Emma Darcy: W kręgu elity

Czuł, że opór Sereny stopniowo słabnie. Przestała walczyć. Zaniknęła oczy i pokręciła głową.

– Usiłowałam zapomnieć, jak wiele nas dzieli. Popełniłam błąd. Nigdy me zasypiemy przepaści między nami, Nick.

Przytulił ją mocno i przycisnął jasną glówkę do swojej piersi. Intuicja podpowiedziała mu, że kontakt fizyczny zdziała więcej niż słowa.

– Jesteśmy jednością. Chyba teraz czujesz, że nie oddziela nas nawet szczelina.

Trzymał ją w objęciach i gładził po plecach bardzo długo. Czuł na piersiach coraz spokojniejszy oddech. Wreszcie westchnęła głęboko.

– Walczyłam ze sobą przez cały czas. Nie chciałam cię pragnąć – powiedziała przez łzy.

Nick cierpiał męki. Dręczyły go potworne wyrzuty sumienia. Głupi, prymitywny żart pozbawił biedną dziewczynę szansy na założenie rodziny i życie w dostatku. Włożyła wiele wysiłku, żeby wkroczyć w swój wymarzony, wspaniały świat.

Zapracowała na lepsze życie. On otrzymał świetlaną przyszłość na złotej tacy, ponieważ urodził się w zamożnej rodzinie. Bezmyślnie zdmuchnął płomyk nadziei, tylko, dlatego, że Serena nie zdobyła wykształcenia. Nawet nie próbował poznać osoby, którą z góry przekreślił. Nic dziwnego, że znienawidziła całą śmietankę towarzyską, do której kiedyś chciała należeć. Ustrzegł ją wprawdzie przed małżeństwem z bezwzględnym egoistą, ale przy okazji upokorzył i spowodował ciężki uraz psychiczny. Rozumiał teraz doskonale, czemu tak zawzięcie walczyła z nim i z rodzącym się uczuciem. Musiał ją przekonać, że je odwzajemnia.

– Nie przepraszaj, w niczym nie zawiniłaś. To ja wyrządziłem ci krzywdę z niskich pobudek. Lyall mnie zdenerwował. Ogłaszał wszem i wobec, że zatrudnia jednego z Morettich. Nazywał mnie swoim architektem i traktował jak podwładnego. Posługiwał się moim nazwiskiem, żeby podkreślić własne znaczenie. Szukałem zemsty. I znalazłem. Przy okazji skrzywdziłem niewinną osobę – wyznał ze wstydem.

– Nawet nie wiesz, jak bardzo.

– Nie zdawałem sobie z tego sprawy. Gdybym cię znał, te słowa nigdy by nie padły. Wybacz mi proszę, jeśli potrafisz.

Naprężyła wszystkie mięśnie, gotowa do obrony lub ucieczki. Czuł, że nadal mu nie ufa. Uniosła głowę i spojrzeniem błagała o uwolnienie z uścisku.

– Nie chowam urazy o jedno zdanie. Przeraża mnie natomiast twoje nastawienie do osób spoza kręgów elity.

– Proszę, nie osądzaj mnie tak surowo. Idiotyczny zbieg okoliczności ukazał ci moją osobę w niekorzystnym świetle. Zwykle oceniam ludzi na pod stawie uczynków, a nie zajmowanego stanowiska – tłumaczył. Ujął jej twarz w dłonie i popatrzył głęboko w oczy – W tobie odnalazłem wszystkie wartości, których poszukiwałem. Ty też chyba dostrzegłaś we mnie jakieś zalety. Inaczej nie przyjęłabyś zaproszenia. Zaufaj mi, proszę – Ucałował ją w czoło, wziął pod rękę i delikatnie poprowadził w stronę samochodu.

Najchętniej zaniósłby ją na rękach jak w niedzielę nad basenem. Wtedy jednak zażartował, że więzi ją, żeby uniemożliwić ucieczkę. Bez wątpienia pamiętała tamte słowa. W stanie rozgoryczenia mogłaby go naprawdę posądzić o próbę wywierania nacisku. A on pragnął za wszelką cenę rozproszyć wszystkie obawy i zapewnić jej poczucie bezpieczeństwa. Spróbował odwrócić uwagę Sereny od minionych nieporozumień:

– Po co siostra wezwała cię w niedzielę do domu?

Popatrzyła na niego nieprzytomnym wzrokiem. Z trudem wracała do rzeczywistości.

– Przyjechał do mnie Lyall. Prosił, żebym do niego wróciła. Odmówiłam – odrzekła z wysiłkiem.

– Byłaś bardzo zdenerwowana. Widziałem smutek w twoich oczach. Przyznaj, że nie chciałaś mnie opuszczać. Wtedy we mnie wierzyłaś pomimo wszelkich uprzedzeń.

