Jude Deveraux: Miranda

Odwrócił się, by wyjść.

– Sama pojadę, jeśli tylko pożyczysz mi konia i strzelbę. Doskonale strzelam. Byłam kiedyś na polowaniu w Szkocji i…

Popatrzył na nią, jakby oszalała, i wyszedł.

Linnet przez chwilę stała nieruchomo, nie wiedząc, co ma zrobić. Potem zaczęła sprzątanie. Zamierzała wygrać tę dyskusję, lecz okazało się, że nie będzie to łatwe. Nie sądziła, by Indianie chcieli skrzywdzić dzieci; mimo to była przekonana, że należy je odbić i oddać krewnym.

– Widzę, że sukienka pasuje na ciebie. – W drzwiach stała dziewczynka mniej więcej czternastoletnia drobna, piegowata, o twarzy bez wyrazu. Linnet uśmiechnęła się do niej. Dziękuję, że mi ją pożyczyłaś, ale obawiam się, Ze ją pobrudzę. Jestem Linnet Tyler. – Wyciągnęła rękę a dziewczynka przez chwilę mrugała powiekami zaskoczona, po czym uśmiechnęła się i podała rękę na powitanie.

– Jestem Caroline Tucker.

– Tucker? Chyba poznałam dziś rano twojego brata.

– Jessiego? Mówił o tobie. Mogę ci w czymś pomóc?

– Dziękuję. Chcę tylko trochę uporządkować to miejsce. To będzie mój dom – dodała z dumą.

Caroline rozejrzała się po walącej się chacie, zastanawiając się, czy tu w ogóle da się mieszkać.

– Ale ja nie mam teraz nic innego do roboty – powiedziała, chwytając drugi koniec ławki, którą Lin net usiłowała wypchnąć na zewnątrz.

Następnymi osobami, które pojawiły się w chacie, były ośmioletnie bliźniaczki Starków, Eubrown i Lissie. Miały identyczne warkocze i zadarte nosy. Chciały poznać dziewczynę Maca, bo tak ją określiła pani Emerson. Corinne się wścieknie!

Całe Sweetbriar obiegła wieść, że Linnet jest ładna. Wkrótce w jej chacie zaczęli się pojawiać pod byle pretekstem niemal wszyscy młodzieńcy mieszkający w osadzie. Linnet wysyłała ich z wiadrami po wodę do strumienia odległego o około sto jardów. W pewnej chwili, gdy przykucnięta zmywała podłogę, zamarła w bezruchu, zobaczywszy przed sobą nagle parę stóp. Na wspomnienie ataku Indian i widoku matki leżącej na ziemi jej serce zaczęło bić jak oszalałe. Podniosła wzrok, ale nie mogła dojrzeć twarzy mężczyzny stojącego tyłem do drzwi.

Wiem, jestem Linnet Tyler. – Wyciągnęła rękę, A on stał oniemiały z uchylonymi ustami Był młody umięśniony, miał szczeciniaste ciemne włosy i nieco zbyt szerokie usta, by mógł uchodzić za przystojnego. Ogólnie rzecz biorąc, był to wyglądający sympatycznie młody człowiek.

– Ty jesteś tą dziewczyną przywiezioną przez Maca -stwierdził raczej niż zapytał, mocnym, miłym głosem.

– Tak zgadza się, a ty? – Nadal nie cofała ręki.

– Worth psze pani. Worth Jamieson. Mieszkam na farmie pięć mil stąd. Dziś przyszedłem tu do sklepu.

Sięgnęła po jego prawą rękę i potrząsnęła nią.

– Miło mi pana poznać, panie Jamieson.

– Wystarczy Worth, psze pani.

Linnet trudno było się przyzwyczaić do amerykańskiego zwyczaju używania tylko imion.

– Mieszkasz w chacie Starego Luke'a?

– Tak, zgadza się.

– Wezmę to. Jesteś za słaba, żeby dźwigać takie ciężary. – Wyjął z jej ręki kubeł pełen wody.

Uśmiechnęła się z wdzięcznością.

– Dziękuję. Nie wiedzieć czemu wszyscy tu uważa ją mnie za słabowitą, ale muszę przyznać, że sprawia mi to przyjemność.

– Panno Linnet, jest Pani najpiękniejszym stworzeniem, jakie w życiu widziałem.

Roześmiała się.

– Dziękuję nie tylko za pomoc, ale i za komplement. A teraz pozwól, że ci to zabiorę. Muszę wyszorować podłogę.

Worth nie oddał wiadra, lecz wniósł je do chaty i postawił na podłodze; rozglądał się przez chwilę, po czym wyszedł. Po kilku minutach Linnet ze zdziwieniem stwierdziła, że jej gość naprawia dziurę w dachu. Uśmiechnęła się do niego, pomachała mu i zajęła się brudną podłogą.

