Susan Fox: Braterska przysługa

Od ostatniego spotkania z Merrickami minęły dwa tygodnie. Powoli jej emocje opadały. Jakoś sobie bez nich poradzi, przeżyje. Nabrała więcej wiary w siebie i jaśniej widzi przyszłość, która rysuje się w lepszych barwach.

Życie ciągle toczy się dalej i każdy dzień może przynieść coś nowego. I to poczucie niedosytu powoli wygaśnie.

Gdy po południu wróciła do domu, od razu spostrzegła migające światełko sekretarki. Nacisnęła przycisk, by odtworzyć wiadomość. Była krótka.

– Corrie, mamy kilka niedokończonych spraw. Trzeba je załatwić. Przyjadę dzisiaj koło siódmej.

Na dźwięk poważnego głosu Nicka serce zabiło jej żywiej. Nie posiadała się z radości. Skrywane nadzieje odżyły w jednej sekundzie. Powtarzała sobie, że nie powinna się łudzić, ale to było jak gadanie do ściany. Otrzeźwienie przyszło dopiero po chwili. Ten poważny, niemal ponury głos. Może wcale nie stanie się cud, o jakim w skrytości duszy marzy, a coś przeciwnego. Może Nick chce wrócić do tego, co wtedy powiedziała. Zbesztać ją za to. Kto wie, może jego stosunki z bratem jeszcze się przez to pogorszyły? A jeśli ma do niej pretensje? Naprawdę nie ma żadnego powodu do optymizmu.

Była jeszcze jedna wiadomość. Od Shanea.

– Jeśli nadal chcesz się do mnie odzywać, to wpadnę do ciebie koło ósmej. W razie gdybyś nie chciała mnie widzieć, daj znać Louise.

Aż poderwała się z miejsca. Jak to dobrze, że Shane się odezwał! Już się bała, że na zawsze go straciła. Najlepszego kumpla i przyjaciela.

Przesunęła taśmę i jeszcze raz odsłuchała wiadomości. Radowała się, choć jednocześnie dręczyły ją obawy, jak rozumieć słowa Nicka. Z Shaneem sprawa jest łatwiejsza. Wszystko wskazuje, że nadal mu na niej zależy i ich przyjaźń przetrwała. Ale co z tym Nickiem?

Niedokończone sprawy, tak to nazwał. To bardzo szerokie pojęcie, różnie to można rozumieć. O co naprawdę mu chodzi? Nie jest łatwo do niego dotrzeć, zawsze tak było. Dlatego nie powinna robić sobie nadziei, łudzić się, że chce kontynuować ich znajomość.

Co to znaczy, że chce te sprawy „załatwić”? W zasadzie nasuwa się tylko jedno: chodzi mu o oskarżenia pod jego adresem, jakie rzuciła mu w twarz tamtego wieczoru trzy tygodnie temu. Tak, na pewno to o to chodzi. Inaczej nie mówiłby takim tonem.

Choć jest w tym coś dziwnego. Dlaczego umówił się z nią na konkretną godzinę? Mógłby pojawić się znienacka, zaskoczyć ją. A może zrobił to celowo? By zachodziła w głowę i denerwowała się? Może tak to sobie obmyślił?

Ciekawe, że obaj zadzwonili do niej tego samego dnia. I każdy chce przyjechać dzisiaj. Może to znaczy, że jakoś się dogadali. Powiedziała wprost, że nie chce ich widzieć, póki nie dojdą do porozumienia. Była kilka razy w mieście, ale zwykle unika plotkarzy, więc nie ma pojęcia, czy u Merricków coś się zmieniło.

Może tylko spekulować, ale wiele z tego nie wyniknie. Nie wie, czy Shane kupił sobie ranczo, by zacząć samodzielne życie, czy może zrezygnował ze swoich planów i zdecydował się prowadzić rodzinny biznes do spółki z bratem. Może dopracowali się jakiegoś kompromisu? Na razie są tylko znaki zapytania. Pewne jest jedno – że wieczorem będzie mieć towarzystwo.

Nie zdobędzie się na to, by zadzwonić do nich, żeby nie przyjeżdżali. Pośpiesznie ogarnęła dom, a potem zabrała się do codziennych prac. Śpieszyła się, by jak najszybciej się z nimi uporać. Później przekąsiła coś naprędce, wzięła prysznic i przebrała się w świeże ciuszki.

Szafirowa bluzka i białe dżinsy, na to się ostatecznie zdecydowała, choć kilka razy zmieniała zdanie, zastanawiając się nad roboczą koszulą i zwykłymi dżinsami. Wysuszyła włosy i zostawiła je rozpuszczone. Takie najbardziej podobały się Nickowi. Nie będzie więc ich zaplatać. Jeśli dojdzie do ostrej rozmowy, takiej jak przed laty, będzie to zawsze jakiś atut. Ależ beznadziejnie się łudzi!

