Stanisław Lem - Cyberiada

— Wiem. Ale to nie miało być tej nocy.

— Miało.

— Jeszcze były jakieś… komplikacje. Ale już ich nie ma. Prawie dotykała go piersiami. Mówiła do niego, ale go nie widziała.

— On będzie młody. Jest tego zupełnie pewien.

— Ależ tak.

— Proszę nic nie mówić. Nie wierzę, nie mogę, chociaż wiem, to byłoby jak za darmo, tak nie bywa. Ale teraz już wszystko jedno. Nic nie może tego odmienić. Nikt. Albo zobaczę go takim, jak pan jest teraz, albo Remmer mówił… możliwy jest uśłizg, w depresji… stałabym się dzieckiem. Pan jest ostatnim człowiekiem, do którego mówię przedtem. Drżała. Objął ją ramieniem i podtrzymał. Jakby nie wiedząc, co mówi, wybełkotał:

— Ile czasu… zostało?

— Minuty… druga pięć… — szepnęła. Miała zamknięte oczy.

Pochylił się nad jej twarzą, równocześnie naciskając językiem ten metalowy ząb tak mocno, jak tylko mógł. Usłyszał w głowie leciutki trzask i zapadł się w nicość.

Generał dotknął machinalnie spodni.

— Chronda jest bombą temporalną. Wybuch jej powoduje powstanie lokalnej depresji w czasie. Mówiąc obrazem: jak zwykła bomba tworzy w gruncie lej, depresję przestrzenną, tak chronda wgłębia się w teraźniejszość i pociąga czy też wpycha całe otoczenie w przeszłość. Rozmiar cofnięcia w czasie, tak zwany retrointerwał, zależy od wielkości ładunku. Teoria chronopresji jest zawiła i nie mogę jej panom wyłożyć. Zasada daje się wszakże ująć prosto. Upływ czasu zależy od ciążenia powszechnego. Nie od lokalnych pól ciężkości, lecz od wszechświatowej stałej grawitacyjnej. Nie od samej grawitacji, lecz od jej zmiany. Grawitacja zmniejsza się w całym Kosmosie i to jest niejako druga strona upływu czasu. Gdyby się grawitacja nie zmieniała, toby czas stał. Nie byłoby go wcale. To jest jak z wiatrem. Gdzie jest wiatr, gdy nie wieje? Nie ma go nigdzie, bo on jest ruchem powietrza. Tak się dziś tłumaczy powstanie Kosmosu. On nie w niebie powstał, lecz bytował bezczasowo, dopóki grawitacja była niezmienna, aż zaczęła się jej redukcja. Odtąd Kosmos się rozszerza, gwiazdy krążą, atomy drgają, a czas płynie. Istnieje związek grawitonów z chrononami i ten związek wykorzystano dla zbudowania chrondy. Na razie nie umiemy manipulować czasem inaczej aniżeli gwałtownie. Jest to zapaść, czyli implozja, a nie eksplozja, wybuch. Największe cofnięcie się w czasie zachodzi w punkcie zero. O 1.59 Cresslin wcisnął zgręz. Po dwunastu sekundach odpaliły wszystkie nasze operacyjne chrondy pogotowia strategicznego. Implozja była kumulatywna. Dlatego obszar rażony chronopresją ma kształt prawie regularnego koła. W punkcie zero depresja wynosi prawdopodobnie 26 do 27 lat. Ta wielkość stopniowo zmniejsza się ku obwodowi. Na rażonym obszarze nieprzyjaciel miał laboratoria, składy, pracownie oraz podziemne poligony chronopresyjne. Ponieważ rozpoczął te prace około 9 do 10 lat temu, obecnie nie ma tam już nic, co stanowiłoby dla nas zagrożenie. Powierzchnia rażenia ma, jak panowie widzicie na tej mapie, około 190 mil średnicy…

— Generale!!

— Słucham.

— Na jakiej podstawie utrzymuje pan, że dzięki Cresslinowi uprzedziliśmy chronalny cios nieprzyjaciela?

— Rozkaz brzmiał: Jeśli do uderzenia będzie więcej niż 24 godziny, nie wolno mu tknąć zgręzu. Jeżeli dowie się jakichkolwiek szczegółów akcji, dotyczących jej terminu, wielkości ładunków, ilości chrond, ma to sygnalizować przez wyodrębniony pierścień naszego wywiadu. Jeśliby wróg miał nas zaatakować w obrębie doby, a Cresslin nie zdoła się skontaktować z pierścieniem, winien był uruchomić automatyczny nadajnik, zakopany w lesie pod Hassy. I tylko w wypadku, gdyby nie było czasu na dotarcie do sygnalizatora, a tak w najbliższym czasie byłby całkowicie pewny, wolno mu było nacisnąć zgręz. Podkreślam: Cresslin nie znał mechanizmu implozji chronopresyjnej, nic nie wiedział o naszych chrondach, nie wiedział nawet, co to jest zgręz. Czy pan minister uważa moją odpowiedź za wystarczającą?

