Алесь Бычкоўскі - Анамалія (зборнік)

З-за страты крыві малое магло сканаць. Дзякуючы ўколам, хлопчык пратрымаецца гадзін дванаццаць. Гэтага павінна хапіць да прылёту медверталёта з бліжэйшай базы. Але як яго выклікаць? Сяржант кусаў вусны. Потым усхапіўся, намерваючыся забраць малое і схавацца ў лесе.

Ён узяў хлопчыка на рукі, як нечакана за спінай пачуўся шоргат і ў плечы ўперлася штосьці цвёрдае.

– Хальт! – прагучала нібы прыгавор. – Партызанэн?..

Апошнія дні штандартэнфюрэр СС Отто Кройц пакутваў на залішнюю нярвознасць. Рускія наступалі з усходу. Славутыя арыйскія войскі беглі назад, быццам пад націскам снежнай лавіны. Нібыта небаракі-загоншчыкі растармасілі ўзімку мядзведзя і потым драпалі падалей ад бярлогі. Штандартэнфюрэр быў упэўнены, сербануць немцы ліха на гэтай непрыветнай зямлі, калі Германія не прышле дадатковыя рэзервы і не зробіць новага ўзбраення кшталту ракет “Фаў”. Чырвоныя прарываліся штодзень, і іх з’яўленне ў тутэйшых мясцінах – пытанне часу. Са стратэгічнага гледзішча фюрэр памыліўся, увязаўшыся ў бойню з рускімі. Самы час адступіць да мяжы Саветаў, узмацніць іх і паспрабаваць мірныя перамовы са Сталіным. Хаця гэтая дзікая думка нарадзілася ў галаве Кройца пасля некалькіх порцый шнапсу. Якія там мірныя перамовы? Яны мелі месца перад вайной. Рускія ні ў якім выпадку не спыняцца, дабраўшыся да ўласнай мяжы. А тут яшчэ партызаны пад бокам нібы шыла ў срацы…

Гэта ўсё ў сукупнасці нервавала Отто Кройца. Яшчэ раздражняла прысутнасць группенфюрэра тайнага спецаддзела СС Дэніса Лутцэ і доктара Зільге, якія прыехалі з фартэцыі ордэна СС па распараджэнні самога рэйхсфюрэра з нейкай загадкавай місіяй. Нейкія анамальныя зоны, электрычныя палі, псіхічнае ўзаемадзеянне – ім у Германіі толькі ў цацкі гуляць. Отто Кройц быў упэўнены: вышэйшае камандаванне ні на ёту не разумее, што насамрэч адбываецца на перадавой і на захопленых рускіх тэрыторыях.

Цяпер высокія госці штандартэнфюрэра Кройца сядзелі разам з ім ва ўтульным пакоі і таксама пілі шнапс.

Отто Кройц марыў як мага хутчэй збавіцца ад Лутцэ і доктара Зільге.

– За перамогу Германіі! – прапанаваў пампезны тост, зусім не да месца, группенфюрэр Дэніс Лутцэ.

Кройц моўчкі хітануў галавой, уздымаючы свай келіх. Доктар Зільге ледзь прыгубіў напой і ўважліва сачыў за прысутнымі.

– Мяркую, ваш прыезд – не толькі інспекцыя становішча ў войсках СС у рэгіёне, – пачаў Кройц.

– Прынамсі так, – згадзіўся Лутцэ і пытальна выгнуў бровы. – Але ж на недахоп інфармацыі вы не скардзіцеся.

– У нас тут свае крыніцы.

– Адкуль? Няўжо гестапа асабіста даклала вам аб мэтах майго візіту? – скептычна спытаў Лутцэ.

– Інтуіцыя, гер групенфюрэр. Інтуіцыя і логіка.

– Калі так… Хаваю ўласны скептыцызм глыбей.

– Здагадаецца і школьнік, гер Лутцэ. Няўжо рэйхсфюрэр выправіў навукоўца… – Кройц шматзначна глянуў на доктара Зільге, – …інспектаваць элітныя батальёны. Адной вашай асобы больш чым дастаткова.

– Доктар Зільге прадстаўляе сабой вельмі важны аддзел рэйха. Не забывайце, што ён тут інкогніта. Вы чулі пра спадчыну продкаў?

– Упершыню, – развёў рукамі Кройц.

– “Анэнэрбэ”. У свой час наш вялікі фюрэр ускладаў на аддзел шмат надзеяў, але… – у сваю чаргу Лутцэ развёў рукамі. – “Анэнэрбэ” не апраўдала даверу, і зараз фармальна не існуе. Праўда, асобныя доследы ў розных галінах навукі, зробленыя докатарам Зільге пад час працы ў “Анэнэрбэ” прыцягнулі ўвагу рэйхсфюрэра, і шаноўны гер Зільге зараз займаецца доследамі ў ордэнскім замку.

– А чым займаўся гэты ваш “Анэнэрбэ”? – пацікавіўся Кройц.

– Доследамі сусветных таямніц, калі казаць напрамкі. Кройц памаўчаў, наліў яшчэ шнапса.

– Паглядзіце вакол, гер групенфюрэр, – сказаў ён, прааналізаваўшы пачутае. – Тутэйшыя лясы поўныя балот і туманаў. Жыхары тут дзікія, у вочы не бачылі цывілізацыі. Нашыя людзі гінуць штодзень, цягнікі ляцяць пад адхон. Карныя аперацыі не дапамагаюць утаймаваць усіх. Бясследна прападаюць салдаты, афіцэры. Мы трацім давер нават да мясцовай паліцыі. Усё навокал звязана неверагодным партызанскім павуціннем. Баявы дух салдат падае, не дапамагае нават славутая гебельсаўская прапаганда. Да прыходу савецкіх войскаў лічаныя тыдні, мы амаль прайгралі вайну.

– Асцярожна з агучваннем уласных поглядаў, штандартэнфюрэр, – рэзка перабіў Лутцэ.

– Я не погляды выказваю. Я звяртаю ўвагу на рэальны стан рэчаў.

Кройц устаў, наблізіўся да вакна, заклаўшы рукі за спіну.