Paul Thompson - Pierworodny

Słysząc te słowa kapłanie spojrzeli na księcia z nieskrywanym podziwem.

— Doskonałe rozwiązanie! — wykrzyknął Zertinfinas.

— Oto dowód mądrości następcy tronu — dodał obłudnie Firincalos.

Sithel spojrzał ponad ich głowami, kierując swój wzrok na mistrzów gildii.

— Co wy na to, szlachetni panowie? Czy pomysł mojego syna przemawia do was?

W rzeczy samej, pomysł Sithasa przemawiał do mistrzów gildii. Gdyby kupcy musieli gromadzić się w jednym określonym punkcie wyspy, gildiom tym byłoby łatwiej obłożyć ich stosownymi podatkami. Przedstawiciele gildii głośnymi okrzykami wyrazili swą aprobatę.

— Dobrze więc, niech zostaną poczynione wszelkie i niezbędne przygotowania — zdecydował Sithel. — Budowę doków i murów powierzam Gildii Mistrzów Budowniczych. Kiedy plany zostaną już wybrane, można rozpocząć ciosanie kamieni. — Widząc, że Sithel podnosi się z tronu, zgromadzeni zgięli się w głębokich pokłonach. — Jeśli to wszystko, uważam audiencję za zakończoną.

Mówca obdarzył Sithasa pełnym zadumy spojrzeniem, po czym odwrócił się i opuścił salę ukrytymi za tronem drzwiami.

Kapłani natychmiast stłoczyli się wokół księcia, gratulując mu doskonałego pomysłu. Miritelisina spytała jedynie, czy w umyśle następcy tronu po w stał już jakiś pomysł co do przyszłej nazwy enklawy.

W odpowiedzi Sithas uśmiechnął się i potrząsnął głową.

— Nie rozważałem jeszcze wszystkich szczegółów. — To miejsce powinno być nazwane twym imieniem — wtrącił się Firincalos. Może Sithanost, Miasto Sithasa?

— Nie — stanowczo odparł Sithas. — To byłoby nie odpowiednie. Niech będzie to coś, co zrozumieją również przybywający do Silvanostu. Thon-car, wioska na Thonie.

- Coś równie prostego. Nie chcę, aby miejsce to nosiło moje imię.

Kiedy w końcu uwolnił się od tłumu, Sithas wszedł po schodach i wyszedł tymi samymi drzwiami, którymi wcześniej opuścił sale jego ojciec. Na zewnątrz czekała już jego lektyka. Wsiadłszy do niej, Sithas rozkazał:

— Do Quinari, natychmiast.

Niewolnicy dźwignęli uchwyty na swe szerokie ramiona i truchtem ruszyli we wskazanym kierunku.

W prywatnych komnatach czekała na Sithasa Hermathya. Wieści rozniosły się już po pałacu i przepełniała ją radość z sukcesu męża.

— Podbiłeś ich — szczebiotała, nalewając Sithasowi puchar chłodnej wody. Kapłani patrzą na ciebie niczym na swego bohatera.

— Powiedziałem tylko to, w co sam wierzę — spokojnie odparł Sithas.

— Oczywiście, ale zapamiętają, co zrobiłeś i w przyszłości możesz liczyć na ich poparcie — upierała się Hermathya.

Sithas zanurzył palce w ostatnich kroplach wody i dotknął nimi twarzy.

— Dlaczego miałbym potrzebować ich wsparcia? Hermathya wyglądała na zdziwioną.

— Nie słyszałeś? Lady Nirakina zwróciła się do Mówcy z propozycją, aby mianował cię współrządzącym. Wszystko po to, abyś dzielił obowiązki ze swym ojcem. Sithas był komplet nie zaskoczony.

— Znowu podsłuchiwałaś na balkonie — powiedział Z niezadowoleniem.

— Chodzi mi jedynie o twoje dobro — odparła Hermathya z lekko wyczuwalnym chłodem.

Zapadła między nimi długa cisza. Niewiele uczucia zrodziło się jak dotąd pomiędzy pierworodnym a jego piękną żoną od czasu zaślubin, i z każdym dniem Sithas coraz bardziej powątpiewał w oddanie Hermathyi. Jej ambicje były tak oczywiste jak istnienie Wieży Gwiazd, jednak dwukrotnie od niej większe.

— Pójdę porozmawiać z ojcem – odezwał się w końca Sithas. Hermathya zerwała się, by dołączyć do niego. — Sam, pani. Pójdę sam.

Dziewczyna odwróciła siei, kryjąc oblewający jej twarz rumieniec.

