Larry Niven - De Beschermheer

Met Brennans hulp stelde hij een kalender op waarin de gebeurtenissen uit de langste oorlog uit de geschiedenis werden opgetekend:

33 000 v.C.: Phssthpok vertrekt van Pak.

32 800 v.C.: Eerste emigratiegolf vertrekt van Pak.

32 500 v.C.: Tweede emigratiegolf. X: Pak-verkenners.

2125 n.C.: Phssthpok arriveert in zonnestelsel. Brennan wordt Beschermheer.

2340 n.C.: Truesdale gekidnapt.

2341 n.C., oktober: Pak-vloot ontdekt.

2341 n.C., november: Vertrek van Vliegende Hollander

Vernietiging van Kobold.

2342 n.C., Pak-verkenners ontdekt.

2342 n.C., juli: Truesdale in stasis. Vertrek Beschermheer .

Vanaf dit punt zou de relativiteit de jaren en maanden in het honderd laten lopen. Roy besloot zich aan de scheepstijd te houden.

2344 n.C., april: Pak-verkenners veranderen van koers.

2344 n.C., juli: Truesdale uit stasis.

2345 n.C., september: treffen met eerste Pak-verkenners (hypothetisch).

2346 n.C., maart: koerswijziging van negentig graden. Pak-verkenners afgeschud (hypothetisch).

2350 n.C.: Aankomst op Thuis. Kalenders bijstellen (hypothetisch).

Roy bestudeerde Thuis. Vele tientallen jaren lang was er al intensief komlaserverkeer tussen de Aarde en Thuis. Er waren reisgidsen en biografieën en romans en studies van het inheemse leven. Brennan had het allemaal al gelezen; hij las zó snel dat hij zijn twee jaar voorsprong niet eens nodig had gehad. De romans hadden een eigenaardige nasmaak, een serie onuitgesproken veronderstellingen, die hij niet precies wist te definiëren, tot hij Brennan erover raadpleegde.

Brennan had een eidetisch geheugen en een scherp inzicht in nuances in toon en betekenis. ‘Voor een deel is het vergelijkbaar met wat de bewoners van de Gordel kenmerkt. Ze weten dat ze zich in een kunstmatige omgeving bevinden, en ze nemen ten opzichte van die omgeving een beschermende houding aan. Dat stuk in De Kortste Dag , waar Ingram wordt doodgeschoten omdat hij op het gras heeft gelopen — dat is rechtstreeks ontleend aan iets dat eerder in de geschiedenis van Thuis is voorgevallen. Je komt het wel tegen in de biografie van Livermore. Wat die begrafenisgebruiken van ze betreft, dat is waarschijnlijk een overblijfsel uit de eerste tijd dat ze hier waren. Bedenk wel dat de eerste honderd mensen die op Thuis stierven elkaar even goed kenden als jij je broer. In het eerste stadium was ieders dood belangrijk, voor iedereen die met hen die wereld bewoonde.’

‘Ja, als je het zo formuleert… en ze hebben ook meer ruimte. Ze hebben geen crematoria nodig.’

‘Daar sla je de spijker op zijn kop. Ze hebben een eindeloze hoeveelheid land, maar dat is niet te gebruiken tot ze het op de een of andere manier weten te bemesten. Hoe groter het kerkhof wordt, des te duidelijker wordt het dat de mens Thuis aan het veroveren is. Vooral wanneer bomen en gras beginnen te groeien waar daarvoor nooit iets wilde groeien.’

Roy dacht daar over na en kwam tot de conclusie dat het idee hem wel aanstond. Hoe kon je verliezen? Tot de Paks arriveerden.

‘De bevolking van Thuis lijkt me niet erg krijgslustig,’ zei hij. ‘Op de een of andere manier zullen we ze toch moeten zien te mobiliseren voor de planeet door de Pak-verkenners wordt gevonden.’

Maar daarover wilde Brennan niet praten. ‘Alles wat we weten is tussen de tien en de honderd jaar oud. Ik weet niet genoeg over hoe het er op dit ogenblik op Thuis voorstaat. We weten niet hoe de politieke ontwikkelingen zijn geweest. Ik heb wel wat ideeën… maar we zullen voornamelijk toch moeten improviseren en snel reageren.’ Hij sloeg Roy op de schouder: een gevoel of er een zak walnoten tegenaan kwam. ‘Kop op. Misschien komen we er wel nooit.’

