Dean Koontz: Maska

– I pani nazywa to urlopem? – spytała Jane.

– Czy coś nie tak? Czy według ciebie nie jest to wystarczająco atrakcyjny porządek dnia?

– Przyprawia mnie o dreszcze.

– Cóż, domek nie jest duży. Obie uporamy się z tym w ciągu godziny.

Pracę przerwało im stukanie do drzwi. Był to dozorca, Vince Gervis. Wielki, brzuchaty mężczyzna o potężnych ramionach, olbrzymich bicepsach, dużych dłoniach i sympatycznym uśmiechu.

– Właśnie robię obchód – powiedział. – Zobaczyłem pani samochód. Chciałem się przywitać.

Carol przedstawiła mu Jane jako swoją siostrzenicę (poręczne kłamstewko). Ucięli sobie grzecznościową pogawędkę, a potem Gervis zapytał”

– Pani doktor Tracy, gdzie jest drugi doktor Tracy? Chciałbym i jemu złożyć wyrazy szacunku.

– Och, jeszcze go nie ma. Przyjedzie w niedzielę, kiedy skończy ważną pracę, której nie mógł odłożyć.

Gervis zmarszczył brwi.

– Coś nie tak? – spytała Carol.

– Cóż… planowaliśmy z żoną pojechać do miasta po zakupy, może pójść do kina, zjeść coś w restauracji. Robimy tak w każdy piątek, rozumie pani. Ale teraz… Poza panią i Jane nie ma tu żywej duszy. Może ktoś przyjedzie jutro, jak w każdą sobotę, jeśli pogoda będzie znośna.

– Nie martw się o nas – odparta Carol. – Wszystko będzie dobrze. Ty i Peg możecie jechać do miasta, tak jak planowaliście.

– Cóż… nie jestem pewien, czy to dobry pomysł, aby dwie panie zostały całkiem same na tym odludziu. O nie, wcale mi się to nie podoba.

– Nikt nas tu nie będzie nachodził, Vince. Brama wjazdowa jest zamknięta i bez karty magnetycznej nikt przez nią nie wejdzie.

– Każdy może wejść bez większego wysiłku.

Carol potrzebowała kilku minut i wielu słów, żeby go przekonać, aż w końcu zdecydował się nie zmieniać planów na piątkowy wieczór.

Niedługo po wyjeździe Vince’a zaczął padać deszcz. Delikatne stukanie milionów kropli uderzających o miliony szeleszczących liści działało na Carol kojąco.

Jane czuła się jednak nieswojo.

– Nie wiem dlaczego – rzekła – ale ten odgłos każe mi myśleć o ogniu… płomieniach pożerających wszystko na swojej drodze i skwierczeniu, skwierczeniu…

Deszcz zmusił Paula dojechania sześćdziesiątką, co i tak było ryzykowne, biorąc pod uwagę warunki panujące na drodze.

Wycieraczki na szybie uderzały jak metronom, a opony obracały się cicho po mokrej tłuczniowej nawierzchni.

Dzień był pochmurny, a stawał się jeszcze bardziej ponury. Miało się wrażenie, że to zmrok, a nie środek dnia. Wiatr zacinał deszczem, tworząc zasłony na zdradliwie mokrej jezdni, a przejeżdżające samochody wzbijały szarobrunatną błotnistą zawiesinę.

Mieli uczucie, jakby pontiac był stateczkiem żeglującym wśród odmętów ogromnego, zimnego morza, jedyną ciepłą, jasną plamką na bezkresnym obszarze.

Grace powiedziała”

– Nie uwierzysz w to, co mam ci do powiedzenia, ale mogę cię zrozumieć.

– Po tym, co mi się dziś przydarzyło – odparł Paul – gotów jestem uwierzyć we wszystko.

A może właśnie poltergeistowi o to chodziło? – pomyślał. – Może chciał mnie przygotować na opowieść Grace? Właściwie, gdyby mnie nie zatrzymał, wyszedłbym z domu, zanim się zjawiła.

– Postaram się mówić jak najbardziej zrozumiale – powiedziała Grace. – Ale to wcale nie jest prosta i jasna sprawa. – Tuliła swoją rozoraną lewą dłoń w prawej; krwawienie ustało, a rany zasklepiły się, zakrzepły.

– Zaczyna się to wszystko w 1865 roku, w Shippensburgu, w rodzinie Havenswoodów.

Paul rzucił jej przestraszone spojrzenie.

Patrzyła prosto przed siebie na rozmokłą od deszczu okolicę.

