionami. – Mówiła to wszystkim odchodzącym dziewczętom, czuła jednak, że tym razem takie zapewnienie może być szczególnie pomocne.

Hope wróciła do swojego pokoju niczym lunatyczka i ciężko opadła na łóżko. Od jakiegoś czasu mieszkała sarna, ponieważ jej ·dotychczasowe trzy współlokatorki wyjechały na stałe, a teraz i ona miała w łcońcu wyfrunąć na wolność Bardzo tego pragnęła, jednak nagle ogarnęło ją dziwne uczucie pustki, niemal lęku. Nigdy nie była specjalnie religijna, lecz złapała się na tym, że żarliwie modli się w myślach, przestraszona spotkaniem z obcym jej światem.

Po kolacji spakowała rzeczy w luksusową walizkę, którą przysłał jej ojciec. Szkoda tylko, że nie pomyślał, żeby włożyć do niej jakieś ubrania, bo Hope poza szkolnym mundurkiem nie miała żadnej innej garderoby.

Hope nie powiedziała koleżankom o wyjeźdzIe.

Nie chciała, by litowano się nad nią jeszcze bardziej niż do tej pory, a nastąpiłoby to niechybnie, gdyby wyjawiła, że zabierając ją stąd po całych dziesięciu latach, ojciec nawet nie przyjeżdża sam, tylko wysyła kogoś w zastępstwie.

Tylko dlatego, że jest bardzo zajęty, usprawiedliwiła go w.myślach.

Prowadził interesy, miał udzrały w wielu firmach, również w międzynarodowej sieci' bankowej Montrachet, której siedziba mieściła się w Paryżu: W nielicznych listach ojciec wyjątkowo często wspominał rodzinę Montrachet, wpływową i potężną. Nie miała z tymi ludźmi nic wspólnego, była· ich zupełnym przeciwieństwem. Co ona wiedziała o ·życiu? Jak miała stawić czoło nieznanym wyzwaniom? Jeszcze dziś rano marzyła o wyrwaniu się z klasztoru, a teraz… Teraz ociągała się, dręczona nagłymi wątpliwościami.

Matka przełożona wezwała ją dopiero parę godzin po śniadaniu. Zdenorwowana Hope najpierw nie mogła nic przełknąć, a potem nie wiedziała, co począć z czasem, chodziła więc po ogrodzie, próbując opanować narastające napięcie. Hrabia, który prawdopodobnie zatrzymał się w pobliskiej Sewilli, pewnie dopiero nie spiesznie jadł śniadanie. Nie obchodziło go, że ona tu czeka. Poczuła do niego głęboką niechęć, chociaż zdawała sobie sprawę, że tak naprawdę przrnosi na obcego człowieka swój żal do ojca.

Już trzeci raz okrążała rozległe przyklasztorne ogrody, gdy przybiegła po nią siostra~ Teresa, zdyszana i podekscytowana.

– Hope, mon petit, matka przełożona pragnie cię widzieć – wyrzuciła z siebie. Była naj młodszą i najbardziej życzliwą z ·zakonnic. Uczyła francuskiego i czasami, gdy się zapomniała, odruchowo przechodziła na ten język. Akurat w tym dniu tygodnia powinno się mówić po włosku, ale Hope automatycznie odpowiedziała po francusku, przy czym niespodziewanie oblała ją fala gorąca, która nie miała nic wspólnego z piękną pogodą i stojącym wysoko na niebie słońcem.

Gdy weszła do gabinetu, matka przełożona obdarzyła ją pełnym otuchy uśmiechem.

– Hope, moje dziecko, pozwól, że cię przedstawię panu hrabiemu, który przybył do nas w imieniu twojego ojca.

Niechętnie przeniosła spojrzenie na obecnego w pokoju mężczyznę i aż zamrugała ze zdumienia. Nie tak wyobrażała sobie przyjaciela taty. Nie sądziła, że będzie młody – mógł mieć jakieś trzydzieści lat, z całą pewnością nie więcej niż trzydzieści pięć – i tak bardzo przystojny.

Czy to dlatego, że przez lata przywykła do ciągłego widoku kobiecych rysów, ta szalenie męska twarz zrobiła na niej aż tak piorunujące wrażenie? Nie mogła od niej oderwać wzroku, co oczywiście nie umknęło uwagi hrabiego. Jego lekko zmrużone zielone oczy chłodno obserwowały jej gwałtowną reakcję, a następnie omiotły jej· figurę taksującym spojrzeniem. Hope miała wrażenie, że zaraz utonie w tym szmaragdowym morzu.

Z najwyższym trudem otrząsnęła się i zdobyła na wysiłek odpłacenia hrabiemu pięknym za nadobne, chociaż wiedziała, że nie ma szans w tej grze. Nie odważyła się zlustrować wzrokiem jego sylwetki, ale śmiało oszacowała regularne, wyraziste rysy stojącego przed nią wysokiego bruneta, które w jakiś niepojęty sposób wydawały się znajome. Hrabia uśmiechnął się leciutko i leniwym gestem odsunął mankiet koszuli, żeby spojrzeć na elegancki zegarek z matowanego złota.

W odpowiedzi na przejrzystą aluzję matka przełożona podeszła do Hope i ucałowała ją w oba policzki.

– Pamiętaj, moja droga, że zawsze możesz tu wrócić – powiedziała po włosku, a Hope podziękowała jej w tym samym języku.

– Miejmy nadzieję, że życie potraktuje ją łaskawie i nie zajdzie potrzeba powrotu – nieoczekiwanie skomentował hrabia z nienagannym włoskim akcentem, otwierając drzwi. Położył dłoń na szczupłym ramieniu Hope i łagodnie, lecz stanowczo skierował ją na zewnątrz. Jej skóra zapłonęła pod dotykiem' smagłej ręki.

Na dziedzińcu czekał na nich sportowy wóz.

Opiekun Hope schował walizkę do bagażnika, po czym otworzył drzwiczkj od strony pasażera.

– Czy nie mogłaś włożyć czegoś innego? Chyba że poczciwa matka przełożona chce mi w ten sposób przypomnieć, skąd cię zabrałem – mruknął; ironicznie unosząc brew.

Nie pojmując znaczenia ostatniej uwagi, Hope odparła chłodno, że nie posiada żadnych innych ubrań. – Czemu? Przecież twój ojciec nie jest biedny.

– Mój ojciec…, nie jest rozrzutny – odparła sztywno i z wysiłkiem odwródła wzrok, starając się nie patrzeć, jak ciemne spodnie od garnituru opinają się na udach hrabiego.

– Uważasz, że kupowanie ubrań to rozrzutność? Nie możesz jednak przez resztę życia paradować w czymś, co pasowało na ciebie, kiedy jeszcze nie miałaś… takich kształtów. – Zerknął na mundurek, który spłaszczał jej biust, a Hope spłonęła ognistym rumieńcem z oburzenia i jednocześnie ze wstydu, ponieważ jednoznaczne spojrzenie hrabiego nieoczekiwanie sprawiło jej przyjemność.

– Musisz zapiąć pas bezpieczeństwa – zauważył. – W ten sposób. – Sięgnął po klamrę, a rękaw ciemnego garnituru przesunął się delikatnie po za ciasnej części szkolnego mundurka. Hope miała wrażenie, jakby przeszył ją prąd. Odruchowo wcisnęła się głębiej w fotel, ale hrabia nie dał po sobie poznać, że spostrzegł jej gwałtowną reakcję.