Jude Deveraux: Dama

– Przepraszam, że nie zdążyłem na mszę, bo bym siadł koło ciebie – powiedział, gdy doszedł do niej. – Nie bądź taka zdziwiona, słoneczko. Wiem, obiecałem utrzymać naszą tajemnicę trochę dłużej, ale jak już stary Lee zdradził swoją…

– Tajemnicę? – spytała jedna z pań.

Kane objął Houston ramieniem. Stanowili szokującą parę: on kudłaty, nieporządny, ona idealnie elegancka.

– Zerwała zaręczyny z Leanderem, bo wzięła i zakochała się we mnie. Mówię paniom, nie mogła nic na to poradzić.

– A kiedy to się zdarzyło? – jedna z pań odzyskała nagle rezon.

Houston znowu zaczęła oddychać.

– Zaczęło się, kiedy pan Taggert i ja zjedliśmy razem kolację w jego domu – szepnęła, pewna, że później będzie żałowała każdego słowa, ale teraz miło było nie przyznawać, że została zdradzona.

– A co z Leanderem?

– Pocieszyła go kochająca siostra Houston, Blair – oznajmił słodko Kane. – A teraz musimy lecieć. Mam nadzieję, że przyjdziecie panie wszystkie na ślub, podwójny, za dwa tygodnie. – Objął ją lekko w talii i skierował w stronę swojego starego wozu.

Gdy ruszyli, Houston siedziała sztywno na brzegu siedzenia. Kane zatrzymał się dopiero na skraju swej posiadłości. Przed nimi rozpościerał się olbrzymi ogród, a w tle widać było dom. Wyciągnął ręce, żeby pomóc jej zejść.

– Musimy porozmawiać.

Houston była zbyt otępiała, żeby protestować.

– Przyszedłbym do kościoła usiąść koło ciebie, tylko miałem robotę. Ale chyba byłem w samą porę. Jeszcze minuta i te jędze żywcem by cię zjadły.

– Proszę? – Houston nie bardzo słuchała.

Aż do dzisiejszego ranka miała nadzieję, że to był zły sen, z którego się obudzi i okaże się, że wciąż jest zaręczona z Leanderem.

– Słuchasz mnie w ogóle? Co ci jest?

– Nic mi nie jest, nie licząc publicznego upokorzenia. Przepraszam bardzo. Nie chciałam pana obarczać moimi problemami.

– Chyba nic żeś nie słyszała, co mówiłem? Nie słyszałaś, jak mówiłem, że się z tobą żenię? Zaprosiłem wszystkich na podwójne wesele.

– I bardzo panu za to dziękuję. – Houston zdobyła się na uśmiech. – To bardzo uprzejme, że pospieszył mi pan na ratunek. Byłby z pana wspaniały rycerz. A teraz chyba powinnam wracać.

– Jesteś najgłupszą babą, jaką widziałem! Jak za mnie nie wyjdziesz, to co będziesz robiła? Myślisz, że ktoś z tak zwanego towarzystwa cię weźmie? Boją się całego klanu Westfieldów. Myślisz, że Marc Fenton cię zechce?

– Marc Fenton? – spytała zdumiona. – Dlaczego Marc miałby, jak pan to ujął, mnie zechcieć?

– Tak się tylko zastanawiałem. – Podszedł bliżej. – A czemu nie chcesz za mnie wyjść? Jestem bogaty, mam dużą chałupę, ciebie właśnie wyrolowali i nie masz nic innego.

Popatrzyła na niego w górę i choć trochę się czuła nieswojo z powodu jego rozmiarów, właściwie się go nie bała. Nagle przestała myśleć o Blair i Leanderze.

– Bo cię nie kocham – powiedziała stanowczo. – I nic o tobie nie wiem. Równie dobrze mogłeś być dziesięć razy żonaty i pozamykać wszystkie żony w piwnicy. Wygląda, że byłbyś do tego zdolny – dodała, patrząc z odrazą na jego owłosioną twarz i grubą koszulę rozdartą na ramieniu.

Przez długą chwilę Kane stał z rozdziawioną gębą i patrzył na nią zdumiony.

– Więc tak o mnie myślisz? – Podszedł jeszcze bliżej. – Posłuchaj, paniusiu. Nie miałem nawet czasu, żeby się ożenić. Od chwili, kiedy miałem osiemnaście lat i Fenton wywalił mnie na zbitą mordę, robiłem pieniądze. Były trzy lata, kiedy prawie nie spałem. A ty mi tu opowiadasz, że mogłem mieć czas na dziesięć żon!

– Może się pomyliłam – powiedziała, uśmiechając się ostrożnie.

