Lois Bujold - Stan niewolności

Oczy doktora Minchenki rozbłysły.

— Stosunki między GalacTechem a Orientem IV trudno w tej chwili nazwać szczególnie przyjaznymi. Na każde oskarżenie GalacTechu możemy odpowiedzieć… oszustwa podatkowe… co za możliwości…

— A co my mamy robić, kiedy pan będzie rozmawiał? — zapytał Ti.

— Lecieć dalej przed siebie — poradził doktor Minchenko.

— To jeszcze nie koniec, prawda? — odezwała się cicho Silver do Lea, kiedy odsuwali się, by nie przeszkadzać doktorowi.

— Jakoś tak mi się wydawało, że wszystkie nasze kłopoty się skończą, kiedy tylko uciekniemy od pana Van Atty.

Leo pokręcił głową. Triumfalny uśmieszek unosił w górę kąciki jego ust. Ujął delikatnie jedną z górnych dłoni Silver.

— Nasze kłopoty by się skończyły, gdyby mały Brucie w nas trafił. Albo gdyby zwierciadło wirowe wybuchło w samym środku Skoku, albo… Nie bój się kłopotów, Silver. One są dowodem tego, że życie toczy się nadal. Poradzimy sobie z nimi razem… Jutro.

Odetchnęła głęboko. Napięcie znikało z jej twarzy, ciała, rąk. Uśmiech rozjaśnił nareszcie jej oczy, które rozbłysły jak dwie gwiazdy. Wyczekująco uniosła twarz w jego stronę.

Stwierdził, że sam uśmiecha się dosyć niemądrze jak na mężczyznę dobiegającego czterdziestki. Spróbował ułożyć rysy twarzy w bardziej odpowiedni sposób. Nastąpiła chwila przerwy.

— Leo — odezwała się Silver tonem pełnym nagłego zrozumienia. — Czyżbyś był nieśmiały?

— Kto, ja? — odparł Leo.

Błękitne gwiazdy zamieniły się na chwilę w dwa całkiem drapieżne błyski. Pocałowała go. Leo, oburzony jej oskarżeniem, odpowiedział na pocałunek z jeszcze większym zaangażowaniem. Teraz była jej kolej na niemądry uśmiech. Życie wśród czworaczków, uznał Leo, może okazać się całkiem niezłe… Zwrócili twarze w stronę nowego słońca.