Jude Deveraux: Dama

Blair wydawała się przerażona.

– Nie, skąd. To ostatnia rzecz, jaką bym… czy… mówił dużo o mnie?

Houston zacisnęła zęby. Przypomniała sobie, jak powiedział, że zwykle jest oziębła, ale wczoraj…

– Spróbujmy o tym zapomnieć. Porozmawiam z Lee, kiedy mu minie wściekłość, i zachowamy to wszystko między sobą. Z początku może być trudno, ale jestem pewna, że jakoś to rozwiążemy. Niech nas to nie rozdziela. Nasze siostrzane układy są ważniejsze niż takie sprawy.

– Dziękuję – powiedziała Blair i uściskała ją. – Nikt nie ma takiej wspaniałej siostry jak ja. Kocham cię.

Blair chyba czuła się lepiej, ale Houston miała jakieś absurdalne wątpliwości. Kochała Lee od zawsze, chciała za niego wyjść od dziecka. Ten drobiazg, ta jedna noc z niewłaściwą siostrą nie mogą chyba niczego zmienić?

– Oczywiście, że nie – powiedziała głośno, wygładziła spódnicę i ruszyła w stronę domu. Jedna noc nie przekreśli tylu wspólnych lat.

O czwartej po południu Houston i Blair siedziały z matką w salonie. Blair czytała pismo medyczne, pozostałe panie szyły, gdy nagle drzwi otwarły się z wielkim hukiem.

– Gdzie ona jest? – grzmiał Duncan Gates, aż zadźwięczał kryształowy żyrandol nad ich głowami. – Gdzie ta latawica? Gdzie ta kusicielka?

Wpadł do pokoju, trzęsąc się ze złości. Złapał Blair za rękę, ściągnął z krzesła i pociągnął do drzwi.

– Panie Gates! – Opal skoczyła na równe nogi. – Co to wszystko znaczy?

– Ta… ta córka szatana spędziła noc z Leanderem, a on, mimo, że jest nieczysta, chce z niej zrobić uczciwą kobietę!

– Co?! – zapytały wszystkie trzy, niepomiernie zdumione.

– Powiedziałem, że Leander mimo to chce się ożenić z tą ladacznicą. – Z tymi słowami prawie wywlókł z domu głośno protestującą Blair.

Houston ciężko usiadła z powrotem. Nie była w stanie pojąć, co się wokół niej dzieje.

– Houston – spytała wreszcie matka – zeszłej nocy zamieniłaś się z Blair, prawda?

Skinęła twierdząco głową i wróciła do szycia, jakby nic się nie wydarzyło. Słońce zaszło, w pokoju ściemniło się, więc służąca włączyła światło, ale matka i córka wciąż siedziały w milczeniu.

Przez głowę Houston przemknęła tylko jedna myśl: To koniec. Wszystko się skończyło.

O północy usłyszały otwieranie drzwi i po chwili Duncan wepchnął do salonu Blair.

– Załatwione – powiedział głosem ochrypłym ze zmęczenia. – Blair i Leander pobiorą się za dwa tygodnie. W niedzielę zapowiedzą to w kościele.

Houston wstała po cichu.

– Córko… – Duncan zwrócił się do niej serdecznie. – Tak mi przykro.

Skinęła tylko głową i skierowała się w stronę schodów.

– Houston – odezwała się Blair. – Proszę…

Houston nie była w stanie współczuć siostrze. Weszła na górę i nie obejrzała się nawet wtedy, gdy usłyszała płacz Blair.

W swoim pokoju wciąż czuła się otępiała. Przez jedną noc zmieniło się całe jej życie. Wszystko stracone. Spojrzała na wiszący na ścianie dyplom Szkoły Młodych Dam panny Jones. Z wściekłością zdjęła go ze ściany i rzuciła na podłogę, ale nie przyniosło jej to żadnej ulgi, chociaż szkło rozprysło się w drobne kawałki.

Rozebrała się; kiedy była już w nocnej koszuli, weszła matka.

– Houston – powiedziała Opal, kładąc rękę na ramieniu córki.

– Idź do niej – odparła. – Blair cię potrzebuje. Jeśli tutaj zostanie i wyjdzie za Leandera, bardzo wiele poświęci.

– Ale ty też. Wiele straciłaś tej nocy.

– Ja straciłam już dawno. Naprawdę, idź do niej. Ze mną wszystko w porządku.

Opal podniosła zniszczony dyplom.

– Chcę cię zobaczyć w łóżku.