Po tym, co stało się ostatnio między nimi, raczej nie powinien być dla niej niemiły, ale to tylko przypuszczenia. Które niekoniecznie muszą się sprawdzić. Niepokój jej nie opuszczał. Ze ściśniętym żołądkiem przemierzała dom. W końcu poszła do kuchni, by nastawić kawę. Rano upiekła szarlotkę. Może poczęstuje ich ciastem, gdy już przyjedzie Shane. Szarlotka ich trochę udobrucha.

Jeszcze raz poszła do łazienki, by sprawdzić makijaż i fryzurę. W tym momencie z drogi dobiegł ją odgłos samochodu. Za pięć siódma. Pospiesznie pomodliła się w duchu. Samochód podjechał do tylnego wejścia. Silnik zgasł. Serce zabiło jej mocno.

Przyjaciele zawsze wchodzą tylnym wejściem, pocieszyła się w duchu. Usłyszała na ganku ciężkie kroki Nicka. Zatrzymał się przy drzwiach i zastukał. Odczekała i podeszła wolno, by je otworzyć.

Stał na progu, wielki i mocny. Ich spojrzenia się skrzyżowały. Poczuła ucisk w żołądku. Nick sięgnął do kapelusza, zdjął go. Zachowywał się bardzo oficjalnie.

– Corrie? Miło cię widzieć.

Stała jak zaczarowana. Nick miał na sobie wykrochmaloną białą koszulę, turkusową apaszkę i czarne wizytowe spodnie. Czarne buty lśniły jak lustro. Wydawał się ogromny, przytłaczający.

Użył tej samej wody po goleniu co wtedy, gdy lecieli razem do San Antonio. Ten ulotny, ledwie wyczuwalny zapach rozluźnił ją nieco, przywołując wspomnienia tamtego dnia i tamtych pocałunków. Odetchnęła z ulgą. Gdyby chciał zmyć jej głowę za tamte oskarżenia, to chyba by się tak nie wystroił.

Uśmiechnęła się z przymusem, po czym cofnęła w głąb korytarza.

– Proszę, wejdź – odezwała się łamiącym się głosem. Nie chciała, by się zorientował, jak bardzo jest zdenerwowana.

Dopiero po chwili spostrzegła, że ręce jej drżą. Instynktownie schowała je za siebie. – Może chciałbyś usiąść w saloniku? – wykrztusiła.

Nick uśmiechnął się i ten uśmiech w okamgnieniu zmienił jego twarz. Powiesił kapelusz obok jej kapelusza.

– Jest bardzo ładny wieczór – rzekł. – Możemy posiedzieć na huśtawce na ganku.

Zarumieniła się i uciekła wzrokiem. Już wiedziała, że nie przyszedł ją ganić i że nic przykrego od niego nie usłyszy. Choć może tylko tak się jej wydaje, może to tylko jej pobożne życzenia?

– Usiądźmy, gdzie chcesz – przystała.

Podeszli do huśtawki, Corrie przełożyła poduszki na drugą stronę. Usiadła w rogu.

Nick usiadł obok niej. Serce jej zadrżało, gdy ujął jej rękę i uścisnął lekko.

– Shane zdecydował się na zakup rancza – bez wstępów zagadnął Nick. – Chce iść na swoje. Przez pięć lat zachowuje swoje udziały. Ja samodzielnie prowadzę nasz wspólny biznes, a Shane oddaje mi swoją część zysku. Jeśli po tym czasie nie zmieni zdania i nadal będzie chciał gospodarować samodzielnie, zacznę odkupywać jego udziały. Zostanie mu dwadzieścia pięć procent, co w przyszłości przejdzie na jego spadkobierców.

Corrie popatrzyła na niego błyszczącymi oczami.

– Odpowiadają ci takie warunki?

– Nie tego się spodziewałem, ale chcę, żeby Shane robił to, na czym mu zależy. Zresztą przyznaję mu rację. Byłoby nam trudno dojść do porozumienia. Obaj jesteśmy zbyt – niezależni i mamy własne zdanie. Teraz jest pełna zgoda i zrozumienie, żadnych uraz.

Na chwilę odwróciła wzrok. Bała się, że po jej oczach pozna, jak beznadziejnie i szaleńczo jest w nim zakochana. Na szczęście Nick chyba niczego nie zauważył.

– Bywały chwile, gdy sam walczyłem z sobą bardziej niż z nim. Tak jak powiedziałaś, czułem się winny, ale jednocześnie w jakiejś mierze zazdrościłem mu. On miał wolną rękę, a ja żadnego wyboru. Musiałem poprowadzić rodzinną firmę, po prostu. Nie próbowałem zrobić czegoś od zera, dojść do czegoś własnymi siłami. Tego mu zazdroszczę.