Margit Sandemo - Zły Sen

Sissel obserwowała Nilsa, podczas gdy opowiadał, i starała się wyczarować tę cudowną gwałtowną miłość, która budziła się w niej do tajemniczej postaci ze snu, ale nic nie czuła. Wprawiło ją to w rozpacz, westchnęła, jakby zaraz miało jej pęknąć serce.

Głos Agnes wyrwał ją z marzeń:

– Czy Stefan Svarte nie mógł czegoś opowiedzieć?

– Nie, musieli go trafić prawie od razu. I to jeszcze większy cud, że Carlowi udało się go stamtąd wyciągnąć. Znaleźliśmy ich dość daleko od miasteczka, po drodze do nas.

– Rzeczywiście – przyznał doktor Gren, kiedy Nils zakończył. – Można być dumnym z takiego syna.

– Jasne! – napuszył się stary. – Przecież to Christhede! Wszyscy jego przodkowie byli mężnymi wojakami. W jego drzewie genealogicznym są generałowie, marszałkowie, królowie i cesarze!

Agnes przerwała ojcu z niezwykłą jak na nią stanowczością:

– Wszystko to bardzo pięknie, ale proponuję, abyśmy wyjątkowo zajęli się trochę kobietami z rodziny Christhede. Tymi żyjącymi, nie galerią portretów, którą można się chwalić. Doktorze Gren, pan jest psychiatrą, prawda? Powinien więc pan chyba znać się trochę na snach? Chodzi o to, że Sissel ma poważny problem…

Przeszkodziła jej burza protestów.

– Agnes! – krzyknął major Christhede. – Gdzie twoje dobre wychowanie? Jak możesz zawracać głowę mojemu gościowi takimi głupstwami?

– To nie jest głupstwo – zaprotestowała Rita, przychodząc szwagierce z odsieczą. – Czy nikt nie widzi, że te koszmary niedługo wykończą dziewczynę?

– Ależ, Rito! – zdenerwowany Carl próbował powstrzymać żonę. – Nie mieszaj się w to!

– Nie przejmuj się babami – zwrócił się major Christhede do przyjaciela. – Tego by jeszcze brakowało, żebyś zajmował się ich wydumanymi snami!

– Zaczekaj! – łagodnie powstrzymał go doktor Gren. – Poproszono mnie o coś, czemu nie mogę odmówić, przynajmniej dopóki się nie dowiem, w czym rzecz. Dręczą cię koszmary, Sissel?

– Nie chcę o tym rozmawiać! – wzbraniała się dziewczyna. – Nie teraz, przy wszystkich.

– Ale moim zdaniem to bardzo ważne! – upierała się Agnes. – Tu nie chodzi o różne złe sny, doktorze, lecz o koszmar, taki sam za każdym razem, który w dodatku powtarza się coraz częściej. Rita mówi, że Sissel krzyczy prawie co noc.

Doktor Gren w zamyśleniu patrzył na Sissel.

– Oczywiście nie potrafię ci nic poradzić tak od razu, ale gdybyś opowiedziała mi sen, może mógłbym podsunąć ci jakieś wytłumaczenie. Sny mają to do siebie, że często, gdy pozna się ich przyczyny, znikają…

Czy ja naprawdę chcę, żeby sen nigdy już się nie pojawił? pomyślała Sissel zmieszana. Wprawdzie mnie przeraża, ale czy podświadomie za nim nie tęsknię? Czyżbym nie chciała jeszcze raz ujrzeć jego twarzy, tego łagodnego uśmiechu, poczuć delikatnych pocałunków? Czy to przeżycie nie jest warte strachu w złej dolinie?

Ale tej drugiej wersji, z potworem, tej brutalnie zmysłowej, chcę się pozbyć! Przede wszystkim dlatego, że tak dużo mówi o mnie samej!

Doktor Gren podjął:

– Sny mogą wiele znaczyć, lecz jeden sen powracający tak często wskazuje, że dręczy cię jakiś wewnętrzny konflikt. Ale jeśli cię to krępuje, możemy…

– Bzdury! – oburzył się stary Christhede. – Sen to tylko sen. Opowiedz wszystko doktorowi Grenowi, żebyśmy wreszcie zakończyli tę sprawę i mogli spokojnie napić się kawy.

– Tylko Agnes wie, co mi się śni – drżącym głosem zaczęła Sissel. – Nie bardzo mam ochotę tak się wywnętrzać przy wszystkich, lecz jeśli pan sądzi, doktorze, że może mi pan pomóc, to będę wdzięczna.