– Matka nazywała się Willa Havenswood, a córka miała na imię Laura. Nie lubiły się specjalnie. Właściwie wcale się nie lubiły. Wina leżała po obu stronach, a powody ich skłócenia nie są ważne. W przeciwieństwie do tego, że pewnego wiosennego dnia Willa posłała Laurę do piwnicy, żeby zrobiła wiosenne porządki, aczkolwiek świetnie wiedziała, że dziewczynka śmiertelnie boi się tam wchodzić. Rozumiesz, taka kara. I kiedy Laura była w piwnicy na dole, na piętrze wybuchł pożar. Znalazła się w potrzasku i spaliła. Umierając, musiała obwiniać matkę za to, że wpędziła ją w pułapkę. Może nawet podejrzewała Willę o zaprószenie ognia, co nie było zgodne z prawdą. Pożar spowodowała przypadkowo Rachael Adams, ciotka Laury. Zarówno dziecko, jak i matka miały zaburzenia emocjonalne, co sprzyjało tego typu melodramatycznym wyobrażeniom. W każdym razie Laura poniosła śmierć w płomieniach i możemy niemal mieć pewność, że jej ostatnią myślą było żarliwe pragnienie zemsty. Nie mogła przecież wiedzieć, że jej matka także spłonęła!

A zatem dlatego nie potwierdzono tożsamości Laury Havenswood, kiedy Carol zgłosiła to policji – pomyślał Paul. – Nie przyszło im do głowy, aby cofnąć się do dziewiętnastego wieku w poszukiwaniu rodziny Havenswoodów. Akta lokalnych urzędów z tego okresu prawdopodobnie już nawet nie istniały.

Naprzeciwko nich z mgły wynurzyła się wolno jadąca ciężarówka i Paul minął ją. Przez chwilę brudna zawiesina rozpryskiwana przez wielkie opony dudniła o tył maski pontiaca, a hałas był tak wielki, że Grace nie mogła go przekrzyczeć.

Po chwili jednak ciągnęła”

– Od 1865 roku Laura szukała zemsty co najmniej w dwóch różnych wcieleniach. Reinkarnacja, Paul. Uwierzyłbyś? Uwierzyłbyś, że w 1943 roku Laura Havenswood, jako piętnastoletnia dziewczynka, Linda Bektermann, w wieczór poprzedzający jej szesnaste urodziny próbowała zabić swoją matkę? Linda Bektermann wpadła w szał i rzuciła się na nią z siekierą, ale matka w obronie własnej zabiła dziewczynkę. Laura się nie zemściła. I czy uwierzysz, że Willa znów ożyła i jest naszą Carol? I że Laura także żyje?

– Jane?

– Tak.

Carol i Jane w ciągu godziny zrobiły porządki. Carol była zachwycona, widząc, z jaką przyjemnością, entuzjazmem i sumiennością dziewczynka wykonuje jej polecenia.

Kiedy skończyły, w nagrodę nalały sobie po szklance pepsi i usiadły w dwóch potężnych fotelach naprzeciwko kominka.

– Za wcześnie, by zająć się kolacją – rzekła Jane. – I za mokro, żeby wyjść na spacer, więc w jaką grę chciałaby pani zagrać?

– Zgadzam się na wszystko, co wybierzesz. Przejrzyj gry i zadecyduj. Sądzę jednak, że przedtem powinnyśmy przeprowadzić seans terapeutyczny.

– Czy musimy to robić nawet podczas urlopu? – spytała dziewczynka wyraźnie zaniepokojona.

– Oczywiście, nie możemy przerywać leczenia – oznajmiła Carol. – Teraz, kiedy mamy już jakieś osiągnięcia, musimy próbować nadal.

– Cóż… w porządku.

– Dobrze. Obróćmy fotele.

Płomienie w kominku tworzyły tańczące cienie na ścianach paleniska.

Na dworze deszcz nieustannie stukał o dach i konary drzew, a Carol musiała przyznać, że te odgłosy rzeczywiście przypominają trzask palących się szczap.

Zaledwie parę sekund wprowadzała Jane w trans, ale minęły prawie dwie minuty, zanim cofnęła się do momentu, od którego zaczynały się jej wspomnienia. Tym razem Carol cierpliwie czekała, aż dziewczynka przemówi.

– Mamo? To ty? To ty, mamo? – powiedziała głosem Laury.

– Laura?

– To ty? To ty, mamo? Tak?

– Odpręż się – poleciła Carol.

Nie reagując na polecenie, Jane zgarbiła ramiona, zacisnęła pięści na kolanach. Pojawiły się zmarszczki na czole i w kącikach ust. Pochyliła się w stronę Carol.