Jude Deveraux: Dama

– Może nie powinnaś – przyznała Houston. – A teraz muszę iść. Życz mi szczęścia.

– Opowiedz mi jutro. Chcę wiedzieć o wszystkim, o każdziutkim meblu, podłodze, suficie – powiedziała Tia, sprowadzając przyjaciółkę na dół.

– Opowiem – zawołała Houston, a po chwili wbiegała już na podjazd prowadzący do domu Taggerta. Zła była, że zjawi się pieszo, jak jakiś zbieg czy żebrak, bez powozu, ale nie mogła ryzykować. Kolisty podjazd prowadził na front domu, a wysokie, białe skrzydła otaczały go, jak ramiona, z obu stron. Na dachach widniały barierki i Houston zastanawiała się, czy to znaczy, że urządzono tam tarasy.

Drzwi wejściowe były białe, z dwoma szklanymi panelami i gdy przeglądając się w nich wygładzała suknię, serce jej waliło. Starając się uspokoić, zapukała. Po chwili usłyszała ciężkie kroki odbijające się echem w pustym domu.

Kane Taggert, wciąż w swym roboczym ubraniu, uśmiechnął się otwierając jej drzwi.

– Mam nadzieję, że nie jestem za wcześnie – powiedziała Houston, starając się patrzeć wprost na niego i nie rozglądać się po otoczeniu.

– Akurat. Kolacja gotowa.

Cofnął się i Houston po raz pierwszy zobaczyła wnętrze domu.

Z obu stron pomieszczenia schodziły cudowne, szerokie schody, otoczone kutą żelazną barierką. Schody opierały się na białych kolumnach, których ozdobne zwieńczenia przechodziły w wysoki sufit. Wszystko utrzymane było w biało-złotym kolorycie, podkreślonym przez delikatne elektryczne oświetlenie.

– Podoba się pani? – spytał Kane, wyraźnie rozbawiony wyrazem jej twarzy.

Houston zdołała zamknąć rozdziawione z zachwytu usta.

– To najpiękniejsze wnętrze, jakie widziałam – wyszeptała.

Kane puchł z dumy.

– Chce se pani pooglądać, czy zjeść?

– Oglądać – odpowiedziała starając się dojrzeć każdy skrawek holu i klatki schodowej.

– No, to chodźmy – powiedział Kane i natychmiast ruszył. – Ten pokoik to mój gabinet – rzucił, otwierając drzwi do pokoju rozmiarów całego parteru domu Chandlerów. Był wyłożony piękną orzechową boazerią, a na jednej ze ścian Houston zobaczyła marmurowy kominek. Jednak na środku pokoju stało tanie, dębowe biurko, a przy nim dwa stare krzesła kuchenne. Na biurku walało się mnóstwo papierów, z których część spadła na wyłożoną parkietem podłogę. – A to biblioteka.

Nie dając jej czasu na przyglądanie się, zaprowadził ją do obszernego pomieszczenia ze ścianami wyłożonymi drewnem w kolorze złota obstawionego pustymi półkami na książki. Między boazerią znajdowały się kawałki całkiem pustych, otynkowanych ścian.

– Tu idą jakieś tam dywany, alem ich jeszcze nie powiesił – powiedział, gdy wychodzili z pokoju. – A to się nazywa duży salon.

Houston zdołała zaledwie rzucić okiem na duży, biały pokój pozbawiony zupełnie mebli, gdy gospodarz już ją wprowadził do małego saloniku, jadalni, pomalowanej na jasnoseledynowy kolor, po czym skierował się poprzez hol do części służbowej.

– To jest kuchnia – oznajmił zupełnie niepotrzebnie. – Pani siada.

Kiwnął głową w kierunku dużego, dębowego stołu i krzeseł, które musiały pochodzić z tego samego źródła co biurko w gabinecie.

Siadła i zauważyła, że krawędź stołu jest zatłuszczona.

– Pański stół i biurko wydają się kompletem – powiedziała ostrożnie.

– No, zamówiłem to wszystko u Searsa w Roebuck – przyznał, napełniając miski zawartością olbrzymiego gara, stojącego na kuchennym piecu. – Mam jeszcze więcej na górze. Bardzo ładne. Jest jedno krzesło wyścielone czerwonym aksamitem z żółtymi chwaścikami.

– Interesujący mebelek.

Postawił przed nią miskę gulaszu z wielkimi kawałami mięsa pływającymi w tłustym sosie i usiadł.

– Niech pani je, nim ostygnie.

Houston wzięła do ręki łyżkę i zaczęła grzebać w jedzeniu.

– Kto projektował pański dom?

– Taki facet ze wschodu, a co?Podoba się pani, nie?