Nils i Carl sprawiali wrażenie zakłopotanych. Zdecydowanie nie podobały im się takie publiczne zwierzenia. Rita i Tomas patrzyli zaciekawieni, a stary Christhede zapalił cygaro, wyraźnie chciał, by cała sprawa zakończyła się jak najprędzej.

Doktor Gren był naprawdę sympatycznym człowiekiem. Sissel więc starała się patrzeć tylko na niego i zapomnieć, że w pokoju są jeszcze inni. Z wahaniem opowiedziała o początku snu, o szepczących, pomrukujących głosach, o szybie, z którego koniecznie musiała się wydostać, i o tym, jak jej się to w końcu udało. Kiedy mówiła o paraliżującym wpływie, jaki miała na nią ciemność, o huku fal i czarnych ptakach, doktor podniósł głowę i popatrzył na nią z uwagą. Mówiła dalej o niezwykłym strachu, który ogarniał ją przy wejściu do ciasnego przejścia, o głosie zapewniającym, że nikt jej nie zabije, że przeprowadzą ją przez Hestebotn i o tym, jak widziała kogoś leżącego na ołtarzu.

Gren, na którego twarzy pojawił się wyraz zrozumienia, znów zmarszczył brwi, jakby ostatni fragment nie pasował do całości. Mroczna postać, pochylająca się nad leżącą osobą, zdawała się wcale go nie dziwić. A potworna podróż przez ciemną dolinę – czy na wargach doktora przypadkiem nie pojawił się uśmiech? Pokiwał głową, słysząc o huczącym niewidzialnym morzu, gęstniejącej ciemności i drzwiach otwierających się ku światłu.

Doktor przerwał Sissel.

– Krzyczysz przez sen. Co cię najbardziej przeraża?

Sissel długo się zastanawiała, zanim odpowiedziała:

– Owo niezrozumiałe. Groźba tego, co ma nastąpić, czego nie znam. Ja… po prostu boję się tego, co ma się stać. A w dodatku mam wrażenie, że przynajmniej w pierwszej fazie snu powinnam coś zrozumieć, ale nie pojmuję nic z tego, co przeżywam.

Pokiwał głową.

– Mów dalej! Drzwi otwierają się ku światłu…

Sissel wciąż się wahała. Nie miała ochoty relacjonować pięknej części snu. To była ich tajemnica, jej i wymyślonego mężczyzny.

– No i jak? – zachęcał ją doktor Gren. – Opisz mi ten pokój! Na ścianach wiszą piękne gobeliny. Jak wyglądają?

Sissel machnęła dłonią, jak gdyby to miało jej pomóc w znalezieniu właściwych słów.

– Kozły… – zaczęła niepewnie. – Stylizowane kozły z olbrzymimi rogami…

Nils zdusił chichot i Sissel zdała sobie sprawę, jak głupio musiało zabrzmieć to, co mówiła. Najchętniej zapadłaby się teraz pod ziemię.

Doktor Gren przynajmniej nie dawał po sobie poznać, że go to rozbawiło.

– Czy jest tam więcej ludzi?

– Nie – odparła Sissel. – Chociaż… czasami ktoś się pojawia. Stoi na środku pokoju i trzyma coś w ręce.

– Może puchar? – podsunął doktor Gren.

Sissel szeroko otworzyła oczy.

– Rzeczywiście, puchar. Skąd…?

Doktor potrząsnął głową.

– Mów dalej! – poprosił.

– Na ogół jednak nikogo więcej nie ma. Tylko my dwoje. On jest dla mnie… bardzo miły i…

Nie, nie zdoła opowiedzieć o pocałunku. To zbyt piękne, by odsłaniać przed innymi.

– Rozumiem – powiedział krótko doktor Gren i Sissel rzeczywiście mu uwierzyła. – Powiedz mi, czy w tym pokoju było łóżko?

– Tak. – Sissel się zarumieniła. – Z tyłu. Zaścielone pierzynami.

Gren ze zrozumieniem pokiwał głową. Ile on właściwie wie? pomyślała ogarnięta paniką.

Nils zakaszlał, kiedy zaczęli mówić o łóżku. Wyglądało na to, że ma ochotę wyjść. Bardzo dobrze, pomyślała Sissel.

– A potem ten mężczyzna mówi coś dziwnego – wyjąkała. – Zupełnie niezrozumiałe słowa. Powtarzają się za każdym razem.

– Co to takiego? – spytał Gren, sadowiąc się wygodniej. Wyglądał na dość zadowolonego z siebie, jak gdyby problem, z którym miał do czynienia, okazał się prosty.

Sissel próbowała się wykręcać.

– Och, to takie niemądre… No dobrze, mówi: „Gdzie się urodziłaś, gdzie wychowałaś, gdzie swą panieńską suknię dostałaś?”