Houston posłusznie położyła się do łóżka.

– Zawsze posłuszna, prawda, mamo? Jestem zawsze posłuszna. Jeśli nie rodziców, to słucham Leandera. Zawsze byłam taką grzeczną dziewczynką i co mi z tego przyszło? Jestem najprawdziwszą damą, a moja siostra swoimi majtkami i pocałunkami zdobyła więcej niż ja, chociaż pracowałam na to od pierwszej klasy.

– Houston – prosiła matka.

– Zostaw mnie! – krzyknęła Houston. – Zostaw mnie w spokoju!

Opal wyszła od niej zszokowana.

Niedzielny poranek wstał słoneczny i piękny. Słońce błyszczało nad Ayers Peak, górującym nad zachodnimi wzgórzami Chandler. W mieście znajdowało się wiele kościołów niemalże wszystkich wyznań i większość była pełna.

Słońce nie zdołało jednak stopić chłodu w sercach bliźniaczek Chandler, które szły po obu stronach ojczyma. Ich matkę zaatakowała nagle jakaś tajemnicza przypadłość, z powodu której nie mogła być świadkiem publicznej hańby swych córek.

Leander czekał na nich w ławkach i patrzył w stronę Houston, a kiedy się zbliżyli, wyciągnął do niej rękę.

– Houston – szepnął.

Teraz potrafi nas odróżnić, pomyślała, ale cofnęła rękę, żeby uniknąć jego dotyku.

Duncan niemalże popchnął Blair w kierunku Lee i nareszcie usiedli: Blair obok Leandera, później Duncan i na końcu Houston.

Msza minęła jej błyskawicznie, gdyż Houston wiedziała, że na końcu będą zapowiedzi. Nadeszło to zbyt prędko.

Niestety, nie było dziś wielebnego Thomasa i w jego zastępstwie celebrował mszę wielebny Smithson, który nie był zbyt taktowny.

– A teraz mam zapowiedź – powiedział wesoło. – Wydaje się, że nasz drogi Leander zmienił zamiary co do bliźniaczek i jest teraz zaręczony z Blair. Ja pewnie też miałbym trudności, którą z nich wybrać. Gratulacje, Lee.

Przez moment wszyscy w kościele byli jak porażeni gromem. Później mężczyźni zaczęli chichotać, a kobiety wzdychały zdumione. Wszyscy wstali i ruszyli do wyjścia.

– Houston, musisz mnie wysłuchać – powiedział Lee, łapiąc ją za ramię. – Muszę ci coś wyjaśnić.

– Już wyjaśniłeś – syknęła. – Kiedy mi powiedziałeś, jaka cudowna była Blair i wyraziłeś nadzieję, że księżniczka lodowata już nie powróci. Wtedy wyjaśniłeś. Dzień dobry. – Uśmiechnęła się do przechodnia.

– Cześć, Houston, czy jesteś może Blair? – spytał ktoś.

– Gratulacje, Lee. – Ktoś poklepał go po ramieniu i odszedł, śmiejąc się.

– Houston, chodźmy gdzieś.

– Możesz sobie iść do swojej narzeczonej. – Spojrzała na niego ze złością.

– Houston – błagał Lee. – Proszę.

– Jeżeli nie zabierzesz ręki, zacznę krzyczeć. Już tyle wstydu się przez ciebie najadłam, że jest mi wszystko jedno.

– Leander! – powiedział Duncan. – Blair na ciebie czeka.

Lee niechętnie odwrócił się od Houston, złapał Blair za ramię, wepchnął ją do powoziku i bardzo prędko odjechali.

Gdy tylko została sama, otoczyły ją różne znajome, odgradzając od opiekuńczego Duncana. Były zdumione, zatroskane, niektóre współczujące. Jednak przeważnie wszystkie się dziwiły.

– Houston, co się stało? Myślałam, że ty i Leander byliście tacy szczęśliwi.

– Jak Leander może woleć Blair? Przecież bezustannie się kłócą.

– Kiedy zapadła ta decyzja?

– Czy jest ktoś inny?

– Macie rację, do cholery. Jest – rozległ się za nimi gromki głos. Odwróciły się i ujrzały Kane’a Taggerta.

Nikt w mieście nie słyszał jeszcze, żeby tyle naraz powiedział, a on nigdy chyba nie interesował się tym, co kto robi. Kobiety gapiły się na tego potężnego mężczyznę w skromnym ubraniu, z rozwichrzoną brodą, gdy przedzierał się przez tłum. Najbardziej zdumiona była Houston.