Kane nie poruszył się.

– Wiesz, że jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką w życiu widziałem?

Objął ją jedną ręką przez plecy, przyciągnął do siebie, drugą rękę wsunął w jej starannie upiętą koafiurę i pocałował ją.

Całowała się z Leanderem setki razy. Był taki znany, bliski, lecz pocałunek Kane’a to było coś, czego jeszcze nigdy nie doświadczyła. Nie był to subtelny pocałunek dżentelmena i damy; raczej taki, jaki jej zdaniem pasował bardziej do chłopca stajennego.

Puścił ją tak nagle, że omal się nie przewróciła; przez moment patrzyli na siebie.

– Pani, jeżeli tak mnie całujesz, chociaż niby kochasz tego Westfielda, to mogę żyć i bez twojej miłości.

Houston nic nie powiedziała. Ujął ją pod łokieć.

– Teraz cię odwiozę i możesz zacząć planować nasze wesele. Kup sobie, co tam potrzebujesz. Przekażę jakieś pieniądze w banku na ciebie. Chcę mnóstwo kwiatów na wesele, więc załatw, żeby tu przysłali. Może być z Kalifornii, jeżeli chcesz, albo zobacz, co mam tu w oranżerii. I ślub będzie w moim domu. Na strychu są krzesła. Niech wszystkie baby z miasta przyjdą.

– Zaraz! Proszę! – powiedziała, upinając włosy, gdy ją poganiał. – Jeszcze się nie zgodziłam. Proszę, niech mi pan da trochę czasu. Jeszcze nie doszłam do siebie po utracie narzeczonego. – Położyła mu rękę na ramieniu, poczuła grę mięśni pod grubą koszulą.

Uniósł jej rękę i przez moment pomyślała, że chce ją pocałować.

– Kupię ci pierścionek. Co lubisz? Brylanty? Szmaragdy? Jak się nazywają te niebieskie?

– Szafiry – odpowiedziała automatycznie. – Proszę mi nie kupować pierścionka. Małżeństwo jest na całe życie. Nie mogę się zbyt spieszyć.

– Nie spiesz się. Masz całe dwa tygodnie, żeby się oswoić z myślą, że będziesz moją żoną.

– Czy pan nigdy nie słucha, co mówią inni? – spytała załamana.

Uśmiechnął się.

– Nie, nigdy. Dlatego się wzbogaciłem. Jak widziałem coś, co chciałem, to zdobywałem.

– A ja jestem następna na liście? – spytała cicho.

– Na samej górze. Dokładnie tak wysoko, jak dom z mieszkaniem w Nowym Jorku, jaki ma Vanderbilt, a ja go chcę. Teraz zawiozę cię do domu, żebyś mogła o mnie powiedzieć rodzinie i wstawić mnie na miejsce Westfielda. Będzie żałował. Też będzie miał jedną z Chandlerek, ale ja będę miał damę.

Pociągnął za lejce tak nagle, że aż podskoczyła na siedzeniu. Przed drzwiami jej domu wyskoczył z wozu, prawie ją wyciągnął i postawił na ziemi.

– Muszę wracać. Powiesz o mnie rodzicom, tak? Jutro ci przyślę pierścionek. Jak czegoś potrzebujesz, daj znać Edanowi albo mnie. Spróbuje jutro się z tobą zobaczyć. – Spojrzał przez ramię na jej dom. – Muszę jechać – powiedział i wskoczył do wozu.

W domu czekali na nią Duncan i Opal. Matka z zaczerwienionymi od płaczu oczami, Duncan – spacerując po pokoju.

Houston spróbowała wziąć się w garść, zanim weszła do salonu.

– Dzień dobry, mamo. Panie Gates…

– Gdzieżeś ty była? – syknął Duncan.

– Och, Houston. – Opal zapłakała. – Nie musisz za niego wychodzić. Znajdziesz kogoś innego. To, że Leander popełnił błąd, nie znaczy, że i ty masz to zrobić.

– Zawsze byłaś taka zrównoważona – rzekł Duncan. – To Blair nie miała za grosz rozsądku i pakowała się we wszelkie możliwe kłopoty. Ty, jak na dziewczynę, byłaś niezwykle rozsądna. Miałaś wyjść za Leandera i…

– On już nie chce się ze mną ożenić – zauważyła.

– Ale Kane Taggert chce. – Opal załkała i skryła twarz w mokrej chusteczce.

Houston postanowiła bronić Kane’a.

– Na miłość boską, co zrobił ten człowiek, że zasłużył na taką wrogość? Nie zgodziłam się go poślubić, ale właśnie się zastanawiam, dlaczego nie miałabym tego zrobić.