Hej, Mac, widziałeś, co się wyprawia w chacie tej małej? Całe miasto jej pomaga – zawołał Doli Stark ze swojego ulubionego krzesła przy wygaszonym kominku.

– No, widziałem – nadeszła niechętna odpowiedź z przeciwległego kąta. Gaylon przerwał struganie kijka.

– Nawet Wortha Jamiesona pogoniła na dach.

– Wortha? – powtórzył zdziwiony Doli. – Przecież jest płochliwy jak źrebak. Co zrobiła, że na nią w ogóle popatrzył? Nie mówiąc już o naprawianiu dachu.

Gaylon powrócił do swojego zajęcia.

– Już ona tam wie, jak to zrobić. Nawet Mac bił się dla niej z jakimś wyrzutkiem od Szalonego Niedźwiedzia i mówię ci, że wtedy nie była takim pachnidełkiem jak dziś rano.

– Nie możecie porozmawiać o czymś innym? – zapytał Mac znad księgi rozłożonej na kontuarze.

Gaylon i Doli wymienili znaczące spojrzenie. Obaj mieli uniesione brwi i ściągnięte usta.

– Możemy mówić o pogodzie, ale to nie jest takie smakowite jak ta lala, którą tu przywiozłeś – odparł

Gaylon.

– Lepiej ją zaobrączkuj, Mac, zanim się tu pojawi Cord.

– Cord? – powtórzył bezmyślnie Mac.

– A tak, Cord – potwierdził Gaylon. – Słyszałeś o nim, nie? Ten, który ci zeszłej zimy zabrał dziewuchę Trulocków..

– Chyba było trochę inaczej, a poza tym fakt, że to ja przywiozłem Linnet, nie świadczy jeszcze, że jest moja

Doli skrzywił się.

Jasne, że nie. Ale wszyscy chłopcy w okolicy wzdychają do niej.

Devon zatrzasnął księgę..

– Wyraźnie nie macie nic do roboty, może i wy do niej pobiegniecie?

Pewnie, że bym to zrobił, ale boję się, ze ona i mnie zagoni do roboty jak tych wszystkich palantów.

Kiedy mogę, uciekam od roboty, a poza tym wyrosłem już z podrywania. – Doli rzucił ukradkowe spojrzenie na Gaylona.

Mac podszedł do drzwi.

_ No to może ja się przejdę. Potrzebuję trochę świeżego powietrza i spokoju.

_ Jasne, chłopie. I zabierz gwoździe. Słyszałem, że im zabrakło – krzyknął Doli, gdy trzasnęły drzwi.

Devon wyciągnął z kieszeni zwój sznurka i uśmiechnął się. Niedługo miało zajść słońce, a on już zgłodniał. Myśl o kolacji sam na sam z Linnet sprawiła, że uśmiechnął się szerzej.

Dwie godziny później stanął przed drzwiami Linnet, trzymając w garści dwa króliki. Zapukał. Otworzyła i uśmiechnęła się na jego widok. Na jednym policzku miała smugę kurzu.

– Właśnie skończyłam – powiedziała. Wyciągnęła drżącą rękę po króliki.

Nie pozwolił jej ich wziąć. Położył dziewczynie rękę na ramieniu i poprowadzi ją do ławki. • Usiądź i odpocznij. Ja to ugotuję.

– Nie na tym miał polegać nasz układ, Devonie.

– No i co z tego? Pracujesz przez cały boży dzień, odpowiadasz na setki pytań, a gdy przychodzi pora kolacji, wszyscy znikają.

Uśmiechnęła się słabo.

– Nie przejmuj się. Nie mieli na myśli nic złego. Po prostu pilnują własnych spraw.

A ja nie.

– Jestem dla was wszystkich kłopotem. Prawda, Devonie?

– Ależ nie. Poradzisz sobie. Poczekaj tylko, aż wbijesz kilka liter do tej tępej głowy.

– Oh! – Usiadła prosto. – Twoje lekcje!

– Myślisz, że odpowiada mi taki wymęczony nauczyciel jak ty?

– Popatrz tylko na kominek.

Wstał i odnalazł kawałek drewna, na którym napisano coś węglem.

– Tam jest napisane – Devon. A przynajmniej wydaje mi się, że tak się to pisze.

– Nie wiesz? -Był zdziwiony, niemal rozczarowany jej niewiedzą.

– Każde słowo można zapisać na wiele sposobów, zwłaszcza imię. Mogę się tylko domyślać, masz może swój akt urodzenia?

– Akt czego? – Ostrożnie wsunął tabliczkę do kieszeni.