Benzoni Juliette: Róża Yorku

Wenecjanin ukłonił się bez słowa i opuścił zamek, udając się w kierunku wynajętego auta, które czekało na niego tuż przy wrzosowisku. Nie spodobało mu się ostatnie zdanie wypowiedziane przez Desmonda. Pomimo pozornej uprzejmości wyczuł w nim coś w rodzaju pogróżki, ale natychmiast odrzucił to podejrzenie. Jeśli zacznie posądzać wszystkich o złe intencje i wszędzie widzieć nieprzyjaciół, nigdy nie dokończy zleconej mu misji. Nawet jeśli zamiłowanie do szlachetnych kamieni uczyniło lady Mary trochę szaloną, a sir Andrew nie przepadał za swoją rodziną, nie oznaczało to wcale, że składała się ona ze złoczyńców. Na szczęście zatrzymano w końcu zabójcę starego lorda - fanatycznego Hindusa, który następnie powiesił się w więzieniu, wykorzystując w tym celu materiał ze swego turbanu. Gdyby nie to, Aldo chętnie przypisałby ten mord spadkobiercom. Szczerze mówiąc, przyszło mu to już na myśl, mimo że wydarzenie miało miejsce daleko stąd...

Przed zajęciem miejsca w samochodzie Aldo rzucił ostatnie spojrzenie na starą, feudalną wieżę, na której szczycie trzepotała na przesyconym wilgocią wietrze flaga w barwach Killrenanów. Z całą pewnością jego stary przyjaciel mógł teraz liczyć wyłącznie na towarzystwo przodków.

Pogoda się zmieniała. Niebo stawało się coraz bardziej czarne, a kłębiące się mgły otulały Orkady. Poniżej, w małej zatoczce załoga „Roberta-Bruce'a" podnosiła kotwicę, żegnając swego pana ostatnim odgłosem syreny. Nadchodziła burza. Jacht musiał jak najszybciej znaleźć jakieś pewniejsze schronienie. Ruszył też samochód, wioząc Aida do stolicy Highlands*, Inverness, odległej o około sto czterdzieści mil.

* Angielska nazwa górzystego regionu Szkocji obejmującego Góry Kaledońskie i Grampiany.

W czasie podróży, która mogłaby być przyjemna, gdyby nie fatalna pogoda, Aldo starał się nie myśleć o zmarłym przyjacielu, natomiast zajął się myślami o aukcji wspomnianej wcześniej przez sir Desmonda, której przedmiotem miał być historyczny, bezcenny klejnot - Róża Yorku. Nazywano tak duży diament kaboszon, zajmujący dawniej centralne miejsce ozdoby, której pozostałe części zaginęły i która przedstawiała herb rodziny Yorków. Ozdoba ta nazwana była Białą Różą i została ofiarowana Karolowi Zuchwałemu, Księciu Burgundii, przez trzecią żonę, księżniczkę angielską Małgorzatę w czasie ceremonii zaślubin mającej miejsce w Damme w dniu 3 lipca 1468 roku. Róża zaginęła wraz z większością skarbu Burgundczyka po przegranej bitwie pod Grandson.

Ale historia diamentu nie zaczęła się wraz z dynastią angielską. Sięgała zamierzchłych czasów, gdyż kamień przywieziony z Indii przez karawany królowej Saby i ofiarowany jej przez króla Salomona został następnie na jego polecenie osadzony wraz z jedenastoma innymi klejnotami w dużej, złotej płytce zwanej pektorałem arcykapłana i przeznaczony dla Świątyni w Jerozolimie.

Mimo wielu historycznych zawirowań pektorał nie został zniszczony, choć kilka jego klejnotów zaginęło. Trafił do niezwykłego człowieka: kulawego, jednookiego Żyda, bardzo bogatego, ale przede wszystkim niezwykle tajemniczego i dysponującego olbrzymią wiedzą. Był to niejaki Szymon Aronow. Aldo Morosini spotkał go ostatniej wiosny w jego kryjówce, do której dotarł długimi podziemnymi korytarzami znajdującymi się pod dzielnicą żydowską w Warszawie. Szymon Aronow miał dla swego gościa zadanie. Chciał, aby Aldo, wybitny znawca starych kamieni szlachetnych, pomógł mu odszukać cztery brakujące klejnoty z pektorału. A wszystko to w bardzo szczytnym celu - zgodnie z tradycją lud Izraela odzyska ojczyznę i niezależność, kiedy zostanie mu zwrócony ów pektorał - symbol dwunastu żydowskich plemion. Należało jednak najpierw odnaleźć wszystkie kamienie.

