Dean Koontz: Maska

– Chcę, żebyś odpowiedziała na parę pytań. Musisz się najpierw uspokoić i odprężyć. A teraz zrób dokładnie tak, jak mówię. Rozewrzyj pięści…

– Nie!

Dziewczynka otworzyła oczy, zerwała się z fotela i stanęła przed Carol, dygocząc.

– Usiądź, kochanie.

– Nie będę robić tego, co mi każesz! Mam już dosyć twoich kar.

– Siadaj. – Carol mówiła cicho, lecz stanowczo.

Mała spojrzała na nią.

– Ty mi to zrobiłaś – powiedziała. – Ty mnie wsadziłaś w to okropne miejsce.

Carol zawahała się, a potem zdecydowała podążać tym tropem.

– O jakim miejscu mówisz?

– Sama wiesz. – W głosie dziewczynki brzmiało oskarżenie. – Nienawidzę cię.

– Gdzie jest to okropne miejsce, o którym mówisz? – nalegała Carol.

– W piwnicy.

– A cóż w niej jest takiego okropnego?

Jane patrzyła z nienawiścią, rozciągając wargi w dzikim grymasie.

– Lauro? Odpowiadaj. Co jest okropnego w piwnicy?

Dziewczynka uderzyła ją w twarz.

Tego się nie spodziewała. Ostre, bolesne uderzenie. Przez chwilę po prostu nie mogła uwierzyć, że właśnie dostała w twarz.

Wtedy Jane uderzyła jeszcze raz. Otwartą dłonią.

I znowu. Jeszcze mocniej.

Carol chwyciła ją za wiotkie nadgarstki, ale mała się wywinęła. Kopnęła Carol w goleń, a kiedy ta krzyknęła i przez chwilę rozcierała bolące miejsce, przyskoczyła i chwyciła ją za gardło. Carol broniła się z trudem, usiłując wstać z fotela. Jane pchnęła ją z powrotem i opadła na nią całym ciężarem. Carol poczuła, że dziewczynka gryzie ją w ramię i nagle jej szok i zdumienie zmieniły się w strach. Fotel przewrócił się i obie, walcząc, potoczyły się po podłodze.

Równina, przez którą jechali, zaczynała się wznosić i układać w łagodne, zaokrąglone wzgórza.

Jeśli w ciągu ostatniej półgodziny pogoda się zmieniła, to na gorsze. Padał ulewny deszcz; ciężkie, napęczniałe krople wody rozbijały się o jezdnię jak szklane kule i rozpryskiwały wysoko. Paul utrzymał wskazówkę szybkościomierza na stałej prędkości.

– Reinkarnacja – odezwał się zamyślony. – Jeszcze parę minut temu powiedziałem ci, że dziś uwierzyłbym we wszystko, ale tego już za wiele. Reinkarnacja? Jak, do diabła, natrafiłaś na tę teorię?

Grace opowiedziała mu o telefonach od Leonarda, o wizycie dawno zmarłego reportera, o proroczych snach i bitwie z Arystofanesem.

– Jestem Rachael Adams, Paul. Uświadomiono mi to, abym przerwała ten morderczy krąg. Willa nie zaprószyła ognia. Ja to zrobiłam przez przypadek. Nie ma powodu, żeby dziewczynka się mściła. To tragiczne nieporozumienie. Muszę z nią porozmawiać, kiedy wcieli się w postać Laury, i wyjaśnić, jak było naprawdę. Wiem, że mogłabym. Mogę ją powstrzymać raz na zawsze. Myślisz, że świruję? Że to skleroza? Ja w to wierzę. I podejrzewam, że ty też, po tym, czego sam doświadczyłeś.

– Zgoda, trafiłaś w dziesiątkę.

Jednak reinkarnacja, odrodzenie w nowym ciele, to rzecz oszałamiająca, zbyt wstrząsająca, by ją przyjąć, o wiele trudniejsza do zaakceptowania niż istnienie poltergeistów.

– Wiesz o Millicent Parker? – spytał.

– Nigdy nie słyszałam tego nazwiska – odparła Grace.

– W 1905 roku Millie Parker usiłowała zabić matkę w przeddzień swoich szesnastych urodzin. Tak jak w przypadku Lindy Bektermann, skończyło się śmiercią Millie. Klasyczna samoobrona. I oto z czego nie zdawaliśmy sobie sprawy: zahipnotyzowana Jane twierdziła, że jest Laurą, Millie, a potem Lindą Bektermann. Ale te nazwiska nic dla nas nie znaczyły.

– A więc i w przypadku Millicent Parker – podjęła Grace – niezaspokojona chęć zemsty spowodowała frustrację. Tak. Wiedziałam, że musi być jeszcze jakieś życie pomiędzy Laurą i Lindą.