Kiedy służący zapowiedział przybycie Sithasa, Sithel nakazał mu wejść. Było wczesne popołudnie i Mówca odpoczywał zanurzony w basenie z gorącą wodą, opierając głowę na złożonym ręczniku. Jego oczy były zamknięte.

— Ojcze?

Sithel otworzył jedno oko.

— Dlaczego nie wejdziesz? Woda jest dobra i gorąca. — Nie, dziękuje. — Sithas postanowił niezwłocznie przejść do rzeczy, — Ojcze, dobiegły mnie słuchy, że matka chce, abyś mianował mnie współrządzącym. Sithel podniósł głowę.

— Masz swoich szpiegów, co?

— Tylko jednego i w dodatku jej nie opłacam. Zdaje się, że pracuje na własny rachunek.

— Hermathya. — Widząc, że Sithas kiwa głową, Sithel uśmiechnął się. Ta dziewczyna ma charakter. Śmiem twierdzić, że gdyby to było możliwe, sama chciałaby zostać współrządzącym.

— Tak. I podzielić się przy tym władzą z resztą Klanu Oakleaf. Już zastępuje służbę pałacową swymi krewnymi. Wkrótce nie będzie można przejść pałacowym korytarzem, nie potykając się przy tym o kogoś z Klanu Oakleaf — rzekł Sithas.

— To wciąż jest Pałac Królewski — odparł z ufnością Mówca.

Sithel usiadł, mącąc gorącą wodę. Sięgnął po stojący na skraju basenu kubek i wsypał do wody garść brązowobiałych kryształków. Powietrze natychmiast wypełnił ostry, surowy zapach piżma.

— Czy wiesz, dlaczego matka poprosiła mnie, żebym uczynił cię współrządzącym?

— Nie — odparł Sithas.

— Szczerze powiedziawszy, była to cześć kompromisu. Chce, abym przywołał do domu Kith-Kanana...

— Kith! — wykrzyknął Sithas, przerywając ojcu. — To wspaniały pomysł! Sithel podniósł dłoń.

— Wywołałoby to wielkie sprzeciwy ze strony kapłanów i arystokracji. Kith-Kanan złamał wiele naszych prastarych zasad. Zagroził nawet fundamentom Królewskiego Rodu. Gniew, który czułem, przeminął już i mógłbym sprowadzić go do domu, jeśli tylko odpowiednio by przeprosił. Jest jednak wielu, którzy potępiliby moją wyrozumiałość.

— Przecież jesteś Mówcą — nalegał Sithas. — Jaką różnicę uczyni ci narzekanie kilku kapłanów?

Sithel uśmiechnął się.

— Nic mogę rozdzierać narodu z miłości do syna. Twoja matka uważa, że aby ugłaskać kapłanów, powinienem obwołać cię współrządzącym. Mieliby wówczas pewność, że po mojej śmierci Kith-Kanan nie będzie miał prawa do królewskiego tronu. Sithel przez dłuższą chwilę spoglądał w zatroskane oczy swego syna. — Czy wciąż chcesz, abym odrzucił prośbę Nirakiny, aby uczynić cię współrządzącym?

Sithas zaczerpnął głęboko tchu i powoli wypuścił powietrze z płuc. Wiedział, że może wybrać tylko jedną ze ścieżek. Odwrócił się od okna.

— Jeśli posadzisz mnie na tronie obok siebie, ludzie zaczną mówić, że w Silvanoście nie ma już Mówcy Gwiazd — rzekł cicho. — Co masz na myśli?

— Będą mówić, że wielki Sithel jest stary, ze nie ma już sił, by rządzić samemu. Powiedzą także, że Sithas jest zbyt młody i nie ma wystarczającej wiedzy, by zostać jedynym Mówcą. Z dwóch połówek nie da się stworzyć jednego Mówcy. — Spojrzał w dół na stanowcze oblicze ojca. — Ty jesteś Mówcą Gwiazd. Nie wyrzekaj się choćby jednej kropli władzy, w przeciwnym razie — niczym z nakłucia w bukłaku — przecieknie ci ona przez palce i zostaniesz z niczym.

— Czy wiesz, co oznacza ta decyzja? — spytał Sithel Książę zacisnął pięść i przycisnął ją do ust Były słowa, które chciał wypowiedzieć; pragnął powrotu Kitha, nie bacząc na konsekwencje. Wiedział jednak, że nie może powiedzieć tego ojcu, chodziło tu przecież o przyszłość Silvanesti.

— W takim razie dalej będę jedynym Mówcą i pozostanę nim, dopóki bogowie nie wezwą mnie na wyższą płaszczyznę — odparł po dłuższym milczeniu Sithel. — A co z Kithem?