Fern Michaels: Żona Mossa

– Co pan zrobi?

– Nie chodzi o to, c o zrobię, Billie, lecz kiedy! Ojciec mógł załatwić mi to stanowisko, ale nie może mnie tu zatrzymać. Będę sam za siebie decydował i on nie może nic na to poradzić. Nie chciałbym sprawić mu przykrości. To wspaniały człowiek. Wiem, ile dla niego znaczę. Po prostu czasami przygniata mnie poczucie odpowiedzialności. Nie tak łatwo jest być ukochanym synkiem tatusia. – Nie mieściło mu się w głowie, że jej to opowiada. Dotychczas z nikim nie rozmawiał o sprawach osobistych.

– Proszę tutaj skręcić, a dwie przecznice dalej – w prawo. To szarobiały dom. Pomodlę się, żeby osiągnął pan to, czego chce.

Moss niemal stracił panowanie nad samochodem. Każda inna dziewczyna obiecałaby trzymać za niego kciuki, a ona będzie się modliła! Pod wpływem impulsu wziął ją za rękę. Była mała i delikatna. Puścił japo chwili, by zmienić biegi. Zatrzymał wóz. Zerknął na zegarek.

– Za pięć szósta – oznajmił dumnie, jakby odwiezienie jej na czas było wyjątkowo trudnym zadaniem.

Billie zastanawiała się, gdzie są przyjaciele. Czy martwili się o nią?

– Czy chciałby pan poznać moją mamę? Zresztą na pewno ma pan inne plany. Doceniam to, że poświęcił pan czas, żeby mnie odwieźć. Przepraszam za kłopot.

– Słodka Billie, pani nigdy nie będzie kłopotem. – Uśmiechając się zdał sobie sprawę, że mówił szczerze.

Ale na Boga, nie chciał tam wchodzić i poznawać jej matki. Kochał swoją, lecz matki innych ludzi, zwłaszcza zaś dziewcząt, wprawiały go w zakłopotanie. Z drugiej strony, skoro już tu jest… Może Billie obawia się bury i chce, żeby jej pomógł. Czegóż się nie robi z poczucia obowiązku.

– Tak, bardzo chciałbym ją poznać – skłamał.

Omal nie zemdlała. Nie taką chciała usłyszeć odpowiedź. Czy nie domyślił się, że powiedziała to tylko ze zwykłej uprzejmości? Nie czekała, aż obejdzie samochód i przytrzyma jej drzwiczki. Wyskoczyła sama i wygładziła spódniczkę. Nagle lamówka wydała się jej dziecinna i głupia. Po raz kolejny tego dnia zapragnęła mieć pończochy i pantofle na wysokich obcasach.

Agnes Ames zmrużyła oczy, słysząc trzask samochodowych drzwiczek. Nikt ze znajomych Billie nie jeździł samochodem. Ostrożnie wyjrzała przez szparę w zasłonach. Billie i marynarz. Oficer, sądząc po białym mundurze. Co też się mogło stać? Nie, nie ulegnie panice. Billie to rozsądna dziewczyna. Poważna, rozsądna dziewczyna.

– Mamo! Wróciłam! Chodź, chciałabym ci kogoś przedstawić.

Choć wyższy od niej o ponad dziesięć centymetrów, Moss Coleman od razu wyczuł siłę Agnes. Kryła się w taksującym spojrzeniu brązowych oczu i wyprostowanej sylwetce. Wystarczająco często widział te symptomy we władnym ojcu. I perły. Czemu one zawsze noszą perły? Nie znał matki bez pereł.

Billie przerwała ciszę:

– Mamo, to Moss Coleman. Był tak uprzejmy, że przywiózł mnie do domu, żebym się nie spóźniła. Moss, to moja mama, Agnes Ames.

Czekał, aż Agnes poda mu rękę. Nie zrobiła tego. Billie wpadła w rozpacz. Agnes taksowała Mossa podejrzliwym wzrokiem.

– Zaprosiłam Mossa na obiad. Pochodzi z Teksasu. Już od dawna nie jadł domowych posiłków. Wiedziałam, że nie będziesz miała nic przeciwko temu – Billie nalegała desperacko.

– Na obiad. Ależ oczywiście. Z chęcią zobaczymy pana na obiedzie – zreflektowała się Agnes.

Jako gościa czy jako danie główne, zastanawiał się Moss. Ale chwileczkę, przecież wcale jeszcze nie przyjął tego zaproszenia. Kogoś tu nabijano w butelkę i chyba wiedział, kogo.

– Pani Ames, nie chciałbym sprawiać kłopotu – zaczął swoim najlepszym teksaskim akcentem, ale zanim zdążył coś dodać, Agnes wpadła mu w słowo z czymś, co od biedy mogło uchodzić za uśmiech na ustach.