– Ale dlaczego zawsze dzieje się to w wieczór przed urodzinami?

– Laura wyczekiwała swoich szesnastych urodzin z wielką niecierpliwością – powiedziała Grace-Rachael. – Mówiła, że to będzie najwspanialszy dzień w jej życiu. Wiązała z nim wiele planów. Sądzę, że miała nadzieję na zmianę w sposobie traktowania jej przez matkę. Zginęła jednak w pożarze przed urodzinami.

– Jane, jak i jej poprzedniczki, w których ciała wcielała się Laura, w ten dzień silniej odczuwała lęk i nienawiść do matki.

Grace kiwnęła głową.

Jechali przez chwilę w milczeniu.

Ręce Paula lepiły się od potu na kierownicy.

W myślach rozważał historię, którą opowiedziała mu Grace, i ogarniało go dawno minione uczucie, że balansuje na linie rozpiętej wysoko nad otchłanią.

– Ale Carol nie jest matką Jane – powiedziała w końcu.

– Zapomniałeś o czymś.

– O czym?

– Carol miała panieńskie dziecko, kiedy była nastolatką. Wiem, że ci o tym opowiadała. Nie wyjawiam żadnej tajemnicy.

Paul poczuł ścisk w żołądku. Przeszył go chłód aż do szpiku kości.

– Mój Boże. Chcesz powiedzieć… Jane jest dzieckiem, które Carol oddała do adopcji.

– Nie mam na to dowodów – odrzekła Grace. – Założę się jednak, że kiedy policja rozszerzy zasięg poszukiwań na inne stany i wreszcie znajdą się rodzice dziewczynki, dowiemy się, że jest dzieckiem adoptowanym. I że Carol jest jej naturalną matką.

Walczyły już chyba całą wieczność, tarzając się po podłodze, sapiąc, postękując, wijąc; dziewczyna waliła pięściami, Carol usiłowała stawić opór, nie robiąc jej krzywdy. Wreszcie, gdy stało się jasne, że Carol jest zdecydowanie silniejsza i przejmie kontrolę nad sytuacją, Jane odepchnęła ją, wstała z wysiłkiem, kopnęła ją w udo i wybiegła z pokoju do kuchni.

Carol była zaszokowana i oszołomiona zarówno nieoczekiwaną gwałtownością, jak i siłą uderzeń Jane. Piekła ją twarz, pogryzione ramię krwawiło; duża, wilgotna czerwona plama powoli powiększała się na bluzce.

Wstała chwiejnie, a potem poszła za dziewczyną.

– Kochanie, zaczekaj!

W oddali, spoza domu, doleciał do niej krzyk Laury”

– Nienawiiiiiidzę cię!

Pośpieszyła w stronę otwartych drzwi i wyjrzała na skąpaną w deszczu okolicę. Dziewczynka zniknęła.

– Jane! Laura!

Millicent? Linda? Jak mam, na Boga, ją nazywać?

Poszła przez ganek, po schodkach na podwórko, na bębniący, zimny deszcz. Rozejrzała się niezdecydowana, skąd zacząć poszukiwania.

Wtedy zjawiła się Jane. Wyszła z szopy, trzymając w ręku siekierę.

„…Carol jest jej naturalną matką”.

Słowa Grace odbiły się echem w głowie Paula.

Przez chwilę nie mógł wydobyć głosu.

Patrzył przed siebie, zaszokowany i roztrzęsiony, że omal nie najechał na tył sunącego ospale buicka. Nacisnął gwałtownie hamulce. Polecieli z Grace do przodu, ale przytrzymały ich pasy bezpieczeństwa. Zwolnił, odzyskując panowanie nad sobą.

Słowa zaczęły wylatywać z niego jak pociski z karabinu maszynowego.

– Ale jak, do diabła, to dziecko odkryło, kto jest jego prawdziwą matką? Nie podaje się takich informacji dzieciom w jej wieku. Jak trafiła do nas z miejsca, w którym mieszka? Jak nas namierzyła? Jak to wszystko wyreżyserowała? Chryste, ona naprawdę celowo rzuciła się pod koła samochodu Carol. To było zaplanowane. Cała ta cholerna sprawa była zaplanowana!

– Nie wiem, jak trafiła do Carol – powiedziała Grace. – Może jej przybrani rodzice wiedzieli, kto jest naturalną matką dziecka, i zachowali gdzieś to nazwisko w rodzinnych dokumentach. Może przywiodły ją tu te same siły, które chciały mnie unicestwić za pomocą Arystofanesa. To by tłumaczyło, dlaczego znajdowała się w stanie oszołomienia, gdy rzuciła się pod samochód. Ale tego nie dowiemy się chyba nigdy.