Amy Blankenship - Zamanın Kalbi

Terkedilmiş savaş alanına bakarken görünüşü bir meleğe benziyordu… krallara yakışır, güçlü ve mükemmel. Elini yanağına kaldırıp tek bir kızıl gözyaşını yakalayana kadar, duracak gücü yoktu.

Filizlenerek, yaşlanmadığı hayatında ilk kez gerçek kimliğini ortaya koyan kanatlarının tüyleri etrafında döner ve onu geniş altın sarısı bir parlaklıkla sararken, Kyou’nun görme gücü arttı.

Savaştan kalan tek yara, kalbinde oluşan yarıktı… hiç kimsenin sahip olduğunu düşünmediği kalbi. Bakışları yalnızca birkaç metre ilerideki kız heykeline kaydı ve fısıldadı, “Kyoko, seni terk etmedim. Bin yıldan uzun sürecek bir uzaklık beni, seni tekrar bulmaktan alıkoymaya yetmez…”

Bölüm İki "Önemsiz Kısım"

Zamanın Kalbi’nin diğer tarafında, iki yıl sonra… ve geleceğe binlerce yıldan fazla zaman varken.

Mektup Hogo tapınağına yazılmıştı. Büyükbaba Hogo çayını içtiği masaya geri dönerken, elçinin az önce kendisine verdiği şık zarfa baktı. Kapı çalınmadan önce, genellikle fazla hareketli olan evdeki huzur ve sessizliğin tadını çıkarıyordu.

Herkes akşam için dışarı çıkmıştı. Tama arkadaşlarıyla beraber şehirdeki oyun odasındaydı ve Bayan Hogo kahvaltılık alışverişi yapmaya çıkmışken, Kyoko çalışmak için kütüphaneye gitmişti.

Büyükbaba masadan küçük bir bıçak alarak keskin ağzını, kenarlarını altın çerçeveli olan zarfta dikkatle kaydırdı. İçini açtı ve ağır hizmet için noter onaylı, altın çerçeveli mektubu çıkarıp okumaya başladı. Okudukça gözleri açıldı. Bu bir burstu, şehrin diğer tarafının eteklerinde, çok pahalı bir okulda tam burs.

"K.L. Üniversitesi." Yaşlı sesinde yıllardır ilk kez şaşkınlık vardı. Okuduğuna göre her şey tam karşılanacaktı, kalacağı yatakhanenin ücreti bile, ve kendi imzası olan K.L. harfleriyle okulun kurucusu tarafından imzalanmıştı.

Büyükbabanın yaşlı yüzü, uzun zamandır görülen en parlak gülümsemesiyle yukarıya doğru kalktı. Kyoko mutlu olmanın da ötesine ulaşacaktı. Adam, okulda çok şey kaçırmış olmasının, herhangi bir üniversiteye kabul edilmesini engelleyebileceğini biliyordu ve şimdi bölgedeki diğer tüm okullardan üstün olan yere gidiyordu.

Düşünceli bir biçimde kaşlarını çattı… başvuran hiçkimsenin başarılı olamadığını bildiği için, bu girilecek en zor okullardan biriydi. Ayrıca sadece üye olmanın son derece yüksek gereksinimleri bulunduğundan çok az öğrencisi olduğu söyleniyordu. Başvuru bile yapmadığı bir yere nasıl kabul edilmişti?

Aklı son iki yıla döndü. Kyoko tapınak evinden aklı çok karışık olarak döndükten sonra kendine gelmesi zaman almıştı.

Aniden geri döndüğünde hepsinin kafası karışmıştı, çünkü uzakta olduğu zamanlar neler olup bittiğiyle ilgili çok şey hatırlamıyordu.

Hogo ailesi, zaman kapısından birçok kez ileri ve geri geçtiği için nereye gittiğini biliyordu… Bununla ilgili ani bir hafıza kaybına uğrayan Kyoko idi.