– Doskonale. Powiedzmy, o drugiej? I dziękuję za odwiezienie córki. To bardzo uprzejme z pana strony. Jest jeszcze taka młoda. Zawsze się martwię, kiedy późno wraca. – Tak, na to właśnie czekał: delikatna aluzja, że uważa się go za podłego satyra czyhającego na dziewice.

– Cała przyjemność po mojej stronie – odparł, nie zapominając przeciągać samogłosek jak Południowcy. – Billie, dziękuję za zaproszenie. Muszę zwrócić samochód. Do widzenia paniom.

Nie powiedział, czy przyjdzie, czy nie, i Billie ze smutkiem odprowadziła go wzrokiem. Nadal miała w uszach słowa matki na temat jej młodości.

W samochodzie Moss odetchnął z ulgą. Nie zamierzał skorzystać z zaproszenia. Z drugiej jednak strony, niedziele są koszmarnie nudne, a rozmowa z Billie sprawiła mu przyjemność. Jeśli nie będzie miał nic lepszego do roboty, wpadnie koło drugiej, w innym wypadku zadzwoni.

Zanim Agnes otworzyła usta, Billie podniosła głowę:

– To bardzo miło, że mnie odwiózł, prawda, mamo?

– Billie, ile reguł złamałaś tego popołudnia? – spytała Agnes lodowato.

– Mamo, proszę. Czy musimy znowu przez to przechodzić? Wróciłam do domu cała i zdrowa. Nic się nie stało. Porucznik jest czarujący. Nie powiedział, że przyjdzie. Na pewno ma inne plany, więc nie musisz się martwić. Przepraszam, jeśli cię zdenerwowałam.

Agnes prychnęła pogardliwie. Była to jej zwykła reakcja na przeprosiny córki. Billie ciągle liczyła, że matka chociaż raz jej wybaczy i zrozumie.

– Pójdę do pokoju. Zejdę na kolację.

– Od dzisiaj twój pokój to gabinet. Nasz sąsiad, pan Cambell i jego siostrzeniec, pomogli mi znieść meble na dół. Mam zamiar wynająć twój pokój. Billie, tego wymaga od nas patriotyzm. Kryzys mieszkaniowy się pogłębia.

Billie wiedziała tylko, że w jej pokoju, jedynym miejscu, które od dziecka uważała za swoje, zamieszka ktoś obcy.

– Szkoda, że mnie nie uprzedziłaś, mamo. Wolałabym sama pakować moje rzeczy. Czy zabrałaś stamtąd wszystko? Rysunki też? – z trudem hamowała wściekłość.

– Tak. Idź, sprawdź sama. No, nie martw się. Z gabinetu będziesz mogła obserwować, czy twój porucznik przyjdzie na obiad – przekonywała Agnes ze słodkim uśmiechem.

Billie zrozumiała od razu. Zgoda na wizytę Mossa to nagroda za wyrugowanie jej z pokoju. Od razu pojęła też, że musi zaakceptować warunek matki. W innym wypadku Agnes zaprezentuje jutro najbardziej naburmuszone, obojętne wcielenie, a Billie będzie się skręcać ze wstydu.

To nie fair. To po prostu nie fair. Przecież mogła ją chociaż zapytać, zanim podjęła decyzję o wynajmie. Billie weszła do gabinetu. Obita pluszem kanapa w niszy okiennej to wymarzone miejsce do czytania. Poza tym miała stąd doskonały widok na podjazd i ulicę. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.

Agnes nadal stała w holu z lekko przekrzywioną głową, jakby nadsłuchiwała. Przez głowę przelatywały jej pytania o Billie. Jej zdolna, dobrze ułożona córka wróciła do domu inna niż z niego wyszła, przy czym ta zmiana nie miała nic wspólnego ze sztucznym rumieńcem jej policzków ani nienaturalną różowością ust.

Agnes Ames zajrzała do piecyka, gdzie brązowiał smakowity kurczak. Jak niemal każda gospodyni w Filadelfii – ambicją jej wszak było robić to samo co inni, tylko lepiej – po powrocie z niedzielnej mszy wstawiła kurczaka do pieca. Zaprosić gościa na niedzielny obiad to jedno, przygotować odpowiedni, choć niedrogi posiłek, to co innego.

Kurczak wyglądał bardzo apetycznie. Agnes rozejrzała się po kuchni, którą wypełniał zapach przypraw. Wszystko gotowe: miska zielonej sałaty, fasolka szparagowa, ze względu na porę roku droższa, niż Agnes się spodziewała. Puree ziemniaczane i sos dopełnią menu. Masło, niemal bezcenne, odkąd wprowadzono kupony żywnościowe, należało najpierw zmiękczyć, potem ubić z zimną wodą i schłodzić ponownie. Dzięki tej sztuczce wzrastała objętość. Agnes Ames nie znosiła margaryny. Poprzedniego wieczora upiekła pyszną kruchą szarlotkę. Była wprawdzie nie najlepszą kucharką, ale za to mistrzynią ciast. Wolała nie myśleć o poważnie naruszonym zapasie cukru.