— Nie. Uważam, że zbyt wielką odpowiedzialnością za losy całego świata ośmieliliście się obciążyć jednego człowieka, agenta. Zresztą wszystko jedno, agenta czy nieagenta. Jak mógł jeden człowiek decydować sam?!

— Pozwoli pan udzielić sobie dalszych wyjaśnień. Nasze wiadomości nie równały się zeru przed akcją Cresslina. Oczywistym celem nieprzyjaciela musiał być nasz ośrodek chronalny. Obie strony nie znały jedynie wzajemnego zaawansowania prac. Lokalizację naszego kompleksu C znali tak, jak my znaliśmy dyslokację ich chronoratoriów. Ukrycie tak olbrzymich kompleksów jest niemożliwe.

— Pan nie odpowiedział na moje pytanie.

— Właśnie zaczynam. Jeśli zataczać koncentryczne kręgi malejącego rażenia wokół naszego kompleksu C, to Hassy znajduje się w strefie uwstecznień o dekadę, a Leylo, jako leżące bliżej C, w strefie depresji dwudekadowej. Wczoraj rano uzyskaliśmy wiadomość, że Morribond nie będzie obecny na przyjęciu, które kanclerz urządza w swojej rezydencji w Hassy, mieliśmy natomiast dane, że Morribond wyjeżdża na inspekcję wojsk rozlokowanych wzdłuż granicy z nami. O ósmej wieczorem przyszła wiadomość, że, zamiast udać się do ośrodka garnizonowego Aretonu, zatrzymał się w Leylo.

— Czekajże pan, generale! Czy chce pan przez to powiedzieć, że Morribond usiłował wykorzystać ten chronalny cios, który mieli nam zadać, żeby się przy okazji odmłodzić?

— No… owszem. To jest zdanie naszych ekspertów. Morribond ma… miał sześćdziesiąt lat, jego żona dwadzieścia dziewięć. Minus dwadzieścia lat dla niego i minus dziesięć dla niej — czterdziestoletni mężczyzna i dziewiętnastolatka. Ponadto zachodziła ta, bodaj decydująca okoliczność, że on jest chory na myasthenia gravis. Lekarze dawali mu dwa, najwyżej trzy lata życia.

— Czy to jest pewne?

Tak. Praktycznie pewne. Istotną rolę grał też — myślę sobie — jego, hm, specyficzny zmysł humoru. Kodowe hasło operacji brzmiało „Balkon”.

— Nie rozumiem.

— No jakże? Romeo i Julia. Scena balkonowa… przy jej okazji miał ulec zniszczeniu cały nasz potencjał chronalny.

— Ale stało się na odwrót?

— Istotnie, bo podałem wyliczenia przy założeniu, że miejscem implozji byłby nasz kompleks C, zgodnie z ich planem strategicznym. Dlatego wysłał żonę do Hassy, a sam udał się do Leylo, położonego tuż przy naszej granicy. Uznawszy po naradzie w sztabie generalnym sytuację za krytyczną, wysłaliśmy Cresslina natychmiast, to znaczy tak szybko, jak się dało. Wylądował około północy pod Hassy. Ponieważ uderzyliśmy pierwsi, izochrony depresji miały odwrotny kierunek spadku, niż planował nieprzyjaciel. Odwrotny, skoro to myśmy ugodzili ich kompleks chronalny.

— Więc cóż z tego? Morribond stał się mniej młody, niż chciał, a jego żona bardziej… jakież to ma znaczenie strategiczne? Proponuję porzucić ten temat.

— To ma znaczenie strategiczne, a zarazem polityczne, panie podsekretarzu stanu, gdyż musi je mieć zmiana na stanowisku premiera nieprzyjacielskiego rządu. Implozja, wywołując depresję, na samej granicy swego zasięgu wytwarza małe, koncentryczne wybrzuszenie wokół punktu zero. To analogia do efektu zwykłej bomby: centrum wybuchu zagłębia się, a dookoła powstaje wał kraterowy. Chronda stłacza teraźniejszość wstecz, a na granicy implozji czas przesuwa się naprzód. Jest to tak zwany efekt kompensacyjny. Właśnie Leylo znajdowało się w jego obrębie. Oznacza to, że czas posunął się tam o 9 do 10 lat.

— Morribond ma siedemdziesiątkę? Doskonale! — zachichotał ktoś z siedzących przy zielonym stole.