Toya’yı bile hatırlamıyordu. Ama büyükbaba için bu sorun değildi, çünkü zaman geçişi yapan koruyucuyu unutması en iyisiydi. Diğer taraf ve getirdiği tehlikeyle ilgili her şeyi unutması en iyisiydi.

Gözlerine bir an için üzüntü hakim oldu. Evet, Kyoko dünyalar arasında gidip geldiği ve bu taraftayken onlara en yeni hadiseleri aktardığı için aile gerçekleşen her şeyi biliyordu. Ve bilmelerini istemediği birçok şeyi sakladığını da söyleyebilirdi. Bu sırları unuttuğu için artık onların da asla bilemeyeceği şeyler.

Genç erkek kardeşi Tama, kendisine bildiği her şeyi aktardıktan sonra bile; yalnızca başını salladı ve gözlerini indirdi. Sadece diğer dünyada yalnız olduğunu hatırlıyordu. Canavarlarla dolu bir dünya.

Büyükbaba derin düşüncelere dalarken dudakları inceldi. Kyoko, Koruyucu Kalp Kristali’nin içine geri döndüğü ve her şeyin bittiğiyle ilgili bir şey hatırladığını söylediği için, büyükbaba işlerin yolunda gittiğini biliyordu. Birkaç hafta sonra okul çalışmalarına geri dönmüştü ve mükemmel notlar alıyordu, ve artık hesap kapanmıştı. Büyükbaba, ön kapının açıldığını duydu ve gülüşü genişledi.

Sanki kutsal bir iyi şans muskasıymış gibi mektubu öperek, torununun mutfağa yürümesini izledi… Kyoko bunu sevecekti.

Üç hafta sonra…

Geçmişteki kız üniversiteye yaklaşırken, altın sarısı gözler izledi. Onu bulmuştu ve ne yapıp edip işleri bir kez daha düzeltecekti. Gözlerinin altın rengindeki saydamlığı, o uğursuz günde, ölümcül bir savaşın ortasında olanların anılarıyla parlarken, bir an için insan kalkanının kaydığını hissetti.

Pencereden gelen sabah güneşinin ışıkları, arkasında kanat biçiminde tuhaf bir gölge oluşturuyordu. Pençeleşmiş elini kaldırdı ve gözlerini kısarak pençelerin tekrar insan örtüsüne bürünüşünü izledi.

Tekinsiz gözlerini tekrar rahibeye döndürerek içindeki güçleri bastırdı. Kyoko’nun saflığıyla, etrafındaki kötülüğün uyanışını hissettiği bir andı. Bu sefer… aynı hatayı yapmayacaktı.

Kyoko başını kaldırıp devasa binaya baktı. Burası ona, bilinmeyen bir geçmişteki büyük bir şato gibi görünüyordu. Kendi kendine sırıttı. Buna engel olamıyordu. Bursu ve aslında burada yaşayacağını öğrendiğinden beri hala mutluydu.

Arkasındaki Tama’ya baktı. Çantaları taşımak ve yerleşmesine yardım etmek için onunla gelmesinin büyük desteği olmuştu. Kyoko, annesi ve büyükbabasının evde kalıp orada vedalaşmalarına dair konuştuğu için memnundu. Şimdi bu büyük özgürlükle neredeyse sersemlemiş hissediyordu ve tadına vararak derin bir nefes aldı.

“Kyoko, bütün gün orada dikilecek misin, yoksa gidip yatacağın odayı bulacak mıyız?” Manzara onu da etkilese de Tama homurdandı. Başını kaldırıp, ana kapıya yönelen devasa kemere şaşkınlıkla baktı.

Kyoko haritayı elinde tuttu ve üniversitenin sağ tarafına bağlanan heybetli binayı işaret etti. “Bu doğru bina olmalı.” Döndü ve Tama’ya göz kırptı. “Bu sabah bana yardım ettiğin için teşekkür ederim.”