Candace Bushnell: Szminka w wielkim mieście

– Zawsze mi się to przytrafia – powiedział Kirby z goryczą, wchodząc do salonu. – Kobiety mnie lubią, szaleją za mną, a potem… Sam nie wiem. Coś się dzieje i dłużej nie chcą ze mną być.

Nico pokiwała głową z udawanym współczuciem i ukradkiem spojrzała na zegarek. Dochodziło wpół do jedenastej. Wyszła z przyjęcia o dziesiątej, kiedy Seymour zabierał Katrine do domu. Powiedziała mu, że na chwilę musi wpaść do biura, gdzie umówiła się z Victory i Wendy na krótką prywatną imprezę. Seymour nie był podejrzliwy, ale żeby się taki nie zrobił, faktycznie musiała załatwić sprawę z Kirbym, a potem pojechać do biura i zadzwonić do Seymoura z telefonu na biurku. Jej serce biło niecierpliwie. Teraz kiedy tu przyszła, koniec wydawał się nieuchronny, więc chciała załatwić to jak najszybciej i wyjść.

– Przykro mi, Kirby – powiedziała. Zabrzmiało to beznadziejne, ale co miała powiedzieć? Zrobiła ku niemu kilka kroków. Miał na sobie tylko dżinsy, jakby zastała go w trakcie przebierania się.

– Myślałem, że z nami będzie inaczej – westchnął. Stał przy oknie, plecami do niej, jakby nie mógł znieść jej widoku. Miała nadzieję, że nie urządzi jej sceny.

Przełknęła ślinę.

– Kirby, wiedziałeś, że jestem mężatką.

– No i co? – Odwrócił się.

– No i kocham swojego męża, Kirby. To wspaniały człowiek. Nie chcę go ranić.

To zabrzmiało jak przygotowana przemowa i Kirby tylko pokiwał głową, jakby już słyszał podobne teksty. Zirytowana Nico skrzyżowała ręce na piersi. Pewnie wcale nie powinna była przychodzić. Pewnie powinna postąpić tak jak mężczyzna, przestać dzwonić i powiedzieć asystentkom, że nie ma jej dla Kirby'ego, gdyby zatelefonował. Ale to byłoby takie nieprzyjemne i tchórzliwie.

– Wykorzystałaś mnie, żeby się o tym przekonać – powiedział Kirby.

– Och, Kirby. – Przysiadła na skraju sofy i zapatrzyła się w ścianę. Ona też nie mogła na niego patrzeć. Czuła się winna, a to wywoływało w niej irytację. Zacisnęła wargi. Czy faktycznie wykorzystała Krby'ego, żeby odkryć swoje prawdziwe uczucia do Seymoura? Nie zamierzała tego robić. Nie miała pojęcia, co zamierza, kiedy wdała się w romans z Kirbym; wiedziała jedynie, że brakuje jej czegoś w życiu. Jak zwykle okazało się, że nie brakuje jej innego człowieka ani niczego, co mogła dostać od innej osoby. Teraz czuła się pełna i w jej życiu zabrakło miejsca dla Kirby'ego.

Zmusiła się, żeby na niego spojrzeć.

– Jeśli tak to odbierasz, Kirby, to bardzo mi przykro. Nigdy tak o tym nie myślałam – odparła. – Sądziłam, że jesteśmy przyjaciółmi i dobrze się bawimy. – Rany boskie, pomyślała, naprawdę mówię jak facet.

– Bawimy? – powtórzył.

– Kirby – zaczęła powtórnie. – Jesteś cudowny, i do tego młody. Całe życie przed tobą. Nie potrzebujesz mnie w nim. – Przyszło jej do głowy, że teraz z kolei gada jak jego matka. – To przecież nie taka poważna sprawa.

– Nie rozumiem. – Kirby znowu odwrócił się do okna. – Może czegoś nie pojmuję. Wiesz co, to miasto jest do dupy.

– Po chwili wykrzyknął: – Hej! Widziałaś, że spadł śnieg?

No cóż, pomyślała Nico, wkładając rękawiczki. Właśnie dałam facetowi pięć tysięcy dolarów, żeby nie uprawiał ze mną seksu.

Ta myśl jednocześnie ją rozbawiła i lekko zasmuciła.

– Do domu, proszę pani? – spytał Dimitri, patrząc na nią w lusterku wstecznym.

– Na moment muszę wpaść do biura – mruknęła i dodała:

– Przepraszam, Dimitri. To dla ciebie męczący dzień. Jestem pewna, że ty też chcesz wrócić do domu.

– Lubię jeździć po mieście. – Dimitri ostrożnie wytoczył się z podjazdu pod domem Kirby'ego na Siedemdziesiątą Dziewiątą Ulicę. – Poza tym musi pani pracować. Trzeba robić, co jest do zrobienia w tym mieście, prawda?