– Popełniłam kolejny błąd – Popatrzyła na niego smutno.

– Nieprawda! Nie wolno ci zburzyć wszystkiego, co razem zbudowaliśmy. Byliśmy tacy szczęśliwi. Nadal możemy być.

– Do czasu – westchnęła – Dla twojej rodziny i znajomych nadal pozostanę nikim. Albo jeszcze gorzej – sprytną, małą intrygantką, która porzuciła milionera, żeby upolować większą zdobycz – westchnęła ciężko.

– Przekonam wszystkich, że jesteś dla mnie prawdziwym skarbem – zapewnił żarliwie – Nie mogę odwrócić przeszłości, ale przysięgam, że uczynię wszystko, żeby minione wydarzenia nie zrujnowały nam przyszłości – Wyciągnął kluczyki i otworzył drzwi samochodu, zanim zdążyła zaprotestować.

Pomógł jej wsiąść. Zauważył, że napięcie stopniowo znika z jej twarzy. Czuł, że opór wreszcie słabnie. Postanowił go skruszyć do reszty.

– Przypominasz mi mitycznego Feniksa, Serceno. Odradzałaś się z popiołów nawet wtedy, gdy życiowe katastrofy pozostawiały wokół ciebie ruiny i zgliszcza. Obiecuję, że przy mnie znów odżyjesz – zapewnił z powagą – Nie zaznałabyś szczęścia, gdybyś zniszczyła nasz związek.

Nie próbowała już walczyć ani uciekać. Skorzy stał z chwili spokoju, usiadł za kierownicą, włączył silnik i ruszył w drogę.

– Chyba mam prawo decydować o sobie – za protestowała słabo.

– Masz. Tylko podejmij właściwą decyzję. Daj nam obojgu szansę.

Obudziły ją czułe pieszczoty. Ciepłe, wrażliwe palce przesuwały się od talii w kierunku biodra. Otworzyła oczy i posłala swojemu mężczyźnie promienny uśmiech. Leżał na boku, oparty na łokciu. Ciemne oczy promieniały radością.

– Dzień dobry, kochanie – powitał ją z uśmiechem.

– Witaj.

Uwielbiała go bezgranicznie. Podziwiała jego niezachwianą pewność, że tylko razem mogą odnaleźć szczęście. Ani przez chwilę nie żałowała, że dała mu wreszcie szansę, tak jak wielokrotnie prosił. Podarował jej nie tylko rozkosz, lecz również świadomość, że jest potrzebna i upragniona. Nie opuściłaby go za żadne skarby świata.

– Nastał nowy dzień – zaśpiewał i pocałował ją w usta – Nasz dzień, Sereno. Zadzwoń do Michelle i powiedz, że spędzisz go ze mną.

– Znowu próbujesz mi rozkazywać – upomniała go figlarnie.

– Nie wątpię, że zaraz sprowadzisz mnie na właściwą drogę.

– Czy myślisz o tej samej, co ja – Oplotła go ramionami i przylgnęła do niego.

Czuła ciepło wspaniałego ciała. Był piękny i dobry. Dawał jej wszystko, czego pragnęła przez całe życie. Nie zostawił jej wiele czasu na myślenie. Znów ogarnęła ich namiętność.

Znacznie później niż planowała zawiadomiła Michelle, że nie wróci do domu. Wypuściła też Cleo ze składziku. Nick robił w kuchni śniadanie. Chętnie wykonywał prace domowe. Wieczorem opowiedział o swoim domu rodzinnym. Ojciec trząsł wielkim przedsiębiorstwem, ale w domu rządziła matka. Słuchał jej we wszystkim, gotował nawet obiady. Serena przypuszczała, że syn się w niego wrodził. Wyobrażała sobie, że kiedyś da wiele szczęścia przyszłej żonie. O tym, żeby zechciał z nią założyć rodzinę, nie śmiała nawet marzyć. I tak już otrzymała znacznie więcej, niż oczekiwała. Nakarmiła Cleo okrągłymi ciasteczkami z dodatkiem mięsa. Toczyła kolejne krążki pó podłodze, a suczka zawzięcie polowała na zdobycz. Nick śmiał się, że jemu nawet nie przyszłoby do głowy połączyć karmienie psa z zabawą.

– To ty nauczyłaś mnie czerpać radość, z codziennych czynności – dodał z ciepłym uśmiechem – Znajomość ż tobą to najlepsza rzecz, jaka mi się przydarzyła w życiu.

– Miło mi to słyszeć.

– Powiedziałem najszczerszą prawdę.

Przemiły gość, pomyślała Serena. Michelle miała rację. Również wtedy, gdy radziła, żeby posłuchała głosu serca.