Канстанцін Шанцаў - Пяшчынкі шчасця

– Ты сказаў лабараторыі?

– Ну так…

– А адкуль тут лабараторыі?

– Глядзі, да аварыі ў 1986 годзе на Чарнобыльскай АЭС, Міністэрства абароны СССР размесціла тут некалькі сваіх вайсковых баз, нібыта для трэніроўкі кантынгенту ва ўмовах набліжаных да ўмоў ядзернай або атамнай вайны. Але асноўнай мэтай было ўладкаванне некалькіх сакрэтных падземных лабараторый. Для чаго яны былі патрэбныя, да гэтага часу застаецца загадкай, але тваё ўяўленне можа прыдумаць, што яны тут даследавалі. Блізкае размяшчэнне ЧАЭС забяспечвала як энергіяй для абсталявання, так і выдатнай абаронай ад навакольных – сам падумай, хто ў здаровым розуме папрэцца ў забаронены сектар, дзе ваенныя патрулі стралялі на паразу, да таго ж радыяцыйны фон ужо тады тут быў высокі.

Сітуацыя змянілася пасля аварыі на ЧАЭС. Увесь склад даследчыкаў з лабараторый эвакуіравалі, самі лабараторыі закансервавалі, даследчыя праекты згарнулі. Але праз некаторы час праца на некаторых лабараторных станцыях была працягнутая. Хто там цяпер працуе не ведае ніхто. Былі жадаючыя праверыць гэта, але ніхто яшчэ не вярнуўся. Хоць па некаторых назіраннях, каля лабараторый няма ні аховы, ні сур'ёзнага радыеактыўнага заражэння. Добра, што-то я загаварыўся з табой. Нам яшчэ шмат чаму трэба навучыцца, то ёсць цябе. Працягнем… Анамалій, наогул, трохі, але вельмі шмат іх разнавіднасцяў, якія атрымліваюцца пры аб'яднанні двух і больш анамалій разам. Такое здараецца, у асноўным, пасля выкіду. Выяўленне анамалій – гэта пяцьдзесят працэнтаў твайго выжывання тут. Яшчэ дваццаць пяць працэнтаў – стрэльбавая падрыхтоўка, то есць твае навыкі вядзення прыцэльнага агню па мэты. Паўтараю, прыцэльнага, так як патроны тут не тое каб на вагу золата, але ўсё ж можа здарыцца так, што табе не хопіць аднаго адзінага патрона, які выратуе табе жыццё – падстрэліш ты якую-небудзь жывёлу, каб насыціцца, або паб'еш ворага, які пераследуе цябе ці чакае ў засадзе, або пакінеш яго для сябе…

– У сэнсе, для сябе?

– Розныя бываюць сітуацыі… добра, не бяры ў галаву. Яшчэ дваццаць чатыры працэнта складае тваё ўменне звяртацца з аптэчкай і артэфактамі, так як артэфакты могуць прымяняцца як ўзмацненне уласцівасьцяў твайго арганізма, напрыклад, для стварэння вакол цябе рознага роду палёў, якія змяняюць твае фізічныя магчымасці – вынослівасьці, прыгучасьці, кулястойкасьці або ўзмацнення метабалізму для хуткага гаення ран або вываду радыяцыі з арганізма.

– Пяцьдзесят… дваццаць пяць… дваццаць чатыры… дзевяноста дзевяць… а яшчэ адзін працэнт?

– Ён не твой.

– Не зразумеў…

– Гэта працэнт Зоны. Яна вырашае, што з ім рабіць падарыць табе ці, наадварот, адабраць. Гэты працэнт на поспех – тваю або твайго ворага. А ворагаў тут шмат – і анамаліі, і марадзёры, і бандзюкі, і найміты, і мутанты, але самы страшны – гэта ты сам.

– Гэта значыць як?

– Рана ці позна наступіць момант, калі ты альбо застанешся чалавекам ці станеш падонкам, якіх тут нямерана. Самае страшнае тое, што ты не ведаеш калі, дзе і як гэта можа адбыцца.

– Не разумею…

– Што тут разумець? Калі ты нармальны чалавек, то, па ідэі, павінен ім і застацца. Але калі ты наскрозь прагніў, то добра, калі побач не апынецца нікога з тваіх блізкіх.

– Чаму?

– Рознае бывае. Брат брата здраджвае… Добра! Загаварыліся мы з табой. Час, дакладней Зона, пакажа хто ты такі ёсць.

Дык вось, пракідвай гільзамі перыметр анамаліі… ды смялей! Што ты як школьнік аднакласніцы сіські мнешь? Як правіла, усе анамаліі маюць форму шара ад двух да пяці метраў у дыяметры. Вось і кідай прыкладна на такі памер…

Не паспеўшы скончыць фразу, Сенька спыніўся. Сунуўшы руку ў кішэню, ён вывудзіў адтуль свой камунікатар. Прачытаўшы нешта там, ён усміхнуўся і сказаў:

– Ну вось, ты цяпер Лакі. Не перажывай, гэта пакуль да цябе такое імя прыляпілася. Усе, не адцягваемся, працуем далей. Пракідвай.

Патраціўшы пару дзесяткаў гільзаў, Лакі ўжо прылаўчыўся прыкладна вызначаць памер і размяшчэнне анамаліі. Сенька ухвальна кіўнуў галавой і сказаў:

– Гэта добра, але не расслабляйся, яшчэ шмат чаму трэба навучыцца. Пайшлі далей.

Аднак, зрабіўшы ўсяго пару крокаў, ён падняў руку ўверх з заціснутым кулаком. Лакі спыніўся як укапаны, але шнарыў вачыма па акрузе.

– Малайчына, што так рэагуеш на каманды. Працягнеш даўжэй. Бачыш?

– Э-э-э-э-э, не. А што я павінен убачыць?

– Глядзі, на палове трэцяга група мутантаў.

– Сенька, паслухай, я некалькі не разумею. Павлова трецяга… Мутанты… Растлумач, калі ласка.