John Tolkien - La hobito

— Ni sciis, ke temis pri malespera aventuro, — diris Torino, — kaj ni ankoraux konscias tion. Sed mi supozas, ke kiam ni gajnos gxin, restos suficxe da tempo por decidi kion fari kun gxi. Rilate vian porcion, sinjoro Baginzo, mi certigas vin, ke ni estas tre dankemaj, kaj vi povos elekti vian propran dekkvaronon, tuj kiam ni havos ion divideblan. Mi bedauxras, ke vi estas gxenita pri transportado, kaj mi konfesas, ke restas multaj obstakloj — la landoj ne mildigxis depost multaj jaroj, kaj oni ecx povas diri la kontrauxon — sed ni faros nian plejeblon por vi, kaj pagos nian parton de la kostoj, kiam la momento venos. Kredu min aux ne, laux via volo!

Post tiuj paroloj la temo pasis al la amasigita trezoro kaj al valorajxoj memoritaj de Torino kaj Balino. Ili scivolis, cxu tiuj kusxas ankoraux tie en la halo, kaj sin demandis cxu ili estis nerompitaj: lancoj fabrikitaj por la armeoj de la granda regxo Bladortino (delonge mortinta) kun trifoje forgxitaj pintoj kaj stangoj lerte inkrustitaj de oro sed neniam liveritaj aux pagitaj; sxildoj destinitaj al longe mortintaj militistoj; la granda ora pokalo de Troro kun du ansoj martelita kaj gravurita kun birdoj kaj floroj kies okuloj kaj petaloj konsistis el juveloj; nepenetreblaj masxkirasoj lamenigitaj de oro kaj argxento; kaj la kolcxeno de Giriono, Mastro de Dalo, fabrikita el kvincent smeraldoj herboverdaj, kiun li speciale donacis pro tio, ke oni armis lian filon per masxkiraso el gnomartaj ringoj, kies fabrikmetodo neniam antauxe efektivigxis cxar gxi estis forgxita el pura argxento kun egalaj forto kaj potenco de triobla sxtalo. Sed la plej fajna trezorajxo estis granda blanka gemo, kiun la gnomoj trovis en la plej profundaj montaj subajxoj — la Montokoro, la Arkesxtono de Traino.

— La Arkesxtono! La Arkesxtono! — murmuris Torino en la mallumo, revante kun mentono sur siaj genuoj. — GXi similis milfacetan globon, gxi brilis argxente en la fajrolumo, kiel akvo sub la suno, kiel negxo sub steloj, kiel pluvo sur la luno!

Sed la sorcxa trezoramo mankis al Bilbo. Li nur duonauxskultis iliajn parolojn. Li sidis plej proksime al la pordo kaj klinis unu orelon por auxdi spurojn de eksteraj bruoj kaj per la alia provis auxdi trans la gnomoj ehxojn aux flustrajn movigxojn de longe sube.

La mallumo profundigxis kaj li pli maltrankviligxis.

— Fermu la pordon! — li petis ilin, — Mi timas tiun drakon gxisfunde. Malpli placxas al mi tiu silento ol la tumulto de la pasinta nokto. Fermu la pordon, antaux ol estos tro malfrue.

Io en lia vocxo konsternis la gnomojn. Torino lante vekigxis el siaj revoj, levis sin kaj per piedo forbatis la pordan kojnosxtonon. Poste ili pusxis la pordon kaj fermis gxin kun obtuza klako. Ne trovigxis seruro interne de la pordo. Ili estis enfermitaj en la Monto!

Kaj gxustatempe. Ili apenaux iris en la tunelon, kiam frapego frakasis la montan deklivon kiel majesta krakego de iu ramego el arbaraj kverkoj svingataj de gigantoj. La sxtono eksplodis, la muroj fendigxis, kaj rokoj falis de la plafono sur iliajn kapojn. Mi ne sxatas imagi, kio okazus se la pordo estus ankoraux malfermita. Ili fugxis suben laux la tunelo, nur felicxaj, ke ili ankoraux vivis, dum malantaux ili auxdigxis la ekstera mugxanta kaj tertremiga furiozo de Smauxgo. Li sxiris rokojn, rompis murojn kaj klifojn per vipado de sia kolosa vosto, gxis ilia alta bazo kun bruligita herbo, turda sxtono, helikoplenaj muroj kaj mallargxa breto malaperis en amaso da splitetoj, kaj lavango da rompajxoj plongxis super la klifojn en la suban valon.

Smauxgo estis rampinta el sia kusxejo silente kaj sekrete kaj sxtele ekflugis por sori peze kaj malurgxe en la mallumo kiel monstra korvo, sxvebante kun la vento okcidente de la Monto, esperante tie surprizi iun aux ion kaj trovi la tunelan aperturon, kiun uzis la sxtelisto. Tial lia furiozo flagris, kiam li trovis neniun kaj vidis nenion, ecx en la loko, kie li kredis trovi la elirejon.