Aronow nieprzypadkowo wybrał księcia antykwariusza. Jego rodzina ze strony matki posiadała od kilku wieków jeden z czterech brakujących kamieni, szafir zwany szafirem Wizygotów lub Błękitną Gwiazdą. Aronow miał nadzieję, że jego gość zgodzi się ów klejnot odsprzedać. Nie wiedział, że Izabela Morosini, ostatnia właścicielka, została zamordowana, a Błękitna Gwiazda skradziona.

Tamtej nocy Żyd i chrześcijański książę zawarli porozumienie. Było ono owocne, gdyż przed kilkoma miesiącami, na Wyspie Zmarłych - cmentarzu San Michele w Wenecji, Szymon Aronow odebrał z rąk emisariusza szafir, który trafił do niego po wielu niebezpiecznych przygodach.

Kamienie wykradzione z pektorału przynosiły ponoć nieszczęście.

Róża Yorku była drugim brakującym kamieniem i od tygodnia prasa brytyjska wspomagana przez główne dzienniki europejskie ogłaszała wszem wobec aukcję zaplanowaną na piątego października w domu ukcyjnym Sotheby's. Nikt oczywiście się nie domyślał, że była to doskonała kopia diamentu dopracowana w najdrobniejszych szczegółach dzięki umiejętnościom Szymona Aronowa.

Jego sposób myślenia był bardzo prosty. Zyskawszy przekonanie, że diament może znajdować się jedynie w Anglii, ukryty na dnie skrzyni jakiegoś dyskretnego kolekcjonera, zrobił ruch pokerzysty, bazując na głębokiej znajomości duszy ludzkiej, a przede wszystkim duszach wszelkiego rodzaju kolekcjonerów. Zgodnie z jego przypuszczeniami właściciel prawdziwego diamentu nie wytrzyma rozgłosu powstałego wokół fałszywego kamienia, gdyż rozgłos ten spowoduje u niego wątpliwości co do autentyczności klejnotu pozostającego w jego posiadaniu. Istniała też możliwość, że jego duma nie wytrzyma faktu, iż fałszywy kamień wzbudza tyle podziwu, a wręcz uwielbienia. W każdym razie kolekcjoner na pewno da o sobie znać, a na to tylko będzie czekał emisariusz Szymona Aronowa, Aldo Morosini. Po przyjeździe do Londynu zamierzał on udać się do niejakiego Harissona, jubilera uważanego za tego, który kamień odnalazł i planował wystawić na aukcji, z cichą nadzieją, że rząd Jej Królewskiej Mości go zakupi, by dołączyć do Skarbu Korony. I w ten sposób nie pozwoli, aby klejnot zajmujący ważne miejsce w historii Anglii opuścił ojczyznę. Prasa pisała również o kilku anonimowych listach, które dostał Harrison, a które go informowały, że diament jest fałszywy, i że jeśli nie odwoła aukcji, grozi mu publiczne zdemaskowanie. Tak więc istniało kilka dobrych powodów, aby Aldo odwiedził luksusowy sklep jubilerski przy New Bond Street.

Późnym wieczorem, w strugach deszczu zalewających ulice Inverness, samochód dowiózł pasażera przed hotel Caledonian - najlepszy w mieście. Zziębnięty, bo temperatura obniżyła się gwałtownie, Aldo zapłacił kierowcy i szybkim krokiem wszedł do budynku spragniony gorącej kąpieli. Marzył o szklaneczce miejscowego trunku. Przechodząc przez hol, dostrzegł przyjaciela, Adalberta Vidal.

- Pellicorne'a, siedzącego przy barze z gazetą na kolanach i szklaneczką whisky w ręce, błądzącego myślami gdzieś bardzo daleko, co mu się często nie zdarzało. Aldo postanowił przyłączyć się do niego. Chciał się dowiedzieć, co tak Adalberta zasępiło.

- No więc? - rzekł, siadając na sąsiednim stołku i prosząc barmana o taki sam trunek, jaki zamówił Vidal-Pelli-corne. - Jesteś na mnie obrażony?

Adalbert drgnął, ale natychmiast na jego twarzy pojawił się uśmiech, który gościł tam bardzo często. Nie można było sobie wymarzyć lepszego towarzysza: zawsze optymistycznie nastawiony do świata i zawsze w dobrym humorze. Aldo zaprzyjaźnił się z nim kilka miesięcy wcześniej, najpierw z konieczności, później z wyboru. Ich pierwsze spotkanie miało miejsce w dziwnych okolicznościach; nastąpiło na życzenie Szymona Aronowa. VidalPellicorne był jedną z nielicznych osób, które charyzmatyczny Żyd z Warszawy darzył absolutnym zaufaniem. I to pomimo dziwacznego wyglądu i zachowania Adalberta, które można by nawet nazwać ekscentrycznymi.