Susan Fox: Braterska przysługa

– Zaśmiał się. – Shane naprawdę pożyje, jeśli takie życie wcześniej go nie zabije.

Popatrzyła na Nicka. To wspaniale, że wreszcie wszystko jest na dobrej drodze, że przestali z sobą walczyć.

– Cieszę się – powiedziała. – I naprawdę mi lżej. Bałam się, że tylko pogorszyłam sprawę.

– Miałaś świętą rację – powiedział, a ona zarumieniła się jeszcze bardziej. Popatrzyła na ich splecione dłonie. – Uwielbiam, jak tak się rumienisz. Czuję się wtedy najseksowniejszym facetem w Teksasie.

Zachichotała mimowolnie, a potem zerknęła na niego trwożliwie.

– Mówisz takie rzeczy… naprawdę przesadzasz.

– Tak się przy tobie czuję. A teraz mam pięć sekund na przekonanie cię, byś pozwoliła się pocałować. Dłużej się nie powstrzymam i skradnę ci buziaka. Mogę?

Zmusiła się, by podnieść na niego wzrok, bo nieoczekiwanie ogarnęła ją wręcz dziecinna wstydliwość. Opamiętała się szybko. Przecież o niczym innym nie marzy, tylko o tym, by Nick ją pocałował.

– Możesz.

Nie odrywała od niego oczu. Pochylił się ku niej, delikatnie musnął jej wargi. Opuściła powieki. Pocałunek, lekki jak dotknięcie motyla, trwał ledwie mgnienie. Nick przygarnął ją mocniej i otoczył ramionami. Całował ją teraz tak, że świat usuwał się jej spod nóg. Nim się spostrzegła, siedziała mu na kolanach, z czołem opartym o jego szyję, oddychając płytko, raptownie.

Nick odezwał się zmienionym, chrapliwym głosem:

– Wiem, że to za szybko, ale nigdy nie lubiłem się z niczym ociągać czy za długo zastanawiać. Dlatego coś ci przywiozłem.

Serce skoczyło jej do gardła. Popatrzyła na jego twarz. Błądził po niej szczęśliwy uśmiech, oczy jaśniały radosnym blaskiem.

Omal nie straciła głosu ze wzruszenia.

– Co mi przywiozłeś?

Nick wsunął rękę do kieszeni koszuli. Przy tym ruchu niechcący jej dotknął, a po jej ciele natychmiast przebiegły rozkoszne iskry. Zrobiło się jej gorąco.

Poczekał, aż Corrie popatrzy na to, co trzymał w dłoni. Na czubku palca jaśniał złoty pierścionek z imponującym brylantem. Z kilku półsłówek domyślała się, co teraz nastąpi, jednak na ten widok głos już całkiem uwiązł jej w gardle. Przepiękny pierścionek. I ten brylant, po prostu olbrzym!

– Jest… ogromny. – Boże, dlaczego tak idiotycznie się odezwała! Zerknęła na Nicka z przestrachem. Przecież weźmie ją za kretynkę! Nick uśmiechał się szeroko.

– To prawda, jest ogromny – potwierdził. – Bo mam ogromne plany. Zamierzam się ożenić, mieć udane małżeństwo z kobietą, którą kocham. Mieć z nią dzieci. Mam nadzieję, że chcesz przynajmniej dwójkę. Nie zależy mi, żeby to byli tylko chłopcy czy dziewczynki, choć chciałbym chociaż parkę. A ty?

– Nigdy nie miałam takiej rodziny, ale zawsze o niej marzyłam. Chciałabym, by była jak największa. Jeśli to mi się uda, bo…

– Ze mną się uda, Corrie. Powiedz mi, czy są jakieś szanse, byś pokochała takiego faceta jak ja?

W życiu by nie przewidziała takiego pytania. Poruszyło nią do głębi. Bo kryła się w nim niepewność. Jakby Nick wątpił, czy powie „tak”. Zaskoczył ją. Mężczyzna taki jak Nick nie ma powodu do obaw. Tym bardziej gdy chodzi o nią. Zdumiał ją, naprawdę. I ujął. Tym szybciej musi mu odpowiedzieć.

– Nick, kocham cię od czasu, gdy miałam siedemnaście lat – powiedziała łamiącym się głosem. – Czy ty… czy ty czujesz to samo?

– Corrie, kocham cię. Zakochałem się w tobie, gdy ujrzałem cię podlewającą kwiaty. Wtedy to jeszcze do mnie nie dotarło. Potem przyjechałaś na kolację i wtedy mnie zawojowałaś. Odeszłaś, bo nie byłem z tobą szczery. Już wtedy zrozumiałem, że właśnie znalazłem dziewczynę dla siebie.

– Zamieszkasz ze mną i zostaniesz moją żoną? Będziesz przy mnie zawsze? W razie potrzeby przywołasz mnie do porządku, wypełnisz moje życie, będziesz przy mnie, będziemy wychowywać dzieci?

Łzy napłynęły jej do oczu, serce pęczniało radością i miłością. Oto prawdziwe szczęście, błogi spokój. I poczucie, że to jest jej mężczyzna.

– Tak – powiedziała i pocałowała go. Nagle ten pocałunek to było dla niej zbyt mało, pragnęła jeszcze więcej, jeszcze…

Nick odsunął się pierwszy.

– Włóżmy ten pierścionek, żeby się nam nie zgubił rzekł zmienionym, wzruszonym głosem. Patrzyła, jak bierze jej palec i wsuwa na niego pierścionek. Popatrzyli sobie w oczy. Ta decyzja wcale nie jest pochopna ani za szybka.

Na pewno nie popełniają błędu.

Serca biły im przyśpieszonym rytmem. Wpatrywała się w jego ciemne oczy i widziała w nich ich wspólną przyszłość, lata, które nadejdą, wypełnione szczęściem, radością i codziennymi sprawami. Stworzą rodzinę, nie tylko związek dwojga ludzi, ale coś więcej. Miłość i wzajemne oddanie będą jej opoką.

– Kocham cię, Nick – wyszeptała.

– Ja też cię kocham – powiedział, zniżając głos do szeptu. – Nigdy nie będziesz żałować, przyrzekam.

Przypadli do siebie ustami, ale odgłos nadjeżdżającego samochodu wyrwał ich z upojenia. Ktoś bez przerwy naciskał klakson. Po chwili ujrzeli wyłaniający się zza domu samochód Shanea. Zaparkował obok samochodu brata, lecz nie wyłączył silnika. Opuścił szybę i zawołał:

– Czy ta panienka ma na palcu pierścionek z brylantem?

Czy może zaraz pójdziemy się bić?

Nick roześmiał się i uniósł dłoń Corrie.

– Jak ci się podoba?

Shane rozpromienił się w uśmiechu.

– Nie zasługujesz na nią, ale moje gratulacje, braciszku! – zawołał na cały głos. – Corrie? Jak tylko ten kowboj nie będzie traktować cię jak należy, od razu daj mi znać!

– Idź poszukać sobie żony! – odkrzyknął do niego Nick.

Corrie pomachała mu na pożegnanie. Shane zdjął kapelusz, skłonił głowę, zawrócił auto i ruszył z kopyta, przez całą drogę trąbiąc z radości.