William Gibson: Mona Liza Turbo

— Alef jest aproksymacją matrycy — powiedział. — Rodzajem modelu cyberprzestrzeni…

— Tak, wiem. — Zwróciła się do Bobby'ego. — I co? Obiecałeś mi wyjaśnić, dlaczego nastąpiła zmiana. Kiedy Się Zmieniło. Finn zaśmiał się — dziwaczny odgłos.

— Nie ma „dlaczego”, moja droga. Raczej „co”. Pamiętasz, Brigitte powiedziała ci kiedyś, że jest jeszcze inna. Tak? No więc właśnie to jest „co”, a „co” jest także „dlaczego”.

— Pamiętam. Powiedziała, że kiedy matryca wreszcie poznała samą siebie, była też inna.

— Tam właśnie dzisiaj jedziemy — zaczął Bobby i objął ją ramieniem. — To niedaleko, ale…

— Inaczej — dokończył Finn. — To naprawdę inaczej.

— Ale co to jest?

— Widzisz… — wtrącił Colin, odgarniając z czoła grzywkę gestem przypominającym chłopca w jakiejś starej sztuce. — Kiedy matryca osiągnęła świadomość, równocześnie zdała sobie sprawę z istnienia innej matrycy, innej świadomości.

— Nie rozumiem — wyznała. — Jeśli cyberprzestrzeń jest całkowitą sumą danych ludzkich systemów…

— No tak — zgodził się Finn, skręcając w długą, prostą, ciemną drogę. — Ale nikt tu nie mówi o ludzkich, nie?

— Ta druga była gdzie indziej — wyjaśnił Bobby.

— Centauri — dodał Colin.

Czyżby sobie z niej kpili? Czy to jakiś żart Bobby'ego?

— Trochę ciężko wytłumaczyć, dlaczego po spotkaniu tej drugiej matryca rozpadła się w te wszystkie hoodoo i inne gówno — powiedział Finn. — Ale kiedy tam dojedziemy, to mniej więcej zrozumiesz, o co poszło…

— Ja uważam — oświadczył Colin — że w ten sposób jest to o wiele bardziej zabawne…

— Nie oszukujecie mnie?

— Będziemy tam za nowojorską minutę — zapewnił Finn. — Nie bujam.