David Weber - Placówka Basilisk

Odwrócił się do Jamala i otworzył usta… i zamarł, widząc, jak kolejna głowica detonuje o mniej niż tysiąc kilometrów od kadłuba krążownika.

Wszechświat oszalał. Wiązki koherentnego światła i radiacji z impulsowej głowicy laserowej (jak wszystkie wysyłające promienie Roentgena) weszły głęboko w lekko opancerzony kadłub, dehermetyzując przedziały, zabijając załogę i rozwalając grodzie. A zaraz potem — ułamek sekundy, dokładnie rzecz biorąc — lekki krążownik zderzył się z falą uderzeniową powstałą w wyniku detonacji samej głowicy. Nastąpiła ona poniżej linii, po której leciał; gdyby stało się to prosto przed dziobem, okręt uległby całkowitemu zniszczeniu. Zgęstka plazmy przemknęła poniżej kadłuba, ale fala uderzeniowa i promieniowanie targnęły jednostką potężnie. Do przeładowania pól siłowych brakowało niewiele, ale wytrzymały, chroniąc załogę przed olbrzymią dawką promieniowania; na wstrząs fizyczny jednak nie miały żadnego wpływu.

Dominica Santos krzyknęła, gdy pokład uciekł jej spod nóg, i nie była wcale jedyna — słuchawki wypełniły krzyki zaskoczonych i wycia rannych, gdy cała jej drużyna awaryjna została rozrzucona po przedziale niczym szmaciane lalki. Wpadła w regał pełen na wpół stopionych bezpieczników, rozwaliła go, i w eksplozji szczątków, machając dziko ramionami, odbiła się od ściany, mając w uszach przeraźliwy, charkoczący krzyk. Złapała się jakiejś częściowo odciętej klapy technicznej i zatrzymała z gwałtownym szarpnięciem. I omal nie zwymiotowała, widząc Portera próbującego wyciągnąć sobie z brzucha fragment grodzi, na którą został rzucony plecami. Fragment przypominał włócznię — przebił skafander i ciało, a z rany buchała krew i wnętrzności, natychmiast zamarzając. Przeraźliwe wycie po długich jak wieczność sekundach zmieniło się w charkot i umilkło wreszcie. Ciało zwiotczało i zawisło na grodzi z hełmem pełnym krwi, która w ostatnich chwilach agonii rzuciła się Porterowi ustami i nosem. Santos wpatrywała się w nie zszokowana, walcząc gorączkowo z własnym żołądkiem, który czuła w gardle, niezdolna oderwać wzroku.

— Dalej, do roboty! — rozległ się ostry niczym trzaśniecie bicza głos Mac Bride. — Nie ma się co gapić! Ruszać dupy i to już!

Dominica Santos przestała się wpatrywać w upiornego nieboszczyka i powlokła się do wybebeszonych obwodów napędowych.

Honor złapała się kurczowo fotela, rzucana na wszystkie strony mimo antyurazowej uprzęży. Okręt miotał się dziko, coraz to nowe alarmy ożywały, dołączając do ogłuszającego wycia; chwilę potrwało, nim okręt przestał dygotać, a jej wróciła ostrość widzenia i zdolność myślenia. Zmusiła się, by spojrzeć na ekran z planem krążownika — co najmniej dwadzieścia przedziałów straciło hermetyczność, a porucznik Webster właśnie kończył walić pięściami w konsoletę.

— Bezpośrednie trafienie w sekcję łączności, ma’am — zameldował zrozpaczony i odwrócił się; twarz miał bladą, a z oczu płynęły mu łzy. — Jezu, połowa moich ludzi nie żyje!

— Rozumiem, poruczniku — zaskoczyło ją brzmienie własnego głosu: zbyt spokojnego i obojętnego.

Świadomie skazywała na śmierć swój okręt i swoją załogę i wiedziała, że nie może, że nie potrafi przerwać tej walki i uciec. Chciała coś powiedzieć — coś, co uświadomiłoby Websterowi, że podziela jego ból i żal, ale zabrakło jej słów i odwróciła się ku Cardonesowi, który właśnie naciskał klawisz ogniowy.

Przed dziób wystrzeliła rakieta. Jedna. I rozległ się kolejny dźwięk alarmu, tym głośniejszy, że resztę uciszono. Cardones podskoczył, wcisnął klawisz autokontroli systemu i zamarł. Powoli odwrócił się ku Honor i zameldował:

— Wyrzutnia numer jeden nie działa, ma’am. Została nam tylko wyrzutnia numer dwa. Honor wcisnęła klawisz intercomu.