– Bardzo. Tylko byłam ciekawa.

– Czego? – spytał z pełnymi ustami.

– Dlaczego jest taki pusty? Dlaczego w pokojach nie ma mebli? My, to znaczy mieszkańcy Chandler, widzieliśmy, jak przywożono skrzynie po ukończeniu domu. Byliśmy pewni, że to meble.

Patrzył, jak przesuwa łyżką mięso w talerzu.

– Kupiłem mnóstwo mebli, dywanów, posągów. Nawet wynająłem dwóch ludzi, żeby wszystko pokupowali i teraz to jest na strychu.

– Schowane? Dlaczego? Ma pan taki cudowny dom, a mieszka tu chyba sam, z jednym służącym, i nie ma nawet na czym usiąść. Oprócz tego, oczywiście, co pan kupił u Searsa w Roebuck.

– No, dlatego panią tu zaprosiłem. Je to pani? – Zabrał jej miskę i sam dokończył gulasz.

Houston oparła łokcie na stole i pochyliła się do niego, zafascynowana.

– Dlaczego pan mnie zaprosił?

– Wie pani na pewno, że jestem bogaty, naprawdę bogaty i umiem robić pieniądze. Po pierwszych pięciu milionach to już jest łatwo, ale nie umiem ich wydawać.

– Nie wie pan jak? – zdumiała się Houston.

– No, potrafię złożyć zamówienie u Searsa, ale jeśli idzie o miliony, muszę wynajmować ludzi. Na przykład z tym domem. Spytałem żonę jednego znajomego, kogo powinienem wziąć do zaprojektowania domu. Przyszedł do mojego biura, powiedziałem, że chcę coś wspaniałego i wybudował mi to. Potem wynająłem tych dwóch ludzi, o których pani mówiłem, i kupili meble. Nawet nie widziałem, co. Bo może mojej żonie by się nie spodobało i chciałaby przemeblować, to po co robić to dwa razy.

Houston odsunęła się.

– Nie wiedziałam, że jest pan żonaty.

– Jeszcze nie. Ale już sobie upatrzyłem.

– Gratuluję.

Kane uśmiechnął się do niej.

– Nie mogę mieć w tym domu takiej zwyczajnej kobiety. To musi być prawdziwa, najprawdziwsza dama. Ktoś mi kiedyś powiedział, że prawdziwa dama jest odważna, że będzie walczyć o słuszną sprawę i stanie po stronie przegranego i jeszcze będzie nosić prosto kapelusz na głowie. I prawdziwa dama potrafi zmrozić człowieka spojrzeniem. Ty to dzisiaj zrobiłaś, Houston.

– Przepraszam bardzo.

Odsunął drugą pustą miskę i nachylił się w jej stronę.

– Kiedym wrócił do tego miasta, wszystkie tutejsze baby robiły z siebie idiotki przy mnie. A jak nie zwracałem uwagi, to się zachowywały jak dziwki, bo takie są. Faceci stali z tyłu i się śmiali, niektórzy się wściekali, ale nikt się do mnie nie odezwał. I żadna z nich nie była po prostu miła dla mnie. Tylko pani.

– Ależ na pewno, proszę pana, inne kobiety…

– Żadna nie stanęła za mną, jak pani dzisiaj. A jak pani na mnie spojrzała, kiedym panią dotknął! Zmroziło mnie prawie na śmierć!

– Panie Taggert, sądzę, że powinnam już iść.

Nie podobało jej się, że w tym kierunku zmierza ich rozmowa. Była sama z tym ledwie cywilizowanym człowiekiem i nikt nie wiedział, dokąd poszła.

– Nie może pani jeszcze iść. Mam coś do powiedzenia.

– Może pan mi przysłać list. Naprawdę muszę iść.

– Niech pani pójdzie ze mną na dwór. Mam tam dużo roślin – powiedział błagalnym tonem małego chłopca.

Miała nadzieję, że może to jego „dużo roślin” to jest ogród.

To był ogród: całe akry pachnących, kwitnących krzewów, bylin, róż i drzew.

– Jest równie piękny, jak dom – powiedziała, żałując, że nie może pochodzić po ścieżkach, które widziała w świetle księżyca. – Co jeszcze miał mi pan do powiedzenia? Naprawdę zaraz idę.

– Wie pani, widywałem panią, jak pani była mała. Bawiła się pani z Markiem Fentonem. Oczywiście nigdy mnie pani nie zauważała. Byłem tylko chłopcem stajennym – powiedział zduszonym głosem, ale zaraz się rozluźnił. – Zastanawiałem się, co z pani wyrośnie, bo pani z Chandlerów, i bawiła się z Fentonami i w ogóle. Ale okazała się pani w porządku.