Post kiam li elcxerpis sian furiozon tiumaniere, li sentis sin pli bone kaj sincere opiniis, ke neniu trudus sin denove de tiu direkto. Dume li devis plu vengxi sin.

— Barelrajdanto! — li elsnufis. — Viaj piedoj sendube venis de la akvobordo kaj laux la rivero. Mi ne rekonas vian odoron, sed ecx se vi ne estas unu el tiuj laganoj, vi ricevis ilian helpon. Ili vidos min, kaj memoros pri tiu, kiu estas la reala Regxo sub la Monto!

Li ekflugis en fajra nubo kaj foriris suden al la Rivero Rapida.

Intertempe la gnomoj sidis en la mallumo kaj ilin cxirkauxis absoluta silento. Ili malmulte mangxis kaj malmulte parolis. Ili ne povis kalkuli kiom da tempo pasis. Kaj ili ne kuragxis movigxi, cxar iliaj mallauxtaj flustroj ehxis kaj resonade susuris en la tunelo. Kiam ili dormis, ili vekigxis ankoraux en senlumo kaj en senfina silento. SXajne post plurtaga atendado, dum ili sufokigxis kaj vertigxis pro aeromanko, ili ne plu povis elteni. Ili ecx estis preskaux pretaj bonvenigi la bruojn de draka reveno. Pro la silento ili timis iun el liaj malicaj ruzoj, sed ili ne povus cxiam sidi tie. Torino ekparolis:

— Ni provu la pordon! Mi devas baldaux resenti la venton sur mia vizagxo, aux mi mortos! Mi kredas, ke mi preferus esti muelita de Smauxgo ol sufokigxi cxi tie!

Tiam pluraj gnomoj levigxis kaj palpiris reen al la loko, kie trovigxis la pordo. Sed ili trovis la supran finon de l’ tunelo frakasita kaj blokita de rompitaj rokoj. Nek la sxlosilo nek la magio, kiun gxi antauxe obeis, malfermus gxin denove.

— Ni estas kaptitaj! — ili gxemis. — Jen la fino. Ni mortos cxi tie. Sed iel, dum la gnomoj plej malesperis, Bilbo kurioze sentis, ke esperigo malsxargxis lian koron, kvazaux premanta pezo subite malaperus de sub lia vesxto.

— Ne cxagrenigxu! — li diris. — “Se estas fajrero, restas espero” kiel cxiam diris mia patro, kaj “La tria klopodo kvitigas sxuldon”. Mi iros ankorauxfoje malsupren de l’ tunelo. Mi jam iris dufoje, kiam mi sciis, ke la drako trovigxas cxe la fino. Nun mi riskos trian viziton, kvankam mi estas malpli certa. Cetere, la sola elirejo de cxi tie trovigxas nur sube de la tunelo. Kaj cxi-foje mi pensas, ke cxiuj devos akompani min. Senespere ili konsentis, kaj Torino ekiris apud Bilbo.

— Bonvolu atenti! — flustris la hobito, — kaj bonvolu iri kiel eble plej silente! Eble Smauxgo mankas en la fundo, sed eble li ne mankas. Ni ne tro risku senbezone!

Ili iris suben, ade suben. La gnomoj ne povis kompreneble egali la hobitan silenton dum ili sxteliris, kaj iliaj anhelado kaj snufado terure ehxis. Kelkfoje Bilbo timante haltis kaj auxskultis, sed auxdis neniun movigxon sube. Kiam ili venis funden, almenaux laux lia kalkulo, Bilbo surglitigis sian ringon kaj iris antauxen. Sed li ne bezonis gxin. La senlumo estis absoluta, kaj ili cxiuj estis same nevideblaj, kun aux sen la ringo. Fakte estis tiel nigre, ke la hobito atingis la aperturon neatendite, apogis sian manon sur nenio, stumblis antauxen, kaj ruligxis kapantauxe en la halon!

Li kusxis tie kun sia vizagxo sur la planko kaj ne kuragxis levigxi. Ne vidigxis ecx glimero de lumo, kvankam sxajnis al li, kiam li fine levis sian kapon, ke briletis blanka heleco supre kaj malproksime de li en la ombroj. Sed gxi ne estis draka fajrero, kvankam la lacerta stinko sxvebis peze en tiu loko kaj vaporo gustis sur lia lango.

Post kelka tempo Bilbo ne plu povis toleri tion.

— Estu malbenita Smauxgo, fidrako! — li pepis lauxte. — CXesigu la kasxludon! Lumigu kaj mangxu min, se vi povas kapti min!

Svagaj ehxoj resonis en la nevidebla halo, sed ne venis respondo. Bilbo starigxis, kaj trovis ke li perdis sian direkton.

— Nu, mi scivolas, kion Smauxgo kovas, — li diris. — Li supozeble ne estas hejme cxi-matene (aux cxi-vespere, aux kioma horo estas). Se Oino kaj Gloino ne perdis siajn silikon kaj tindron, ni eble povos bruligi lumon kaj esplori iom antaux ol nia bonsxanco foriros.