— Kontrola uszkodzeń, tu kapitan. Co z wyrzutnią numer jeden?

— Przepraszam, ma’am — głos porucznika Manninga był niewyraźny i jakby nieobecny. — Mam dwóch zabitych, a meldunki o uszkodzeniach dochodzą z całego okrętu…

Nagle zamilkł, zebrał się w sobie i spytał w miarę normalnym głosem:

— Przepraszam, o co pani pytała, ma’am?

— Wyrzutnia numer jeden? Co z nią?

— Nie istnieje, ma’am. Zamiast niej mamy czterometrową dziurę po prawej stronie dziobu. Cały przedział zniknął razem z załogą.

— Rozumiem. — Honor przerwała połączenie i poinformowała Cardonesa: — Już nie ma wyrzutni numer jeden, Rafe. Kontynuuj ostrzał z wyrzutni numer dwa.

— Ostatnie trafienie musiało mu solidnie zaszkodzić, sir — ocenił Jamal.

Coglin w odpowiedzi uśmiechnął się z tryumfem. Odległość spadła poniżej sześciu milionów kilometrów i na ekranach wyraźnie było widać skrystalizowaną atmosferę i rozdrobnione na pył cząstki kadłuba wydobywające się z dziobu krążownika. Co ważniejsze — ogień prowadziła już tylko jedna dziobowa wyrzutnia i jeśli…

Siriusem wstrząsnęło kolejne bliskie trafienie — rakieta eksplodowała przed dziobem i klaksony alarmów zniszczeniowych ożyły, a na ekranie z planem okrętu zapaliły się czerwone punkty.

— Laser numer cztery zniszczony, sir! — zameldował ktoś z obsady mostka. — Zapasowe sensory kierowania ogniem także, sir. Główne są nienaruszone…

Coglin zaklął, aż się echo od ścian odbiło, i warknął:

— Jamal, wykończ wreszcie tego skurwiela!

Dominica Santos gestem kazała odsunąć się bosman Mac Bride i umieściła ostatni bezpiecznik w gnieździe. Na tablicy kontrolnej zapłonęły zielone światełka pełnej gotowości. Przełączyła się na częstotliwość kontroli awaryjnej i powiedziała:

— Zrobione, Al!

— Rozumiem, ma’am. Rozpoczynam test obro…

— Pieprzyć test! — warknęła Santos. — Nie mamy czasu na pierdoły. Powiedz szefowej, że działa, i dawaj energię do dziobowego pierścienia. I to już!

Oczy Honor rozbłysły niczym czarna stal, gdy Fearless skoczył nagle do przodu ze zwykłym przyspieszeniem. Wyczuła determinację okrętu dorównującą jej własnej, a na ekranie zaczęły migać cyfry zlewające się w litanię, gdy Killian podawał je głośno:

— Pięćset… pięćset trzy… pięćset sześć… pięćset osiem g, ma’am. Trzyma pięćset osiem.

— Doskonale! Proszę wykonać Delta 96, panie Killian.

— Aye, aye, ma’am. Delta 96.

— Wraca mu przyspieszenie, panie kapitanie — w głosie Jamala słychać było wyraźne napięcie. — Choć nie… definitywnie nie do stanu pierwotnego, sir.

— Ile wyciąga krążownik?

— Około pięćset osiem g, sir… Równe pięćset na pewno. I zaczyna robić normalne uniki.

— Kurwa! — Coglin rąbnął pięścią w poręcz fotela i z trudem powstrzymał się, by tego nie powtórzyć, przyglądając się wściekle kropce na ekranie zwijającej się w unikach: co do cholery trzeba zrobić, by zatrzymać ten okręt?!

Komandor porucznik Santos wracała biegiem do kontroli uszkodzeń. Nie wiedziała, co jeszcze zostało zniszczone w czasie, gdy była na dziobie, ale na pewno szkody były poważne i…

Kolejny gwałtowny wstrząs rzucił ją na podłogę i pchnął tak, że pojechała korytarzem na brzuchu…

Głowica eksplodowała tysiąc pięćset kilometrów od kadłuba, wysyłając dwadzieścia pięć promieni laserowych w różnych kierunkach. Dwa z nich trafiły w HMS Fearless.