Уладзімір Садоўскі - Проста фантастыка

– Яшчэ чаго, – прабурчаў Сяргей, з агідай прыгадаўшы сваё адзінае наведванне гэтай канторы.

– Увогуле, ты мне ў такім стане не патрэбны. Вяртайся калі адпачнеш. Усё, вольны! – сказаў дырэктар і адвярнуўся да манітора.

– І вось яшчэ што, – кінуў начальнік у спіну Сяргею, калі той стаяў у дзвярах, – Калі хочаш, можаш узяць маю машыну. Твая ж яшчэ заблакаваная, так? – Сяргей кіўнуў, – Лаві ключы.

Сяргей злавіў звязку і, здзіўлены шчодрасцю начальніка, накіраваўся ў гараж. Ён сеў у дырэктарскі аўтамабіль, пасядзеў некалькі секунд, каб крэсла прыняло зручную для яго цела форму, завёў рухавік і паехаў наўпрост да офіса «Watch».

Ужо здаля Сяргей зразумеў, што тут шмат што памянялася. Офіс «Watch» ўжо не быў проста офісам, на яго месцы размяшчаўся вялікі забаўляльны комплекс, які расцягнуўся на цэлы квартал. Фірма выкупіла ўсе дамы ў акрузе, аб’яднала іх у адзін вялікі корпус і паставіла над гэтай плошчай велізарную шкляную піраміду. Усе стракацела агнямі і паветранай 3D рэкламай. Вялізныя зялёныя стрэлкі, што віселі ў паветры, паказвалі месца бліжэйшай паркоўкі.

Сяргей заехаў у падземны гараж. Стаянка была, як і раней, бясплатная, так што свабоднае месца зноў прыйшлося доўга шукаць. Ліфт з падземнага паверху падняў хлопца ў самы цэнтр прасторнага хола, наўпрост пад вяршыняй велізарнай шкляной піраміды-купала. На гэты раз комплекс быў запоўнены людзьмі пад завязку. Сотні людзей хадзілі навокал, запісваліся на сеансы, падсілкоўваліся ў вялікім фуд-корце, гулялі на старых прыстаўках, пастаўленых паўсюль фірмай для бясплатнага карыстання. Сяргей рушыў да бліжэйшага інфармацыйнага стэнду і стаў у канец невялікай чаргі.

– Я вас слухаю, – адміністратар ўсміхаўся пастаянна ўсім і кожнаму.

– Я хацеў бы запісацца на сеанс віртуальнай смерці, – хмурна сказаў Сяргей.

– Выдатна. Цяпер як раз свабодна 3 кабіны, – адміністратар адвёў позірк ад манітора, – Вам новага тыпу або старога.

– Давайце новага. Колькі з мяне?

– Трыццаць рублёў.

У думках параўнаўшы гэтую суму са старой, Сяргей зразумеў, што кошты тут прыкметна знізіліся.

– Дзякуй, што наведалі нас, – сказаў адміністратар, беручы картку, – Праходзьце вось у тыя дзверы, вас там ужо чакаюць.

Сустрэў Сяргея усё той жа малады аператар падобны на вышыбалу ў нязменна строгім касцюме з бэйджам.

– Добры дзень, праходзьце сюды, – сказаў ён, адкрываючы дзверы.

– Прывітанне, – Сяргею стала цікава, ці пазнаў хлопец яго. Хаця з таго часу калі Сяргей быў тут у першы раз, сеансамі скарысталася ўжо сотні людзей, хіба ўсіх запомніш?

Пакой змяніўся мала, хіба што сцены памянялі колер, дый неонавага асвятлення стала трохі больш.

– Значыць, ВС новага тыпу. Што менавіта вы хочаце? – пацікавіўся аператар.

– Стаў тое, што цяпер бяруць больш за ўсё.

– Выдатна, – сказаў ён і пачаў падключаць Сяргея да сістэмы.

Сяргею стала цікава, якой смерці аддаюць перавагу наведвальнікі ў гэтым сезоне. Ён у думках пачаў перабіраць варыянты, але машына пачала працаваць і ўсе думкі зніклі. Вочы заплюшчыліся самі сабой і Сяргей праваліўся ў глыбокі сон.

Ачуняў ён на беразе мора. Толькі гэта быў не звычайны пляж, запоўнены турыстамі. Гэта быў пляж, завалены металічнымі супрацьтанкавымі яжамі, калючым дротам, заліты жалезабетонам і перакапаны варонкамі выбухаў. Гэты пляж быў полем бітвы.

Сяргей стаяў на лініі прыбою. На бераг накатваліся нізкія хвалі, але ён не чуў іх шуму. Сяргей адразу аглух ад стрэлаў, выбухаў, свісту куль і крыкаў, якія шчыльна запаўнялі паветра. Ён убачыў у сваіх руках вінтоўку, загорнутую ў пластыкавы пакет. Ён убачыў дзясяткі людзей у зялёнай уніформе, якія беглі па пляжы, і дзясяткі тых, што ляжалі на пяску ў нехарактэрных для чалавечага цела позах. Ён убачыў грамады жалезабетонных дотаў, што навісалі над пляжам, нібы скалы.

Сяргей ўспомніў, што гэта за вайна. Ён нават прыгадаў, што ўжо недзе бачыў усё гэта. Ён усё зразумеў і хацеў ужо зрабіць першы крок, як нешта ўдарыла яго ў жывот з такой сілай, што Сяргей не выстаяў і ўпаў на пясок наўпрост у новую хвалю прыбоя. Сяргей здзівіўся і не адразу зразумеў, што з ім адбылося. Ён паспрабаваў устаць. Але тут прыйшоў боль. Жудасны боль у жываце. Яго вантробы гарэлі агнём, нібы хтосьці абліў іх бензінам і падпаліў. Сяргея ўсяго скруціла. Ён чуў, як трашчаць яго зубы, сціснутыя дзікім болем. Сяргей не адразу адчуў, што адкусіў сабе кавалак языка. Боль быў жахлівым. У вачах пацямнела, ён амаль нічога не бачыў. І толькі надарваны хрыплы голас проста над яго вухам, захоўваў сувязь з рэальнасцю.