– Prawda. – Nico znów ogarnęło poczucie winy. Wyjrzała przez barwioną szybę. Śnieg padał w maleńkich, błyszczących płatkach przypominających prysznic brylantów. Już po wszystkim, pomyślała. Skończyła z tym i nigdy już tego nie zrobi. I nie musi już mieć wyrzutów sumienia.

Co za ulga!

Teraz pozostawało jej tylko modlić się o to, żeby Seymour nigdy nie dowiedział się o czeku, który wypisała Kirby'emu. Nie dowie się. Wypisała czek z osobistego, prywatnego konta, a Seymour nigdy nie zniżyłby się do szpiegowania. Z leciutkim uśmiechem przypomniała sobie chwilę, w której wręczyła czek Kirby'emu.

– Dlaczego nikt mnie nie kocha? – jęczał, drepcząc po salonie i pocierając rękoma nagi tors. – Mam dwadzieścia osiem lat. Chcę się ożenić i mieć dzieci. Gdzie jest moja kobieta?

– Błagam, Kirby. – Nico wstała i sięgnęła po torebkę. – Setki młodych kobiet z pewnością chętnie się w tobie zakochają. Jeśli naprawdę chcesz się ożenić, nie powinieneś tracić czasu na kobiety, które już mają mężów.

– Więc to naprawdę koniec? – zapytał Kirby.

– Tak. Kirby. Obawiam się, że tak. – I wtedy wyjęła czek z portfela. Naturalnie Kirby zaprotestował.

– Nie musisz tego robić – nalegał. – Nie jestem czymś, za co możesz zapłacić.

– Nie bądź głuptasem, skarbie – powiedziała. – To nie żadna zapłata, tylko prezent.

Mimo protestów przyjął czek. Potem popatrzył na niego, a jego oczy rozszerzyły się na widok sumy na czeku. Złożył go i wsunął do kieszeni spodni.

– Jesteś pewna, że nie chcesz… jeszcze raz? – Zamachał ręką. – Przez wzgląd na dawne dobre czasy?

– Nie, dziękuję, Kirby – odparła. – Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł.

Po czym powędrowała energicznie wąskim korytarzem do windy, myśląc o tym, że robi to po raz ostatni. Phi.

Oparła głowę o zagłówek fotela. Pomyślała, że teraz pewnie będzie musiała do końca życia obywać się bez dobrego seksu. Czy powinna litować się nad sobą? Pewnie tak, i być może któregoś dnia zacznie. Teraz jednak nie czuła się nieszczęśliwa. Seks… No i co z tego, pomyślała zniecierpliwiona. Pieprzyć to. Nie była facetem, którym rządzi kutas. Była kobietą, wolną kobietą… Brzęknął jej telefon.

„Z Wendy. Jesteś w biurze?", przeczytała esemesa od Victory.

Nico uśmiechnęła się do siebie.

„2 min", odpisała.

„Mamy bąbelki. Będziemy za 20 min".

Oświadczyły, że film Wendy to hit. To nie ulegało wątpliwości. Zawsze da się to przewidzieć po reakcji widowni. Nowojorczycy na premierach są najbardziej zblazowaną widownią na świecie, a jednak klaskali i wiwatowali przez całe napisy. Potem na przyjęciu w hotelu Maritime wszyscy byli w szampańskich humorach, całkiem jakby naprawdę ich cieszyło, że tutaj przyszli. To był kolejny znak, że film odniesie sukces. Gdyby miał okazać się fiaskiem, zabawiliby na przyjęciu przez pięć minut i szybko by się zmyli. Wendy twierdziła, że wiele razy była w takiej sytuacji.

Wszystkie siedziały w gabinecie Nico, kręciło im się w głowie z powodu sukcesu Wendy.

– Chodzi tylko o to, żeby utrzymać się w grze – oznajmiła Victory. – Zawsze zrobią wszystko, żeby cię wyeliminować. – Podała butelkę dom perignon Nico, która rozlała szampana do trzech kryształowych pucharków. Prezeskom ze Splatch-Verner należy się tylko to, co najlepsze, pomyślała z rozbawieniem.

– Próbują, ale bezskutecznie – powiedziała.

– Masz cholerną rację. – Wendy uniosła kieliszek.

– A Selden był taki uprzejmy. Z przyjemnością patrzyłam, jak stoi koło ciebie na przyjęciu, przynosi ci drinki, daje spokojnie porozmawiać z każdym i nie czuje się przy tym tak niepewnie, żeby się wtrącać – powiedziała Victory. Podeszła do szklanych drzwi i je otworzyła. – Och, Nico! – wykrzyknęła bez tchu. – Twój taras.