Brennan zat niet om een praatje verlegen als hij er de tijd voor had. Het ging nog verder: hij deed duidelijk moeite om Roy zich niet te laten vervelen. Misschien verdreef het zijn eigen verveling ook wel. Een Pak in een acceleratiestoel, zeshonderd jaar lang? Alles goed en wel, maar Brennan was opgegroeid als een mens. Ze speelden spelletjes, met behulp van analoogprogramma’s die in de computer zaten. Brennan won altijd met schaken, dammen, scrabble en dergelijke. Maar ginrummy en domino waren moeilijk te leren, al waren de spelregels gemakkelijk. Ze speelden bijna alleen dit soort spelletjes. Brennan won nog steeds meer dan de helft, misschien omdat hij Roy’s gezicht kon lezen.

Ze hielden lange gesprekken over filosofie en politiek en de paden die de mensheid bewandelde, en waarheen die voerden. Ze lazen veel. Brennan had informatie over alle bewoonde werelden in de computer opgeslagen, niet alleen over Wunderland en Thuis. Een keer zei hij: ik ben er nooit helemaal zeker van geweest of ik ten slotte geen kreupel schip zou besturen, op zoek naar lucht die ik kon ademen en een plek waar ik de schade kon laten repareren. Ik ben er nog niet zeker van.’

In de vele maanden die voorbijgingen begon Roy meer aan lichaamsbeweging te doen en minder te slapen. Hij was nu sterk; hij voelde zich niet langer verlamd door de zwaartekracht. Zijn spieren waren harder dan ze ooit in zijn leven waren geweest. En de Pak-schepen kwamen steeds dichterbij.

Door de transparante krimp waren ze niet te zien: zwart tegen een zwarte hemel. Ze waren nog te ver weg, en het licht dat ze afgaven, viel niet geheel binnen het zichtbare spectrum. Maar als je het beeld op het scherm vergrootte waren ze wel te zien: het vonken van de hysterese in de brede vleugels van het stuwschepveld en middenin het kleine, gestaag brandende licht van de aandrijving.

Tien maanden nadat Roy uit de stasiskist was gehesen ging het licht van de voorste twee uit. Minuten later ging het weer aan, maar nu flakkerde het, en het was minder sterk.

‘Ze zijn aan het afremmen,’ zei Brennan.

Een uur later produceerde de aandrijving van de Paks een gestage gloed, het rood van een blauw-verschoven beryllium uitstoot.

‘Ik zal ook met mijn draai moeten beginnen,’ zei Brennan.

‘ Wil je dan met ze vechten?’

‘Met die eerste twee in ieder geval wel. En als ik nu draai, krijgen we beter zicht.’

‘Zicht?’

‘Voor die bocht van negentig graden.’

‘Hoor eens, óf je legt uit wat je van plan bent óf je houdt er over op.’

Brennan grinnikte, ik moet er toch voor zorgen dat je aandacht niet verslapt?’

‘Wat ben je van plan? Een nauwe baan om een zwart gat?’

‘M’n complimenten. Je zit er niet ver naast. Ik heb een niet-draaiende neutronster gevonden… bijna niet-draaiend. Ik zou de gaslaag om een pulsar niet in durven duiken, veel teveel straling, maar dit ding schijnt erg langzaam te draaien en geen gaslaag te hebben. Niets. Het moet een oude zijn. En hij geeft geen licht. De verkenners zullen moeite hebben om ’m te vinden en ik kan een hyperboolkoers uitzetten door het zwaartekrachtveld waarmee we recht op Thuis afgaan.’

Hoe luchthartig Brennan het ook zei, het klonk toch gevaarlijk. En de Pak-verkenners kwamen steeds dichterbij. Vier maanden later was het eerste duo schepen met het blote oog te zien: een blauwgroene stip, alleen in een zwarte hemel.

Ze keken toe hoe de stip groter werd. De vlam van de aandrijving zorgde voor kronkellijntjes op Brennans instrumenten. ‘Niet al te erg,’ zei Brennan. ‘Natuurlijk zou het wel je dood zijn als je een poosje naar buiten ging.’

‘Ja.’

‘Ik vraag me af of hij dichtbij genoeg is om dat zwaartekracht-ding eens op ’m uit te proberen.’

Roy keek zonder te begrijpen toe, terwijl Brennan aan het werk ging met zijn instrumentenpaneel. Brennan had hem nooit laten zien hoe hij dat wapen moest gebruiken. Het was te fijn afgestemd, te intuïtief. Maar twee dagen later ging het blauwgroene licht uit.

‘We hebben ’m te pakken gekregen,’ zei Brennan, duidelijk tevreden. ‘Het achterste schip in ieder geval. Hij viel waarschijnlijk in zijn eigen zwarte gat.’